Stories of my life from childhood , experiences I had as a child as well as an adult ....මට මතක ඇති අතීතයේ සිදු වූ රසබර සිදුවීම් වල එකතුවක්
Friday, 20 July 2018
ඔයා සෙල්ලම් කරන්නේ ඒ ළමයාගේ ජීවිතෙත් එක්කයි ඒක අමතක කරන්න එපා ( අවවාද සහ අනුශාසනා දෙවෙනි කොටස)
පසුගිය වතාවේ තාත්තා සමඟ මගේ කාමරය අමුත්තෙක් පැමිණුනා ඔබට මතක ඇති. ( ඒ කතාව මෙතැනින් )
ඒ ආවේ කවුද ඔහු කීවේ මොනවාද යන්න දැනගැනීමට කවුරුත් කැමැත්තෙන් පසුවන බව දනිමි. ඒ නිසාම වැඩ රාජකාරි අධික වුණත් මේ කතාවේ ඉතිරි ටික කියන්න ඕනි කියලා හිතුණා .
එදා මා ඇඳේ වැතිරී සිටිද්දී මා දෙස්ට පැමිණි තාත්තා "චූටිපුතා.. මෙන්න දියකඩිත්ත ලඟ ගෙදර බාප්පා ඇවිල්ලා ඔයා හම්බවෙන්න.." කියලා කිව්වා. මම "එයා මේ වෙලාවේ මොකද මාව හම්බවෙන්න එන්නේ? " කියලා හිතුණත් ඒ බවක් තාත්තාට නොපෙන්වා අමුත්තා සමඟ කතා කරන්නට මා කැමති බව හැඟවූවා.
කොහොමද අද ඉස්කෝලේ ගියාද? කියමින් බාප්පා මා සමඟ කතාව ආරම්භ කලා . තරමක ආඩම්බරකාරී , රාජකාරී ස්වරුපයෙන් කතාබහකරන්නෙකු වූ ඔහු ( ඒ දවස් වල අසල ගමක ග්රාම සේවක ලෙසයි ඔහු සේවය කලේ) මට පුතා කියා ඇමතුවේ නැහැ.
අමුත්තා කතාව පටන්ගනිත්ම අප දෙදෙනා කාමරයේ තනිකල තාත්තා නැවත සාලය පැත්තට ගියා.
මම හිටියේ ඔලුවට යටින් අතක් තියාගෙන සැතපෙන පිළිමයක් තියෙනවා වගේ ඇඳේ හාන්සිවෙලා සාලයට දිවෙන දොර දෙස බලාගෙන .
දිය කඩිත්තේ සෝමසුන්දර බාප්පා මගේ පාඩම් මේසය ලඟ තිබුණ පුටුව ඇදලා අරන් මගේ ඇඳ අසලින් වාඩි වුණා.
අනතුරුව ඔහු "මට ඔයත් එක්ක වැදගත් දෙයක් කතා කරන්න තියෙනවා" කියමින් මාතෘකාවට පිවිසුණා.
"මොකක් ගැනද බාප්පා ? " කියා මා අසන්නටත් පෙරම "ඔයාගෙයි අර පල්ලැහැ විමලා ටීචර් ගේ දුවයි අතර තියෙන සම්බන්ධය ගැන තමයි කතා කරන්න ඕනේ" කියලා ඔහුගේ මුවින් පිටවුණා.
"ඔයා දන්නවා මේ වැඩේට ඔයාලා අම්මලා තාත්තලා කොහොමත් කැමති නෑ කියලා .
අනික ඔයලා වගේ ඉගෙනීමට දක්ෂ ළමයි ගැන උනන්දුවෙන් බලා ඉන්න අපි වුණත් එහෙම දෙයක් වෙනවාට කැමති නෑ.
අද හවසත් පුංචියි මායි කතා වුණේත් ඔයාලා අය්යයි ඔයයි ගැන ... මේ ගමේ එකම ගෙදරකින් දොස්තරලා දෙන්නක් බිහිවෙන පළමුවෙනි අවස්ථාව මේ කියලා .."
සෝමසුන්දර බාප්පා "පුංචී කියා" කියන්නේ මාත් , පල්ලැහැ විමලා අක්කාත් (ජයංගනීගේ අම්මා ) සමඟ සඳතැන්න විදුහලේ එක ම ගුරුමණ්ඩලයේ සේවය කරන අපේ ගමේ ඉන්න තුන්වන විමලාවතී ගැනයි. දියකඩිත්ත ලඟ ගෙදර විමලා පුංචිත් (සෝමසුන්දරගේ බිරිඳ) ඒ කාලේ සඳතැන්න විද්යාලයේ උපගුරුවරියක්.
"මෙහෙම කවුරුත් කැමති නැති වැඩක් දිගටම කරන්න ඕනේ කියලා ඔයාට හිතුණේ ඇයි?
ඔයා මේ ගැන ඒ ළමයා එක්ක කතා කරාද?
එයා මොකද කියන්නේ?
ඔයලා දෙන්නා අනාගතේට මුහුණ දෙන්නේ කොහොම කියලද කතාවුණේ?"
බාප්පා දිගින් දිටගටම මහා බරපතළ ප්රශ්න වැලක් මා වෙත යොමුකලා.
යකෝ මුන් හැමෝටම පිස්සු,
ඕ ලෙවල් වත් නොකරපු අවුරුදු පහලොවක කෙල්ලෙකුයි , කැම්පස් යන්න බලන් ඉන්න අතරේ වුණත් දහඅතේ මහින්සි වෙවී ගෙදරටයි , පවුළේ හැමෝටමයි උදව්කිරීම ගැනම හිතහිතා ඉන්න අවුරුදු විස්සක කොල්ලෙකුයි මොනවද කතා කරන්නේ , පැනලා යන්නද ?
අනේ මුන් වගේ මී හරක් රැළක්?
අපේ වැඩිහිහිටියන්ට සිදු වී ඇත්තේ කුමක්ද?
මගේ යටි හිත මට පවසනවා .
මෙයාලා හිතන් ඉන්නේ ජයංගනී මාව සම්පූර්ණයෙන් රවට්ටලා දැලේ දාගෙන කියලද?
මොකක්ද මෙයාලට තියෙන මේ හුඹස් භය?
මට තේරෙන්නේ නෑ මේ කට්ටියට ඕනේ මොනවගේ උත්තරයක්ද කියලා ?
මම කිසිවක් නොකියා දිය කඩිත්ත ලඟ බාප්පාට තම අදහස් ප්රකාශ කරන්නට ඉඩ හරිමින් ඔහේ බලා ගෙන හිටියා.
තාත්තා ගේ අනුදැණුම ඇතිව මට අවවාද දෙන්නට ආ දෙවැනියා ( එදා අම්මා එක්ක ජයංගනී ලා ගෙදර ගිය ආතම්මා ගේ දෙටු පුත්ර රත්නය) දැන් දැන් මගේ කටින් වචනයක් පිටවෙතැයි බලන් ඉන්නවා..
ඉබ්බා ගෙන් පිහාටුවක් ගන්නවා වැනි වැඩකටත් වඩා අසීරු වැඩකට අතගසා සිටි දිය කඩිත්ත ලඟ ගෙදර බාප්පා පැයක දෙකක දේශනාවකින් පසුව වත් තම අරමුණු සඵල නොවන බව තේරුම් ගත්තා.
"මම මීට වඩා යමක් ඔයත් එක්ක කතා කරන්නේ නෑ මේ ගැන . ඔයාලට හොඳයි නම් කරගෙන යන්න ඉස්සරහට හැබැයි අමතක කරන්න එපා ඔයා මේ කරන වැඩෙන් වෙන්නේ ඒ ළමයාගේ අනාගතය අඳුරු වෙන එක විතරයි. "
"ඔයා සෙල්ලම් කරන්නේ ඒ ළමයාගේ ජීවිතෙත් එක්කයි. ඒක අමතක කරන්න එපා"
යනුවෙන් පවසා ඔහු මගෙන් සමුගත්තා..
ඊලඟ කොටසින් ....ඇත්තද මේ කියන්නේ?
Saturday, 14 July 2018
අවවාද සහ අනුශාසනා
නැවත ඒ කතාවේ ඉතිරි කොටස් වලට පිවිසුමක් ලෙස තමයි මට වැල්ලවායට යන්න උවමනාව තිබෙද්දී බුත්තල දක්වා කැස්බෑවා ගසන්නට වූ කතාව පටන් ගත්තේ. මේ ලියවෙන්නෙත් එදා යොවුන් ප්රේමවන්තයින්ට මුහුණදෙන්න වූ තවත් අත්දැකීමක්
වෙන්ඩ නැන්දම්මාගේ අවවාදය
මමවත් ජයංගනීවත් හීනෙකින් වත් නොහිතූ "එකලාසයක් වෙන" කතාවක් අපේ අම්මාගේ ඔළුවට වැටීම නිසා ඉන්ප්සු දිනවල මෙසේ සිදුවෙන්නට ඇති කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ.
එදත් මම සුපුරුදු පරිදි සඳතැන්නේ ඉස්කෝලේ වැඩට යන්නට යන ගමන් . වෙනදාවගේම මඟක් හරියේදී පල්ලැහැ විමලා අක්කා ( ජයංගනීගේ අම්මා ) මා යන ගමනාත්තය දක්වා යන්නට එකතුවුණා.
මේ කාලේ එයාගේ හැසිරීම , කතා බහ බලලා ඔවුන්ගේ නිවසේ ජයංගනීට සහ මට බලපාන තත්ත්වයේ සිදුවීම් සිදුවෙනවා දැයි සොයා බැලීමේ පුරුද්දක් මට තිබුණා.
"ගුඩ් මෝනිං" වෙනදා වගේම ඇයට සුභ උදෑසනක් පතමින් මම විමලා අක්කා සමඟ ඉස්කොලේ පැත්තට යන්නට එකතුවුණා
මගේ සුභපැතුමට ප්රතිචාර දක්වන්නට මෙන් මා වෙත හැරුණු විමලා අක්කා " ගුඩ් මෝනිං " කියනු වෙනුවට තරමක් කේන්ති සහගතව මා දෙස බැලූ බවක් මට පෙනුණා.
"ඒකත් එකටම මොකක් හරි බාල්දියක් පෙල්ලිලා වෙන්න ඕනි" මම ඉදිරියට අහන්නට ලැබෙන්නේ කුමක්දැයි යන්න ගැන විමසිලිමත් වුණා.
"මහ ලොකු ගමේ වැදගත්ම කට්ටිය , කටේ සද්දේ තිබුණට තනියෙන් එන්න බය ඇති . ඒකනේ අර කට හැකර අම්මන්ඩිත් එක්ක ආවේ. "
"ඇයි ඇයි මොකෝ මේ තරහෙන් වාගේ ? මොකක් ගැනද මේ කියන්නේ?"
මම මගේ දෙසට එකවරම කඩා පනින්නාවාගේ සැර වාග් මාලාවක් එල්ල කල විමලා අක්කා ගෙන් ඇහුවා.
ඇත්තටම ඇය කියන්නට හදන්නේ කුමක් ගැනදැයි මම දැනගෙන හිටියේ නෑ
"ඒ අම්මණ්ඩිත් ඒකටම හරියන එක්කෙනා . මහලොකු උපාසකම්මා, හතර පෝයට ම සිල් ගන්නවා, ඒ වුණාට අහිංසක මිනිස්සුන්ට ගිනිගෙඩි දෙන්න නම් ඕන වෙලාවක එකතුවෙනවා."
"මොකක්ද මේ හතර බීරි කතාව ? මටනම් මොකවත් තේරෙන්නේ නෑ. ඔයා හරියට කිව්වේ නැතනම් මම දන්නේ කොහොමද කව්ද , මොකක්ද කියලා?"
"ඇයි අම්මා කිව්වේ නැද්ද එයා කරපු වීරක්රියාව ගැන ?
එයා ඊයේ හවස අපේ ගෙදර ආවනේ අර දියකඩිත්ත ලඟ ගෙදර මහ අම්මණ්ඩිත් එක්ක, අපේ පොඩි දුවට අවවාද කරන්න.
එයාගේ නල්ලමලේ පුතාට පාඩුවේ ඉගෙන ගන්න දෙන්නලු. පොඩ්ඩිට වෙන අතක් බලාගන්නලු.
විමලා නැන්ද විතරක් ආවනම් මට ඉවසුවහැකි, අර වයසක අම්මණ්ඩිත් එක්කං ආවන ? දැන් ගම ගිනිතියය . අපි කෙල්ලෝ බලෙන් ඔයාගේ ඇඟේ ගහනවා කියලා."
විමලා අක්කා සාධාරණ කේන්තියකින් යුතුව මට පවසයි. කතාවේ හැටියට පෙරදා සවස් යාමයේ අපේ අම්මා ජයංගනීලාගේ ගෙදර ගොස් තිබේ . ඒ මා හා ඇති සම්බන්ධය නවතා දමන ලෙස ඇයට අවවාද කරන්නටය. විමලා අක්කා කළබල වී ඇත්තේ අම්මා තනියෙන් ඔවුන්ගේ නිවසට පැමිණෙනවා වෙනුවට පන්සලේ සිල් කණ්ඩායමේ , කුළඟන සමිතියේ ආදී තැන්වල ඕපාදූප වපුරවන කෙනෙක් වූ දියකඩිත්ත ලඟ ගෙදර ආතාත් ඇදගෙනම එහි පැමිණීම ගැනයි.
අපේ අම්මලාත් කරන වැඩ . ඇත්තටම අරුන්දෑ එහේ ගෙනිච්චේ මොකටද . මමත් කල්පනා කරන්නට වුණේ අපේ අම්මා කල " වීර ක්රියාව" ගැන.
කොහොමින් කොහොම හරි පෙරදා සිදු වූ අවාවාදාත්මක සිද්ධියත් අසාගෙන විමලා අක්කත් ශේප් කරගෙන මම ඉස්කෝලට සේන්දු වුණා.
ඊලඟ රසවත් සිද්ධිය සිදු වුණේ එදාම රාත්රීයේ හෝ ඊට පසුදා රාත්රියේදී.
අනුන්ගේ ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කිරීම
මේ කියන දවසේ රෑත් මම පුරුදු පරිදිම මගේ කාමරයට වෙලා ඇත්තටම කියනවා නම් ජයංගනී සහ මාගේ අනාගතය ගැන සිතමින් කල්පනා ලෝකයේ සැරිසරමිනුයි හිටියේ.
කොට්ට දෙකක් උඩ හාන්සිවෙලා තව රෝසපාට උරයක් දැමූ කොට්ටයක් බදාගෙන මා ඇඳේ වැතිරී සිටි විලාශය දුටු ඕනෑම කෙනෙක් ( විශේෂයෙන් අපේ නිම්මි නංගී වගේ කෙනෙක් නම් ) අනිවාර්යයෙන් මා සිතමින් ඉන්නට ඇත්තේ එවැන්නක් බව උපකල්පනය කරනවා.
කල්පනා ලෝකයේ ඈතට ඈතට මා සිතින් ගමන් කරද්දී මගේ දැහැන බිඳුනේ "චූටි පුතා......"
යන ඇමතුමත් සමඟ පැමිණි අපේ තාත්තා ගේ සැර පරුෂ, රළු පරළු කටහඬ්ත් සමඟයි.
යන ඇමතුමත් සමඟ පැමිණි අපේ තාත්තා ගේ සැර පරුෂ, රළු පරළු කටහඬ්ත් සමඟයි.
කොට්ටය පැත්තකට විසිකල මම තිගැස්සී නැගිට්ටේ
"ඇයි තාත්තා?" කියමින් කාමරයේ දොරදෙසට හැරෙන ගමන්.
අඩවල් කර තිබූ දොර සහ දොර රෙද්ද මෑත් කරමින් තාත්තා මා දෙසට එනවා. එන්නෙත් තනියම නෙවෙයි තවත් අමුත්තෙක් එක්ක.
"ඇයි තාත්තා?" කියමින් කාමරයේ දොරදෙසට හැරෙන ගමන්.
අඩවල් කර තිබූ දොර සහ දොර රෙද්ද මෑත් කරමින් තාත්තා මා දෙසට එනවා. එන්නෙත් තනියම නෙවෙයි තවත් අමුත්තෙක් එක්ක.
එදා තාත්තා සමඟ මගේ කාමරයට ආවේ කවුද? කියවමු ඊලඟ කොටසෙන්
Wednesday, 11 July 2018
බුත්තලට ගිය කැස්බෑ ගමන
කාලෙකට ඉස්සර වෙලා ලියලා භාගෙට නවත්තපු අපේ ඉස්කෝලෙ කාලේ ආදර කථාවේ කණගාටුදායක හරියෙන් ආපහු පටන්ගන්න හිතුවා.
මා ඉබ්බා ගැසීම හෝ කැස්බෑවා ගැසීම කර ඇත්තේ ඉතාම අඩුවෙන්. ඒ නැතිවම බැරි මොහොතක් උදාවූ විටකදීය. ඒ කාලේ එහෙම නැතිවම බැරි අවස්ථා කිහිපයක්ම උදාවී තිබූ නිසා කිහිප වතාවක් එසේ ගමන් කරන්නට ඇතැයි අනුමාන කලාට වරදක් නැත. අද කියන්නට යන්නේ කිසිවක්ම කර කියාගත නොහැකි වූ අවස්ථාවක එසේ සිදු වූ කැස්බෑ ගමනක් ගැනයි.
මේ වෙනකොට මම විශ්ව විද්යාල ප්රවේශය සමත් වෙලා හිටියේ. ඒත් නිකම් ගෙදරට වෙලා ඉන්න චාන්ස් එකක් ලැබුණේ නෑ මොකද මම එතකොට වැල්ලවාය ප්රදේශයේ ඉස්කෝලෙක ගුරුවරයෙක් ලෙස සේවය කරනවා.
සතියේ දවස් වල වෙහෙරයායේ සුද්දි අක්කලා ගෙදර බෝඩිමේ ඉඳලා ගෙදර එන්නේ සිකුරාදා හවසට. මේ ගමනේදී එවකටමගේ ජීවිතයේ වැදගත්ම කොටස්කාරිය වූ ජයංගනී හමුවීම හෝ ඇය හා සම්බන්ධ මොනයම් හෝ සිදුවීමක් සිදු නොවුනානම් ඒක ලෝක පුදුමයක්.
ගෙවී යමින් තිබුණේ අපි දෙන්නාට හරි වැදගත් කමක් තිබුණු කාලයක්. ඒ ජයංගනීගේ උපන්දිනය යෙදිලා තිබ්බ දවස්වලට කිට්ටු කාලයක්. රෝසපාට පුංචි කොටු කොටු ලේන්සුවකුත් එක්ක ජයංගනීට දෙන්න කියලා ගෙනැත් තිබ්බ උපන්දින කාර්ඩ් එක මගේ පොත් මේසේ තැනක හංගලා තිබ්බා මතකයි. අපේසම්බන්ධයට ගෙදරින් කචල් පිට කචල් වැටුණ කාලයක් නිසා හැමදේම හංගලා තමයි තිබ්බේ ඉතිං.
මම සෙනසුරාදා උදේ එයා පංති යද්දී එයාගේ අතට මේ දෙක දෙන්න කියලා තමයි හිතන් හිටියේ. මගේ පණිවිඩ කාරිය වුණේ උඩහ ලැයිමේ හිටපු සැම්සන්ගේ නංගී කූජනා. එයත් ජයංගනී ක්ලාස් ගිය සුදර්ශීයට තමයි යන්නේ ඒ දවස්වල.
අතුරුදන් වූ සුභපැතුම
උදේ පාන්දරම නැගිටලා කිරි තේ එකක් එහෙම බීලා දවසේ වැඩ අරඹන්න කියලා හිතුවා විතරයි. හිමින් හිමින් පොත් ගොඩ ඇවිස්සුවේ බර්ත්ඩේ කාඩ් එක හොයා ගන්න.
මල කෙළියයි කාඩ් එක තිබ්බ තැන නෑ.
දෙය්යනේ කාඩ් එක අම්මා ගත්තා වත්ද?
ඒකේ ලියලා තිබ්බ ඒවා එහෙම (නිල්පාට පෑනෙන්මුතු කැට අකුරින්) එයා කියවව්වා නම් මං ඉවරයි.
දැන් උදේ පාන්දරම මගේ ඔළුව යකාගේ කම්මල වගේ. කොයිදේටත් ඉස්සෙල්ලාම අල්ලාගන්න අපේ නිම්මි ( අපේ පොඩි නංගී) පිටවරද පටවන මුවාවෙන් මම කෑ ගැහුවා.
මල කෙළියයි කාඩ් එක තිබ්බ තැන නෑ.
දෙය්යනේ කාඩ් එක අම්මා ගත්තා වත්ද?
ඒකේ ලියලා තිබ්බ ඒවා එහෙම (නිල්පාට පෑනෙන්මුතු කැට අකුරින්) එයා කියවව්වා නම් මං ඉවරයි.
දැන් උදේ පාන්දරම මගේ ඔළුව යකාගේ කම්මල වගේ. කොයිදේටත් ඉස්සෙල්ලාම අල්ලාගන්න අපේ නිම්මි ( අපේ පොඩි නංගී) පිටවරද පටවන මුවාවෙන් මම කෑ ගැහුවා.
"නිම්මී නිම්මි මෙහෙ එනවා තමුසේ මගේ මේසේ ඇද්ද නේද?"
"ඔයාට පිස්සුද චූටි අය්යා? මම ඔය කාමරේ පැත්තටවත් ආවේ නෑ. මෙන්න වැඩක්. මෙයාගේ මේස අදින්නේ මට වෙන වැඩ නැතිවටද? එන්න එපා ඕවට. මොකක් හරි හොර වැඩක් කරලා ඒක අහුවෙලාද කොහෙද එනවා මෙතන මාව අල්ලගන්න ඒවට. "
නිම්මි දිවැස් අත්තියකසේ සිදුවන්නට ඇති දෙය පිළිබඳ ඉඟියක්ද මට ලබා දෙමින් පැවසුවා.
මගේ ගෝරනාඩුව ඇහුණ තාත්තා ඒ පැත්තට ආවේ ඔන්න ඔය වෙලාවේ.
"චූටිපුතා මොකද මේ කෑ ගහන්නේ?
අහක යන උඩිච්චියෝ ලොකු වෙලා මදිවට තව ගෙදර ඉන්න කෙල්ලටත් සද්ද කරනවද?
ඔන්න බලපන් මම උඹේ ප්රියම්බිකාවට කරන දේ"
එසේ කියමින් මගේ පර්ස් එකේ තිබුණ ජයංගනීගේ තැපැල් හැඳුනුම් පතට ගත් චායාරූපය අතට ගත් තාත්තා එය කීතු කීතුවලට ඉරා දැම්මේ කිසිම අනුකම්පාවකින් තොර අයෙක්වගෙයි.
මගේ ඇස් ඉදිරිපිට මම ආශාම කරන රූපයක් ඉරා දමද්දී වුවත් හිස පහත් කරගෙන මොකුත් නොවුන ආකාරයෙන් ඉන්නට තරම් ආත්මශක්තියක්මට ලැබුණේ කෙසේදැයි අදහාගන්නත් අමාරුයි.
මගේ නොසැලෙන ඉරියව්ව දුටු තාත්තා තවතවත් කේන්ති ගත්තා.
"උඹ කාටද උපන්දින කාඩ් දෙන්න හැදුවේ. කියන දේ අහන්න බැරිදරුවන්ගෙන් මට වැඩක් නෑ. මගේ දෑහට නොපෙනී පලයන් යන්න. "
එකින් එක මගේ ටසෝ කලිසම්, සුදු කමිස, වැල්ලවායේ බෝඩිමේ ඉද්දි අඳින ඉරි ඉරි සරම් ආදි රෙදි පෙරෙදි සියල්ල මිදුලට ගෙනැත් දමමින් තාත්තා කෑ ගහනවා.
"උඹට ඒ ගැනිම නම් ඕන, මෙහේ ඒවා කරන්න බෑ, උඹට ඕනා දිහාකට ගිහින් ඒවා කර ගනින්"
එසේකියමින්අන්තිමටම එයා මම ගමන් යන්න අරන් යන නිල්පාට ඩෙනිම් රෙද්දෙන් මහපු මල්ලත් ගෙනැත් ඩොග් ගාලා මිදුලට අත් හැරියා.
මුහුණේ කිසිදු ඉරියව්වක් වෙනස් නොකල මම ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. තාත්තට තවත් කේන්තියි.
මේ අතරේ හිතයටින් මට හිනා.
යකෝ මට යන්න බෝඩිමක් තියෙනවා. අනික මාසේ පඩියක් ලැබෙන රස්සාවකුත් තියෙනවා. මොන මගුලක්ද අද සෙනසුරාදානම් තමයි වැඩිම වුනොත් සුද්දි අක්කා අහයි "මොකෝ මේ බණ්ඩාරවෙල මල්ලි ගිය පයින්ම ඇවිත් ? "කියලා.
මම හෙමින් හෙමින් මිදුලේ තැන තැන විසිරිලා තිබුණ රෙදි ටික අර ඩෙනිම් බෑග් එක ඇතුලට ඔබා ගත්තා. ඔන්න දැන් ඒක බෙර ගෙඩියක් වගේ වෙන්න පිරිලා.
මල්ල දොර ලඟින් තියලා ගෙට ගිහින් කලිසමකුයි ටී සර්ට් එකකුයි දා ගත්තා ..ලොක්කා වගේ පර්ස් එක පස්ස පැත්තේ සාක්කුවට ඔබන ගමන් අම්මාලඟටගියා ගිහින් මම යනවා යන්න කියලා පාරට බැස්සා.
නිම්මී, චූටි නංගී අක්කා වගේම අම්මත් හොල්මන් වෙලා වගේ බලා ඉන්නවා. කිසි කෙනෙක් මීක් ගෑවේ නෑ තාත්තට බයේද කොහෙද මම ඔක්කොම එහෙම ඉද්දි පාරට බැස්සා.
බයක්, සැකක් දුකක් ඒ කිසිම හැඟීමක් මගේ ඔලුවට ආවේ නෑ. යන්නේ කොහේද කියලා හරියට හිතුවෙත් නෑ.
මල්වත්තට ගිහින් බස් එකකට ගොඩවෙනවා යන්තම් මතකයි. දැන්මම නගරයට ඇවිත්. ඔන්න තියෙනවා බුත්තල හරහා කතරගම කියලා ගහපු මාර්ග අංක 29 කියන බස් එක මම ඔන්න ඕකට ගොඩවුණා. තවම උදේ පාන්දර මේකේ ගිහින් බෝඩිමට ගියොත් සුද්දි අක්කා සැකහිතන්න පුළුවන් මොනවා වුණත් මගේ අතේ තිබ්බෙත් ඉතාම සුළු මුදලක් මාසේ පඩියෙන් භාගයක් ගෙදරට හාල් මිටියක් ගෙනැත් දාන්නයි ඉතිරි භාගේ සීට්ටුවකටයි යට කරලා තිබ්බ නිසා අතේ තිබුණේ හරියටම බෝඩිම පැත්තට යන්න අවශ්යමුදල විතරයි
"මට වැල්ලවාය ටිකට් එකක් දෙන්න.. "
මම මගේ සැලැස්ම ක්රියාතමක කරන්න තීරණය කලා. ඒ කිව්වේ වැල්ලවායට ටිකට් අරන් බුත්තලට හරි කතරගමට හරි කැස්බෑවා ගහන්න. ඊට පස්සේ ටිකක් රෑවෙනකන් ඒ ටවුන් එකේ කරක් ගහලා සුද්දි අක්කාට සැක නොහිතෙන විදිහට රෑ වෙන්න කිට්ටුව බෝඩිමට එන්න.
මගේ ගෝරනාඩුව ඇහුණ තාත්තා ඒ පැත්තට ආවේ ඔන්න ඔය වෙලාවේ.
"චූටිපුතා මොකද මේ කෑ ගහන්නේ?
අහක යන උඩිච්චියෝ ලොකු වෙලා මදිවට තව ගෙදර ඉන්න කෙල්ලටත් සද්ද කරනවද?
ඔන්න බලපන් මම උඹේ ප්රියම්බිකාවට කරන දේ"
එසේ කියමින් මගේ පර්ස් එකේ තිබුණ ජයංගනීගේ තැපැල් හැඳුනුම් පතට ගත් චායාරූපය අතට ගත් තාත්තා එය කීතු කීතුවලට ඉරා දැම්මේ කිසිම අනුකම්පාවකින් තොර අයෙක්වගෙයි.
මගේ ඇස් ඉදිරිපිට මම ආශාම කරන රූපයක් ඉරා දමද්දී වුවත් හිස පහත් කරගෙන මොකුත් නොවුන ආකාරයෙන් ඉන්නට තරම් ආත්මශක්තියක්මට ලැබුණේ කෙසේදැයි අදහාගන්නත් අමාරුයි.
මගේ නොසැලෙන ඉරියව්ව දුටු තාත්තා තවතවත් කේන්ති ගත්තා.
"උඹ කාටද උපන්දින කාඩ් දෙන්න හැදුවේ. කියන දේ අහන්න බැරිදරුවන්ගෙන් මට වැඩක් නෑ. මගේ දෑහට නොපෙනී පලයන් යන්න. "
එකින් එක මගේ ටසෝ කලිසම්, සුදු කමිස, වැල්ලවායේ බෝඩිමේ ඉද්දි අඳින ඉරි ඉරි සරම් ආදි රෙදි පෙරෙදි සියල්ල මිදුලට ගෙනැත් දමමින් තාත්තා කෑ ගහනවා.
"උඹට ඒ ගැනිම නම් ඕන, මෙහේ ඒවා කරන්න බෑ, උඹට ඕනා දිහාකට ගිහින් ඒවා කර ගනින්"
එසේකියමින්අන්තිමටම එයා මම ගමන් යන්න අරන් යන නිල්පාට ඩෙනිම් රෙද්දෙන් මහපු මල්ලත් ගෙනැත් ඩොග් ගාලා මිදුලට අත් හැරියා.
මුහුණේ කිසිදු ඉරියව්වක් වෙනස් නොකල මම ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. තාත්තට තවත් කේන්තියි.
මේ අතරේ හිතයටින් මට හිනා.
යකෝ මට යන්න බෝඩිමක් තියෙනවා. අනික මාසේ පඩියක් ලැබෙන රස්සාවකුත් තියෙනවා. මොන මගුලක්ද අද සෙනසුරාදානම් තමයි වැඩිම වුනොත් සුද්දි අක්කා අහයි "මොකෝ මේ බණ්ඩාරවෙල මල්ලි ගිය පයින්ම ඇවිත් ? "කියලා.
මම හෙමින් හෙමින් මිදුලේ තැන තැන විසිරිලා තිබුණ රෙදි ටික අර ඩෙනිම් බෑග් එක ඇතුලට ඔබා ගත්තා. ඔන්න දැන් ඒක බෙර ගෙඩියක් වගේ වෙන්න පිරිලා.
මල්ල දොර ලඟින් තියලා ගෙට ගිහින් කලිසමකුයි ටී සර්ට් එකකුයි දා ගත්තා ..ලොක්කා වගේ පර්ස් එක පස්ස පැත්තේ සාක්කුවට ඔබන ගමන් අම්මාලඟටගියා ගිහින් මම යනවා යන්න කියලා පාරට බැස්සා.
නිම්මී, චූටි නංගී අක්කා වගේම අම්මත් හොල්මන් වෙලා වගේ බලා ඉන්නවා. කිසි කෙනෙක් මීක් ගෑවේ නෑ තාත්තට බයේද කොහෙද මම ඔක්කොම එහෙම ඉද්දි පාරට බැස්සා.
බයක්, සැකක් දුකක් ඒ කිසිම හැඟීමක් මගේ ඔලුවට ආවේ නෑ. යන්නේ කොහේද කියලා හරියට හිතුවෙත් නෑ.
මල්වත්තට ගිහින් බස් එකකට ගොඩවෙනවා යන්තම් මතකයි. දැන්මම නගරයට ඇවිත්. ඔන්න තියෙනවා බුත්තල හරහා කතරගම කියලා ගහපු මාර්ග අංක 29 කියන බස් එක මම ඔන්න ඕකට ගොඩවුණා. තවම උදේ පාන්දර මේකේ ගිහින් බෝඩිමට ගියොත් සුද්දි අක්කා සැකහිතන්න පුළුවන් මොනවා වුණත් මගේ අතේ තිබ්බෙත් ඉතාම සුළු මුදලක් මාසේ පඩියෙන් භාගයක් ගෙදරට හාල් මිටියක් ගෙනැත් දාන්නයි ඉතිරි භාගේ සීට්ටුවකටයි යට කරලා තිබ්බ නිසා අතේ තිබුණේ හරියටම බෝඩිම පැත්තට යන්න අවශ්යමුදල විතරයි
"මට වැල්ලවාය ටිකට් එකක් දෙන්න.. "
මම මගේ සැලැස්ම ක්රියාතමක කරන්න තීරණය කලා. ඒ කිව්වේ වැල්ලවායට ටිකට් අරන් බුත්තලට හරි කතරගමට හරි කැස්බෑවා ගහන්න. ඊට පස්සේ ටිකක් රෑවෙනකන් ඒ ටවුන් එකේ කරක් ගහලා සුද්දි අක්කාට සැක නොහිතෙන විදිහට රෑ වෙන්න කිට්ටුව බෝඩිමට එන්න.