පසුගියදා අපේ සහෝදර බ්ලොග් කරුවෙක් වූ ඉකොනමැට්ටා විසින් ලංකාවේ තෙසක් රිය (ත්‍රී වීලර් ) භාවිතය පිළිබඳ ලියු හරවත් ලිපියක් පළවිය.
එය කියවමින් සිටිනා අතරේ මා මාවනැල්ලේ දී සිදු වූ සිදුවීමක් වෙත ඇදී ගියේ ඉබේටමය.
ඒ 2006 අවුරුද්දේ ආරම්භක දිනවලින් එකකි. අපේ මග නැගුම වැඩ සටහන අවසන් වී ගත වුයේ දින කිහිපයක් පමණි.
අපට නැවතත් අප සිටි රට බලා පිටත් වීමට තිබුනේ මාසයක පමණ කාලයකි. පාරේ වැඩ අවසන් කල අප නැවතත් පොල් වගා වැඩ වල යෙදෙමින් සිටියෙමු.
ඒ එවැනි දවසක් අවසන් කර සිටි අවස්ථාවකි. වෙලාව රාත්‍රී අට අට හමාර පමණ වන්නට ඇත.
මමත් ලෙනදොර ත් සාලයට වී ලයිව් ඇට් එයිට් බලමින් සිටියෙමු.
ඩිග්. ඩිග් . ඩිග් අළුත කැපු පාර අපේ මිදුලට වැටෙන හරියෙන් වගේ ඇසෙනා අඩි ශබ්දයකි.
එය අපි සිටිනා සාලය පැත්ත පසු කර නිම්මිලා කුස්සිය පැත්තට ඇදී නැති වී ගියේය.
සුළු මොහොතකින් අප දෙදෙනා සිටි දෙසට දිව ආ නිම්මිගේ නංගි අමරා..
" අන්න යාළුවෙක් ඇවිල්ලා දොස්තර මහත්තයා හොයාගෙන " යැයි පැවසුවාය.
"කවුද ? කවුද? පුවක් ද?" ලෙනදොර ඇසුවේ ඒ දිනවල අපේ හොඳම මිතුරා ඔහු බැවිණි.
"ඔව් .... ඔව් ... එයා තමයි හොඳටම බිලා . දොස්තර මහත්තයා එක්ක වැදගත් කාරණයක් කතා කර ගන්න තියෙනවා කියන්නේ "
" වැදගත් කාරණා කතා කරන්න බිලා ඇවිල්ලා හරියන වැයි? සාකච්චාවකට නම් හොඳ සිහියෙන්න එන්න එපැයි.?"
මා පැවසුවේ පුවකාට ඇති අකමැත්තකට වඩා රෑ බෝ වෙද්දී බිමත් ම්නිසුන් ගෙවල් වලට ගෙන්වීම ගැන මා හට නිම්මි ලා ගෙන් දොස් අසන්නට සිදු විය හැකි බව ඉවෙන් මෙන් දැනගැනීම නිසාය.
"මොකක්දෝ බෑග් එකකුත් ගෙනැල්ලා හංග ගෙන ඉන්නවා. අපිට පෙන්නන්නේ නෑ . දොස්තර මහත්තයට පෙන්නන්න ගෙනාවැයි කියන්නේ ?"
අමරා නෝක්කාඩුව කට මෙන් මා දෙස බැලීය. අවුරුදු ගණනාවක් අසල්වාසීන් වූ ඔවුන්ට වඩා පිටගම් කාර මා වෙත පුවක් බාස්ගේ ගේ ඇති ආකර්ෂණය ඇයට ගැටළුවක් වී ඇති සෙයකි.
මේ අතර ඇතුල් කාමරයේ සිට අප වෙත පැමිණි නිම්මි.. " මේ කියන්න තියෙන දෙයක් අහගෙන ඉක්මණට ආපහු යවනවා.. " යැයි මට පුර්ව අවවාදයක් සැපයුවාය.
" යමු මල්ලි මොකක්ද මිනිහා කියන්නේ බලන්න.. " මම ලෙනදොරත් සමග කුස්සියට පියමැන්නෙමි.
" කොහොමද ප්‍රේමරත්න දැන් අළුත් පාරේ යනවා නේද කට්ටිය අත පය දිගෑරලා ? "
"ඔව් .. ඔව් .. ඔය සමහරු වැඩේ හොඳ කම ගැනත් කියන්නේ, හිත ඇත්නම් කරන්න බැරි දෙයක් නෑ කියලා එහෙම "
"කවුද කවුද ඔය අපි කරපු දේවල් වල හොඳ කියන අය ?"
"බිලින්ගහ වත්තේ ජයසේකර අය්යා මා දැක්ක කිව්වා ඒ වගේ කතාවක්. "
"ඉතින් මොනවද මේ මට පෙන්නන්න ගෙනාවා කිව්වේ ?"
එතෙක් මා සමග දොඩමලු වූ පුවකා එක්වරම හැඟුම් බර විය .
තමා රැගෙන ආ "ශ්‍රියානි ඩ්‍රෙස් පොයින්ට්" ප්ලාස්ටික් මල්ලට අත දමද්දී ඔහුගේ නෙතඟ රැදුණු කඳුළු බිඳුවක් යන්තමට මෙන් දිස් වනු දුටුවෙමි.
" මෙන්න .. " ප්‍රේමරත්න බිම බලාගෙනම මල්ලෙන් යමක් ඇද මා අත තැබිය.
"මේ මොකක්ද මේ ? පාස් පොර්ට් එකක් නේ ?"
මම මා අතට දුන් කුඩා කුණු ලේ පැහැති කුඩා පොත් පිංච පෙරලන්නට වුයෙමි.
" රැකියාව : බරවාහන රියදුරු .. ඇතුල්විය හැකි රටවල් : සියළුම රටවල් " එහි සඳහන් වී තිබිණි.
මේ අතර කිසිත් නොදෙඩු පුවකා තවත් පොත් පිංචක් මා අත තැබීය.
" මේ බැංකු පොතක් නේ . මට මොකටද බැංකු පොත් දැන් ? අපි පාර කපලා ඉවරයි නේ "
මා එසේ කීවද පුවකා ගේ හැටි දන්නා මා මේ එන්නේ වෙන පොටකට විය හැකි බව ඉවෙන් මෙන් තේරුම් ගෙන සිටියෙමි.
එසේ කියමින් ජාතික ඉතිරි කිරීමේ මේ බැංකුවේ තිබූ ප්‍රේමරත්නගේ ගිණුමේ විස්තර වෙත මගේ දෙනෙත් යොමු කලෙමි.
සති පතා මුදල් තැන්පත් කල විස්තර සඳහන් පේලි අතර මගේ දෙනෙත් ඉබිගමනින් දිව යන අතර සිත අවුරුදු දහයක් පහළොවක් පිටිපසට වේගයෙන් දිව ගියේය.
දිවගොස් නැවතුනේ මගේ මුල්ම බැංකු පොත මාරගස්වැල්ල කුඹුරේ එළවලු වගාවෙන් සහ ගමේ ළමුන්ට උපකාරක පංති කිරීමෙන් ලද මුදලින් සෙමින් සෙමින් පිරවුන තැනයි.
මදක් එහි සැරිසැරූ මා නැවතත් වර්තමානයට පැමිණියෙමි.
" සෝමරත්නට මොකද දැන් අපේ කෙරෙන්න ඕනෑ...?"
කිසිත් නොකියා බිම බලා තම පාදයේ මහපට ඇඟිල්ලෙන් පොලවේ රටා අඳින පුවකා ගෙන් ඇසුවෙමි.
"දොස්තර මහත්තයා අපේ පාර හදා දුන්නා . දැන් මට මගේ හිතේ තිබුණ අනික් හීනය හැබෑ කර ගන්න උදව් කරන්න ඕනේ."
"ඔය බැංකු පොතේ ලක්ෂ එක හමාරක් තියෙනවා . මට රෝද හතරක් ගන්න උදව් කරන්න,"
ලෙනදොර, අමරා , කරුණා අක්කා නොහොත් නිම්මිලා අම්මා ඇතුළු පිරිස ගල් ගැසී මෙන් මා කුමන පිළිතුරක් දේදැයි බලා සිටිති.
මට මේ අහිංසක හැබෑ දිරිය ගති ඇති මිනිසාගේ ඉල්ලීමට පිටු පෑ නොහැක. එහෙත් හදිසියේ ලක්ෂ හත අටක් වැනි මුදලක් මොහු වෙත ප්‍රධානය කරන්නට හැකියාවක් ද නැත.
මා බලා සිටින්නේද මුල්මාස කිහිපයේ ඉතා දුෂ්කර විය හැකි ඔස්ට්‍රලියාවේ උසස් අධ්‍යාපන ශිෂ්‍ය ජිවිතයක් වෙත යන්නටය.
ඒ සියල්ල සිතේ සක්මන් කරද්දී මම පුවාකාට පිළිතුරු දුන්නෙමි.
"දැන් ප්‍රේමරත්නට වාහනයක් මොකටද? පොල් පලන එක අතහැරලා වෙන බිස්නස් එකකට යන්න ද ?"
" නෑ .. නෑ .. මම දිගටම පොල් පලන එක කරනවා ඒකෙ ආදායම හොඳයිනේ . ඒ අතරේ හයර් අවොත් වාහනේ දුවනවා. "
"ඒ කියන්නේ වාහනේ ගන්නේ ගෙදර නවත්තලා තියන්න ?"
"ඔවු ගොඩක් දවස් වල ගෙදර තියෙයි. වැඩකට හයර් එකකට දුර යන්න වුනොත් වාහනේ යනවා.
පස්සේ කාලෙක පොල් පලන්න මැෂින් එකක් ගන්නත් හිතන් ඉන්නවා . එහෙම වුනොත් වාහනයක් තියෙන එක හොඳයිනේ ඒක එහා මෙහා ගෙනියන්න "
මම නැවතත් කල්පනාවට වැටුනෙමි.
වැඩිපුර ගෙදර නවතා තබමින් අත්‍යවශ්‍ය අවස්ථාවකදී වැඩට යන්න ( පොල් පලන්න යන්න). ගස් කපන යන්තරයක් වැනි දෙයක් රැගෙන යන්නට කියාපු වාහනය ත්‍රී විලරයයි.
"ඒක නෙවෙයි ප්‍රේමරත්න රෝද හතරක් නෙවෙයි තුනක් ගත්තොත් ඔය වැඩේම කර ගන්න පුළුවන් නේද ? පෙට්‍රල් වලට එහෙම වියදම් වෙන ගානත් අඩුයිනේ?"
"ත්‍රී විලරයක් ගන්න තව කියක් විතර යනවද"
"ලක්ෂ තුනක් විතර වෙයි අලුත් එකක් .."
"හරි අපි එහෙනම් මෙහෙම කරමු. මම ඔයාට රුපියල් ලක්ෂයක් ණයට දෙන්නම් මාසෙට රුපියල් දහ දාහ ගානේ මගේ බැංකු පොතට දාලා ඒක ගෙවන්න .."
ඔයාගේ සල්ලියි මම දෙන සල්ලියි දාලා රෝද තුනක් ගමු ඉස්සෙල්ලා.. පස්සේ බලමු රෝද හතරක් ගැන...
දින කිහිපයකට පසු සෝමරත්න සමග බැංකුවට ගිය මම ඔහුට මගේ සම්පත් බැංකු ගිණුමෙන් රුපියල් ලක්ෂයක් රැගෙන දුන්නෙමි
ඊට දින කිහිපයකට පසුව පුවකා කොළ පැහැති තෙසක් රියක් රැගෙන ආවේය.
"කවුද ? කවුද? පුවක් ද?" ලෙනදොර ඇසුවේ ඒ දිනවල අපේ හොඳම මිතුරා ඔහු බැවිණි.
"ඔව් .... ඔව් ... එයා තමයි හොඳටම බිලා . දොස්තර මහත්තයා එක්ක වැදගත් කාරණයක් කතා කර ගන්න තියෙනවා කියන්නේ "
" වැදගත් කාරණා කතා කරන්න බිලා ඇවිල්ලා හරියන වැයි? සාකච්චාවකට නම් හොඳ සිහියෙන්න එන්න එපැයි.?"
මා පැවසුවේ පුවකාට ඇති අකමැත්තකට වඩා රෑ බෝ වෙද්දී බිමත් ම්නිසුන් ගෙවල් වලට ගෙන්වීම ගැන මා හට නිම්මි ලා ගෙන් දොස් අසන්නට සිදු විය හැකි බව ඉවෙන් මෙන් දැනගැනීම නිසාය.
"මොකක්දෝ බෑග් එකකුත් ගෙනැල්ලා හංග ගෙන ඉන්නවා. අපිට පෙන්නන්නේ නෑ . දොස්තර මහත්තයට පෙන්නන්න ගෙනාවැයි කියන්නේ ?"
අමරා නෝක්කාඩුව කට මෙන් මා දෙස බැලීය. අවුරුදු ගණනාවක් අසල්වාසීන් වූ ඔවුන්ට වඩා පිටගම් කාර මා වෙත පුවක් බාස්ගේ ගේ ඇති ආකර්ෂණය ඇයට ගැටළුවක් වී ඇති සෙයකි.
මේ අතර ඇතුල් කාමරයේ සිට අප වෙත පැමිණි නිම්මි.. " මේ කියන්න තියෙන දෙයක් අහගෙන ඉක්මණට ආපහු යවනවා.. " යැයි මට පුර්ව අවවාදයක් සැපයුවාය.
" යමු මල්ලි මොකක්ද මිනිහා කියන්නේ බලන්න.. " මම ලෙනදොරත් සමග කුස්සියට පියමැන්නෙමි.
" කොහොමද ප්‍රේමරත්න දැන් අළුත් පාරේ යනවා නේද කට්ටිය අත පය දිගෑරලා ? "
"ඔව් .. ඔව් .. ඔය සමහරු වැඩේ හොඳ කම ගැනත් කියන්නේ, හිත ඇත්නම් කරන්න බැරි දෙයක් නෑ කියලා එහෙම "
"කවුද කවුද ඔය අපි කරපු දේවල් වල හොඳ කියන අය ?"
"බිලින්ගහ වත්තේ ජයසේකර අය්යා මා දැක්ක කිව්වා ඒ වගේ කතාවක්. "
"ඉතින් මොනවද මේ මට පෙන්නන්න ගෙනාවා කිව්වේ ?"
එතෙක් මා සමග දොඩමලු වූ පුවකා එක්වරම හැඟුම් බර විය .
තමා රැගෙන ආ "ශ්‍රියානි ඩ්‍රෙස් පොයින්ට්" ප්ලාස්ටික් මල්ලට අත දමද්දී ඔහුගේ නෙතඟ රැදුණු කඳුළු බිඳුවක් යන්තමට මෙන් දිස් වනු දුටුවෙමි.
" මෙන්න .. " ප්‍රේමරත්න බිම බලාගෙනම මල්ලෙන් යමක් ඇද මා අත තැබිය.
"මේ මොකක්ද මේ ? පාස් පොර්ට් එකක් නේ ?"
මම මා අතට දුන් කුඩා කුණු ලේ පැහැති කුඩා පොත් පිංච පෙරලන්නට වුයෙමි.
" රැකියාව : බරවාහන රියදුරු .. ඇතුල්විය හැකි රටවල් : සියළුම රටවල් " එහි සඳහන් වී තිබිණි.
මේ අතර කිසිත් නොදෙඩු පුවකා තවත් පොත් පිංචක් මා අත තැබීය.
" මේ බැංකු පොතක් නේ . මට මොකටද බැංකු පොත් දැන් ? අපි පාර කපලා ඉවරයි නේ "
මා එසේ කීවද පුවකා ගේ හැටි දන්නා මා මේ එන්නේ වෙන පොටකට විය හැකි බව ඉවෙන් මෙන් තේරුම් ගෙන සිටියෙමි.
එසේ කියමින් ජාතික ඉතිරි කිරීමේ මේ බැංකුවේ තිබූ ප්‍රේමරත්නගේ ගිණුමේ විස්තර වෙත මගේ දෙනෙත් යොමු කලෙමි.
සති පතා මුදල් තැන්පත් කල විස්තර සඳහන් පේලි අතර මගේ දෙනෙත් ඉබිගමනින් දිව යන අතර සිත අවුරුදු දහයක් පහළොවක් පිටිපසට වේගයෙන් දිව ගියේය.
දිවගොස් නැවතුනේ මගේ මුල්ම බැංකු පොත මාරගස්වැල්ල කුඹුරේ එළවලු වගාවෙන් සහ ගමේ ළමුන්ට උපකාරක පංති කිරීමෙන් ලද මුදලින් සෙමින් සෙමින් පිරවුන තැනයි.
මදක් එහි සැරිසැරූ මා නැවතත් වර්තමානයට පැමිණියෙමි.
" සෝමරත්නට මොකද දැන් අපේ කෙරෙන්න ඕනෑ...?"
කිසිත් නොකියා බිම බලා තම පාදයේ මහපට ඇඟිල්ලෙන් පොලවේ රටා අඳින පුවකා ගෙන් ඇසුවෙමි.
"දොස්තර මහත්තයා අපේ පාර හදා දුන්නා . දැන් මට මගේ හිතේ තිබුණ අනික් හීනය හැබෑ කර ගන්න උදව් කරන්න ඕනේ."
"ඔය බැංකු පොතේ ලක්ෂ එක හමාරක් තියෙනවා . මට රෝද හතරක් ගන්න උදව් කරන්න,"
ලෙනදොර, අමරා , කරුණා අක්කා නොහොත් නිම්මිලා අම්මා ඇතුළු පිරිස ගල් ගැසී මෙන් මා කුමන පිළිතුරක් දේදැයි බලා සිටිති.
මට මේ අහිංසක හැබෑ දිරිය ගති ඇති මිනිසාගේ ඉල්ලීමට පිටු පෑ නොහැක. එහෙත් හදිසියේ ලක්ෂ හත අටක් වැනි මුදලක් මොහු වෙත ප්‍රධානය කරන්නට හැකියාවක් ද නැත.
මා බලා සිටින්නේද මුල්මාස කිහිපයේ ඉතා දුෂ්කර විය හැකි ඔස්ට්‍රලියාවේ උසස් අධ්‍යාපන ශිෂ්‍ය ජිවිතයක් වෙත යන්නටය.
ඒ සියල්ල සිතේ සක්මන් කරද්දී මම පුවාකාට පිළිතුරු දුන්නෙමි.
"දැන් ප්‍රේමරත්නට වාහනයක් මොකටද? පොල් පලන එක අතහැරලා වෙන බිස්නස් එකකට යන්න ද ?"
" නෑ .. නෑ .. මම දිගටම පොල් පලන එක කරනවා ඒකෙ ආදායම හොඳයිනේ . ඒ අතරේ හයර් අවොත් වාහනේ දුවනවා. "
"ඒ කියන්නේ වාහනේ ගන්නේ ගෙදර නවත්තලා තියන්න ?"
"ඔවු ගොඩක් දවස් වල ගෙදර තියෙයි. වැඩකට හයර් එකකට දුර යන්න වුනොත් වාහනේ යනවා.
පස්සේ කාලෙක පොල් පලන්න මැෂින් එකක් ගන්නත් හිතන් ඉන්නවා . එහෙම වුනොත් වාහනයක් තියෙන එක හොඳයිනේ ඒක එහා මෙහා ගෙනියන්න "
මම නැවතත් කල්පනාවට වැටුනෙමි.
වැඩිපුර ගෙදර නවතා තබමින් අත්‍යවශ්‍ය අවස්ථාවකදී වැඩට යන්න ( පොල් පලන්න යන්න). ගස් කපන යන්තරයක් වැනි දෙයක් රැගෙන යන්නට කියාපු වාහනය ත්‍රී විලරයයි.
"ඒක නෙවෙයි ප්‍රේමරත්න රෝද හතරක් නෙවෙයි තුනක් ගත්තොත් ඔය වැඩේම කර ගන්න පුළුවන් නේද ? පෙට්‍රල් වලට එහෙම වියදම් වෙන ගානත් අඩුයිනේ?"
"ත්‍රී විලරයක් ගන්න තව කියක් විතර යනවද"
"ලක්ෂ තුනක් විතර වෙයි අලුත් එකක් .."
"හරි අපි එහෙනම් මෙහෙම කරමු. මම ඔයාට රුපියල් ලක්ෂයක් ණයට දෙන්නම් මාසෙට රුපියල් දහ දාහ ගානේ මගේ බැංකු පොතට දාලා ඒක ගෙවන්න .."
ඔයාගේ සල්ලියි මම දෙන සල්ලියි දාලා රෝද තුනක් ගමු ඉස්සෙල්ලා.. පස්සේ බලමු රෝද හතරක් ගැන...
දින කිහිපයකට පසු සෝමරත්න සමග බැංකුවට ගිය මම ඔහුට මගේ සම්පත් බැංකු ගිණුමෙන් රුපියල් ලක්ෂයක් රැගෙන දුන්නෙමි
ඊට දින කිහිපයකට පසුව පුවකා කොළ පැහැති තෙසක් රියක් රැගෙන ආවේය.
