ජයංගනී ගමේ ඉද්දී මම විශ්වවිද්‍යාලයට

 කාලයකට කළින් ඔබ වෙත ගෙන ආ අපේ ආදර කතාවේ ඉතිරි කොටස ලියන්නයි කියා ගොඩක් ඉල්ලීම් ආවා .. මේ ඉටු කරන්නේ ඒ ඉල්ලීම

ජයංගනී ගමේ ඉද්දී මම විශ්වවිද්‍යාලයට

සඳතැන්න විද්‍යාලයේ ගුරුවෘත්තියත් හවස් වරුවේ සහ සති අන්තයේ කිරිඔරුවේ කල එළවළු වගාවත් ප්‍රධානම රාජකාරී වූ මේ කාලයේ ජයංගනී සහ මා අතරට තවත් අභියෝගයක් ඇවිත්.. ඒ තමයි අවුරුදු තුනක් ආරම්භ වීම ප්‍රමාද වී තිබු අපේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපන කටයුතු 1992 වසරේ සැප්තැම්බර් වල පටන්ගන්න බව අපට දැනුම් දීම.. 

මේ වෙනකොට ජයංගනී නගරයේ ප්‍රධාන මිශ්‍ර පාසලක උසස්පෙළ ශිෂ්‍යාවක් ..  බාලිකාවේ සිට ගණකාධිකරණය හදාරන්න ඒ පාසලට ගිය ඇයට නවකවදය එහෙම අවම කරගන්න මට පුළුවන් වුණා .. ඒ ඊට ඉහළ පංතිවල හිටපු බොහොඅ අය්යලා මගේ හිතවතුන් වීම  ප්‍රයෝජනයට අරන් .. එහෙත් වතාවක් දෙවතාවක් ඒ අයගෙන් සමහරක් ඇය ලවා ගීතයක් දෙකක් එහෙම ගායනා කරගෙන තිබුණා .. ඔවුන් මට කියූ ආකාරයට ඈ වැඩි පුරම ගායනා කර තිබුණේ .. " රජ මැදුරක ඉපදී සිටියානම් නුඹත් රජෙකි පුතුනේ ... " යන ගීතයයි .. හවසට බස් හෝල්ට් එකේදී කටුගහ පැත්තේ මගේ හිතවතෙක් " කවිඳු  ඔයාගේ නංගී නිතරම අර මාලනී බුලත්සිංහලගේ සින්දුව කියනවා  අපේ කොල්ලෝ කියන කොට "  යැයි කියමින් මා හා ඒ ගැන පැවසූ අයුරු මට සිහි වෙයි.

මා ඔවුන්ගේ පාසැලේ සිශ්‍යයෙක් නොවුණත් , චමින්ද, සුරාජ් සහ මම ඒ කාලේ අපේ පැත්තෙන් ගිය පාසැල් බස් රථයේ ( අංක 320 බස් රථයේ ) ගිය නමගිය කල්ලියක සාමාජිකයෝ වීම ඒ පාසැලේ සිසුන් පවා අපිත් එක්ක හිතවත් වීමට තව හේතුවක් වුණා..

1992 සැප්තැම්බර් මාසය එන්න එන්නම ලං වෙනවා . ඔය අතරේ මා හා ජයංගනී අතරත් ඒ වගේම අපි දෙන්නා ගැන තීරණ ගන්න සිතූ අනික්  අය අතරත් තීරණාත්මක කතා බහවල් ඇතිවෙනවා ... ඒ අතරින් අපේ පවුළේ අය විශේෂයි ..

" චූටි පුතා දැන මොකක්ද උඹේ කල්පනාව? අර කන්දේගෙදර කෙල්ලත් එක්ක දිගටම ගණුදෙනු කරන්නද උඹ හිතාගෙන ඉන්නේ ?" 

මම විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න ආසන්න කාලයේ දවසක අපේ අම්මා මගෙන් අහනවා ..

 "හරි උඹ පලයංකෝ කැම්පස් .. අපි මෙහෙන් බලාගන්නම් ඉතිරි හරිය ..  උඹට කීයටවත් ඔය මංගල්ලේ කරගන්න අපි ඉඩ තියන්නේ නෑ.. නේද චූටි ?"   කියමින් අම්මා අපේ අක්කාද ඒ වැඩේට සම්මාදම් කරගන්නා බව මට පවසනවා.

කැම්පස් යන්න ලඟ නිසා  අපේ නෑදැ හිතවතුන්ටත් ඒ වගේම මම ගණුදෙනු කල ප්‍රධානම පන්සලක් වූ ඇත්තලපිටියේ පන්සලටත් ඒ බව දැනුම් දෙන්න ගියෙමි . 

කැම්පස් යන්න ලඟ නිසා  අපේ නෑදැ හිතවතුන්ටත් ඒ වගේම මම ගණුදෙනු කල ප්‍රධානම පන්සලක් වූ ඇත්තලපිටියේ පන්සලටත් ඒ බව දැනුම් දෙන්න ගියෙමි . පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ  ගිලන් පසින් එහෙම සංග්‍රහ කරලා  " පොඩිනම මේ කවිඳු  ළමයට විශ්වවිද්‍යාලයට යද්දී උවමනා වෙන අඩුම කුඩුම මොනවා හරි දෙන්න  යැයි කී සැනින් ක්‍රියාත්මක වූයේ අපේ ඒ කාලේ හිතවතා  ගොවුස්සේ පොඩි හාමුදුරුවන් වහන්සේය .. 

ටූත් පේස්ට් , රෙක්සෝනා කෑලි කිහිපයක් , දත් බුරුසු , තනිරූල් පොත් ආදිය අතරේ ලස්සනට  මල් මසා සකස් කල  තැඹිලි පාට කොට්ට උරයක් ද මට දුන් තෑගි වලට එක් කරන්නට උන්වහන්සේ  අමතක නොකලසෙයකි ..

ඒ සති අන්තයේ ජයංගනී පංති යන අතරේ මුණ ගැසෙන්නට  යොදාගත්තෙමි.. ඈත් සමඟ කතා කලයුතු කාරණා රාශියකි.. අපේ අම්මාගේ  සහ අක්කාගේ තර්ජනය ගැන ඈ හා දොඩමළු නොවන්නෙමියි සිතා ගත්තෙමි..  දෙය්යනේ තව සතියයි .. ඊට පස්සේ හිතුණ හිතුණ වෙලාවට ජයංගනී මුණගැහෙන්නට  විදිහක් නෑනේ.. මගේ හිත ලොකු කණස්සල්ලකින් පෙලෙයි..සතියකට සැරයක් වත් ලියුමක් එවන්න කියන්න ඕනේ .. ඒ කාලේ අපිට තිබූ එකම විකල්පය  වූ ලියුම් කරදහිය ගැන වැඩි බරක් යොදන්නට සිතා ගත්තෙමි..

 ඒ සෙනසුරාදා උදා වූයේ වෙනදා වගේම හිමිදිරියේ නගරයට ගොස් ජයංගනී සමඟ සීවලිය පැත්තේ ඇවිදින්නට යන්නට මා කල සැලසුමත් සමඟය..

උදේ පාන්දර මල්වත්ත බස් හෝල්ට් එක ලඟට යනවිටත් ලාකොළ පාට ගවුම් පොඩියකින් සැරසුණු තරුණියක් මා එන පෙර මඟ බලමින් උන්නාය .. ඇයේ ලයට තුරුළු කරගත් පොත් මිටියකි , අනෙක් අතේ කුඩා ලේන්සුවකි .. මා ඈ වෙත සමීපවත්ම මුව පුරා සිනාසුණු ඈ .. අතේ රැඳි ලේන්සුව කරකවමින් සිටියි .. 

"අද කොහෙද යන්නේ ? ඇඩිසම් වත් යමුද? "

මම යෝජනා කළෙමි .. 

"බෑ එච්චර ඈත යන්න බෑ පංති ඉවර වෙද්දි ගෙදර එන්නත් එපැයි ?"

 ජයංගනී වැඩිපුර  දුර ගමන් වලට   එච්චර කැමති නැති පාටයි..

 "හරි හරි එහෙමනම් සීවලිය පැත්තේන් රවුමක් ගිහින් එමු "..  "ආයි අපි හම්බවෙන්නෙත් කාලෙකින් නේ ? "

මම ඇයගේ අදහසට ඉඩ දුන්නෙමි 

තැපැල් කන්තෝරුව ලඟින් බස් එකෙන් බැස්ස අපි දෙන්නා හිමින් හිමින් සුජාතා එක පැත්තෙන් කන්ද නඟින්නට පටන් ගත්තෙමු .. 

අපි එකිනෙකාට සමාන්තරව ගමන් කරමින් සිටියෙමු .. ජයංගනී මාත් එක්ක කිසිවක් නොකියාම බිම බලාගෙන ගමන් කරයි .. ඇගේ සිත ශෝකයෙන් බරවී ඇති සෙයකි.. මටත් ජීවිතයේ තවත් වැදගත් පියවරක් ඉදිරියේ  වුවද විශ්ව විද්‍යාලය බලා යන එක අතිශය සතුටු දායක එකක් නොවීය ..ඊට හේතුව අවුරුදු තුනක් මාත්තෙක්ක දුක සැප බෙදාගත් මගේ ලඟම හිතවතිය  තාවකාලිකව හෝ තනිකර දමා යන්නට සිදුවීමයි.. මම හිතට  දිරිය උපදවා ගත්තෙමි..

" ඉතිං මොනවා හරි කියන්නකෝ"

 ."මොනා කියන්නද  ඉතිං  දැන් ඔයා මාව දාලා කැම්පස් යනවනේ?"

 ..හරි හරි ඉතිං ගියාට සැරින් සැරේ ඔයා බලන්න එන්න පුළුවන් නෙ ?

 " ඒක නෙවෙයි ගියාට පස්සේ අපි මොකද කරන්නේ ? ඔයා මට ලියුම් එවන්න මම ගිය ගමං බෝඩිමේ ඇඩ්‍රස් එක එවන්නම් "..

මම ජයංගනී සමඟ ඇති  කරගත් සබඳතාවය   විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය පසුවත්  නොනවත්වා කරගෙන යන හැටි සාකච්චා කරගත්තෙමි .. 

මා  එසේ සිතුවද අපේ අම්මලා ගේ තිබුණේ වෙනත් අදහසකි .. ඒ මා නැති අතරේ ජයංගනී බියවද්දා , ඈ මාගෙන් වෙන්කරවන බලාපොරොත්තුවයි ,ඒ වෙනුවෙන් අපේ අම්මා  මෙන්ම අක්කා සහ නංගිලා දෙදෙනාත් සහභාගී වූ බව පසුකලෙක මා හා පැවසුවේ ඒ කාලේ අපේ කට්ටියත් , ජයංගනිත් සමඟ එකටම පාසැල් ගිය අපේ ගමේ තවත් නංගී කෙනෙක් විසිනි ..

 " කවිඳු අය්යා.. පව් අර අක්කා ,, දවස්ක් ඔයාලා නිම්මි අක්කා  (මගේ පොඩි නංගී ) ජයංගනී අක්කට බැන්නා බැනිල්ලක් .. එයා කිසිදෙයක් කියන්නේ නැතිව බිම බලාගෙන හිටියා ,, අනේ පව් අනේ එයා " 

ඒ සියළු කරදර හිරිහැර තනිවම විඳ දරාගත් ජයංගනී කිසිදු විටෙක අපේ අය ඇයට කලකී දේවල් මා සමඟ නොකියා සිටින්නට වග බලාගෙන තිබිණි .. 

සුජාතාව පැත්තෙන් කන්ද නැග්ග දෙදෙනා දැන් සීවලී හන්දියට ලඟා වී සිටිති.. ඒ පැත්තෙන් පල්ලම් බැස නැවත නගරයට එන ගමනේ අතර මැද පැමිණ සිටියෙමු .. එක්වරම තම ලයට තුරුළු කරන් සිටි පොත් මිටියට අතදැමූ ජයංගනී පොත් අතරේ තිබූ යමක් ගෙන මා අත තැබුවාය .. 

"මෙන්න ඔයාට තෑග්ගක් , හැමදාම නිදාගනිද්දි මාව මතක්වෙන්න"..ජයංගනී   එසේ කියමින්  එක්කොනකට වෙන්නට ලස්සන මල්පොකුරක් මසා ඇති රෝසම රෝස පාට කොට්ට උරයක් මාවෙත් දිගු කලාය.. 

 හරි ලස්සනයි .. ඇත්තටම නිදාගන්න යන හැමවෙලේම මට ඔයාව මතක් වෙයි .. ඉස්සරත් එහෙම තමයි.. ඉස්සරහටත් එහෙම වෙයි .. මම ජයංගනීට පැවසූවෙමි.. 

ඇය කියූ පරිදිම විශ්වවිද්‍යාලයේ සිටි මුළු කාලයේම මම ඇය මසා දුන් කොට්ට උරය දැමූ කොට්ටයක හිස තැබූවෙමි . ඒ කොට්ට උරය හෝදන දවස්වලට  ගෝවුස්සේ හාමුදුරුවෝ දුන්න තැඹිලි පාට කොට්ට උරය පාවිච්චි කළෙමි .. 

හාමුදුරුවන් දුන් කොට්ට උරයත්  උන්වහන්සේට ඉතාම සමීප කෙනෙක් තෑගි දුන් එකක් බව මට දැනුනේ කොට්ට උර දෙකම ඉතා ඕනෑ කමෙන් නිමකර තිබූ කොට්ට උර නිසාමය