මයි කාර් මයි පැට්‍රොල්

"මයි කාර් මයි පැට්‍රොල්"  යන යෙදුම මා මුලින්ම පාවිච්චි කලේ අපේ අම්මාගේ පොඩි මල්ලී ( අංජු මාමා ) සමග ඇතිවූ ආවේගශීලී කතා බහකදීය.

ඒ අපි දෙන්නා තුන් හවුලේ අම්මා සමග එළවලු හදද්දී මට කේන්ති ගිය මොහොතකයි.

ඒත් අද මේ කියන්නට යන කතාව මට කේන්ති ගිය අවස්ථාවකටත් වඩා මට මා ගැනම අනුකම්පාවක් ඇති වූ අවස්ථාවක් හා සම්බන්ධය.

මේ වන විට මම  මගේඒ  පළමු කාර් එක ලෙස මීගමුවෙන් රැගෙන ආ ටොයෝටා කරීනා එකක් පාවිච්චි කරමින් සිටියෙමි.

මතුපිටින් සහ එහි තිබු ආසන වල පෙනුමින් ඉතා සිත් ඇදගන්නා සුළු වූ එය මට රැගෙන දුන්නේ පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ වැඩ කල කාර් බ්‍රෝකර් කෙනෙකි.

සිසිල් නම් වූ ඔහු  ඒ වනවිට කෘෂිකර්ම පීටයේ කාර්මික නිලධාරියෙක් ලෙස සේවය කළේය. සිසිල් හින්නි අප්පු හාමිගේද  ගජ මිතුරෙකි.

සිසිල් මට හඳුන්වා දුන්නේද ඒ වනවිට  මගේ  ඩිස්පන්සරියෙන්  බෙහෙත්  ගත් කෙනෙකු වූ හින්නි අප්පුහාමි විසින්මය.

කරීනා එක බලන්න ගිය කතාව ද ඉතා රසවත් එකකි. ඒ වන විට පේරාදෙණිය, නුවර අවට කාර් ගණනාවක්ම බලා හෙම්බත් වී සිටි මම ඕනෑම කාර් එකක් මිලදී ගන්නා තත්වයක සිටියෙමි.

කාර් විකුණන දොස්තර මල්ලී ළඟ තිබු ට්‍රැඩ් සනිය හැරෙන්නට අනික් හැම කාර් එකක්ම හින්නි කියූ පරිදි බලන්නට ගියෙමි.

එහෙත් ඒ එකක් වත් මගේ හිතට ඇල්ලුවේ නැති නිසා ඒ වනවිටත් මා වැඩට ගියේ පාරේ බස් එකේමය.

මගේ පළමු කාර් එක

එදා ඉරිදා දිනයකි . උදේ පාන්දර නිසා  මා සිටියේ මගේ  පුද්ගලික බෙහෙත් ශාලාවේය.

ඉදිරිපස පිහිටි පාරේ අයින් කර නැවැත්වූ  අළුතින් වැඩ දැමු පැරණි බෙන්ස්කාර් එකකි.

එහි අයිතිකරු වුයේ  හින්නිගේ යාලුවා සිසිල් ය.

කඩිමුඩියේ  මගේ පොලේ පඩිපෙළ නැගී සිසිල්  මා සිටි  මේසය ලඟට ආවේ.

"මේක හරියන්නේ නෑ ඩොක්ටර් . නුවරින් කාර් හොයන්න බෑ "  කියාගෙනයි.

"ඉතින් අපි මොකද කරන්නේ සිසිල් තව ටිකක් බලමු නේද ? " මම පිළිතුරු දුන්නේ ටික කලක් බස් වල ම ගමන් කර අතේ ඇති මුදල වැඩි කරගත හොත් හොඳ කාර් එකකට යා හැකි යැයි සිතමිනි.

"අපි යමු ඩොක්ටර් පල්ලැහැ පැත්තේ . හොඳ මරුටියක් තියෙනව කිව්වා තුනකට ගන්න පුළුවන් වගේ "

"පල්ලැහැ කිව්වේ කොළඹද? "

"නෑ නෑ  මීගමුවේ . යන අතරමගත් වාහන බලන්න පුළුවන් නේ  . හිතට අල්ලන එකක් ආවොත් ගමු "

"කවදද යන්නේ? "

"මේ දැන්  ඩොක්ටර් මම ආවේ ඩොක්ටර් එක්කන් යන්න "

"මගේ කාර් එකේම යමු. හින්නිත් එනවා අපිත් එක්ක "

"එතකොට  දිස්පෙන්සරිය? "

"හවස් වෙනකොට ආපහු ආවහැකි ඩොක්ටර් . වැඩේ හරිගියොත් අලුත් කාර් එකකුත් අරගෙනම "

මම මදක් කල්පනාවට වැටුනෙමි. බ්‍රෝකර් ලා දෙදෙනක් සහ මා පමණක් ගොස් කාර් බැලීමෙන් මට ආවසියක් විය හැකිය.

ඈනටමි එකේ මගේ හිතවත්  මල්ලී කෙනක් (ඩිමෝ කෙනෙක් ) වත් එක්කගෙන යායුතුය.

ඒ අදහස ඇතිව සිසිල්ට අනුමැතිය දුන්නේ " සිසිල් මගේ යාලුවෙක් ඉන්නවා කිරිබත්කුඹුරේ එයත් දාගෙනම යමු" කියමිනි.

එවෙලේම සුසන්ත මල්ලී  ( අපේ දෙපාර්තමේන්තුවේ  හිටපු ඩිමෝ කෙනෙක් ) ඇමතු මම ඔහුද ගමනට ගෙන්වා ගත්තෙමි.

මීගමුවට ළඟාවූ අපට සිසිල් විසින් මුලින්ම මරුටියත් තවත් කාර් කිහිපයකුත් පෙන්නුවා මතකය.

මා වගේම සුසන්ත මල්ලිත් ඒවා ගැන විශේෂ කැමැත්තක් පෙන්නුවේ නැත.

විශේෂයෙන් මරුටිය  ඉතා කුඩා වීම අපි දෙදෙනාම නිරීක්ෂණය කර තිබු  දෙයකි.

මෙසේ කාර් බලමින් සිටි  අප අවසානයට රැගෙන ගියේ  මීගමුව කොළඹ පාර අයිනේ තිබු සුවිශාල නිවසක් වෙතයි.

එහි ගරාජයේ නවතා තිබු සුදු පාට ටොයෝටා කරීනා එක  මටත් වඩා සුසන්තගේ සිත් ගත් බව පෙනෙන්නට තිබුණි.


සුදු පාට කාර් එකේ ලා නිල් පැහැති ෂීට් කවර දමා තිබු කාර් ෂීට් එයට අමුතු එළියක් ලබා දී තිබිණි.

ගෙදර සිටි ගෘහණිය කාර් එකට අඩුම ගානේ දෙකයි හැටක් වත් අවශ්‍ය බව කියා සිටියාය.

තුනක් වැය කර මරුටියක් ගන්නට පැමිණි අප දෙකයි හැටකට විශාල එමෙන්ම සිත් ඇද ගන්නා සුළු වාහනයක් ලැබීම ගැන සතුටින් සිටියෙමු.

ඒ නිසාම දෝ  කරීනා එක දුටු සුසන්ත

"අය්යා තුනක් දීලා අර හුන්ඩුවක් ගන්න වෙලාවේ දෙකයි හැටකට මේක ගන්න තියෙන්නේ .

අඩුම ගානේ පෙනුම වත් තියෙනවා " යැයි කරීනා එක ගැනීම  හොඳ බව මට පැහැදිලි කළේය.

අපේ අදහස සිසිල්ට සැල කර සිටීමෙන් පසු . රුපියල් පනස් දහසක අත්තිකාරම් මුදලක් දී එදාම වාහනය රැගෙන යෑමට හිමිකාරිය එකඟ කරවා ගැනිණි.

සිසිල් සහ සුසන්ත පරණ බෙන්ස් ඒකෙත් හින්නි සහ මම අලුත් කරීනා ඒකෙත් නුවර බලා පිටත් වුයේ මගේ අලුත් කරීනා එකත් සමගයි.

මිගමු කාර් සහ නුවර පැට්‍රොල් 

කරීනා එක ඇතුළට ගොඩවූ විට ඇත්තටම  භාවනක් තුලට වැඩියා වැනි හැඟීමක් දැනෙන්නට විය.  සුසන්ත මෙන්ම මා ද අලුත් වාහනය ගැන බෙහෙවින් සතුටු වූයෙමු.

ගෙදර අයිති කාර සරප් මහත්තයාද ( ඔහු සුස්නත මල්ලිගේ මාමා කෙනෙකි )  අලුත් කාර් එක ගැන ඉතා සතුටින් කතා කළේය.

වෙනෙකක් තබා එක් සෙනසුරාදා දිනක මා සහ නිම්මි රැගෙන අළුත් නුවර දේවාලයට ගිය සරප් මහතා මගේ 

කාර් එකේ යතුර ගම්බාර දෙවියන්ගේ රත්රන් පිළිමය ඉදිරිපට තබා ආශීර්වාද ලබා දෙන්නටද ඉදිරිපත් වුවේය.

ඒ වන විට මගේ  පෙම්වතිය වූ නිම්මිද අලුත් කාර් එකට බෙහෙවින් ප්‍රිය කළාය.  ඇය රැගෙන නුවර මහා රෝහල වෙත යන්නටද මම කරීනා එක යොදා ගත්තෙමි. 

ටික දවසක් වාහනය එලවද්දී එහි ගුණදොස් එකින් එක මතු වන්නට වුයේ  අප කාට කාටත් නොදැනීමය.

කරීනා එක 1.6 එන්ජින් එකක් නිසාදෝ  පැට්‍රොල් බොන වාහනයක් බව මට පෙනී යන්නට විය . 

එය AC එහෙම දමාගෙන ගමන් ගනිද්දී ලීටරයකට යාහැකි දුර වුයේ කිලෝමිටර් පහක් පමණි.

අරලගන්විල අපේ නිවසට ගොස් එන්නට මට රුපියල් තුන්හාරදාහක ( 2000 වසරේදී ) පැට්‍රොල් පුච්චන්නට සිදු විය.

අලුත් කාර් එකෙන් අරලගංවිල ගිය මුල්ම දවසේ මගේ තනියට සරප් මහතාගේ ලොකුපුතා ( ඒ වනවිට අවුරුදු 14 කැ කොලුගැටයෙක්) ද එවන්නට තරම් සරප් මහතා කාරුණික විය.

අපේ ගෙදර තිබු ජාම් පේර, ඇඹුල් පේර , පෙයාස් , පිච්ස් වැනි පළතුරු වලට වහවැටුණු ඔහු "ඩොක්ටර් අය්යලා ගෙදර" නිතරම එන්නට කැමැත්තක් දැක්වූ බව නොරහසකි. 

ගමේ පැමිණි මා කාර් එක රාත්‍රියට නතර කර තැබුවේ  දියකඩිත්ත ළඟ ගෙදර සෝමසුන්දර බාප්පලා ගෙදරයි. 

හේතුව ඒ වනවිට අපේ මහා ගෙදරට වාහන ගන්න පාරක් නොතිබීමයි ( පසු කලෙක අය්යාගේ සහ මගේ උදව්වෙන් නිවසටම වාහන ගන්නට හැකි පාරක් සකස් කර ගන්නට අපේ තාත්තා සමත් වුයේය ) 

රෑ කාලයේ තම මිදුලේ තිබු ලස්සන සුදු පාට කාර් එක සෝමසුන්දර බාප්පගේද සිත් ගත් බව පෙනෙන්නට තිබිණි.

පසුදා පාන්දර නැවත නුවර බලා යන්නට සුදානම් ව ඔහුගේ නිවසට ගිය මට දක්නට ලැබුනේ යහමින් වතුර සහ  සබන් යොදා දුවිලි පොදක් වත් නැති වන්නට සෝදා තිබු කරීනා එකකි.

සෝමසුන්දර බාප්පා තම මිදුලේ නවතා තිබු මගේ වාහනය ස්වේච්චාවෙන්ම  සෝදා පවිත්‍ර කර තිබීම ඊට හේතුවයි. 

කාර් එකේ යතුර මා රැගෙන ගිය බැවින් කාර් එකේ අතුල පිරිසිදු කරන්නට බැරිවූ බවටද ඔහු මැසිවිලි නැගු හැටි මට තාමත් මතකය.

සතියක් දෙකක් කාර් එක පාවිච්චි කරද්දී තවත් ලෙඩක් මතුවන්නට විය . ඒ කාර් එකේ ක්ලච් ඔයිල් ඉතා සීග්‍රයෙන් අවසන් වීමයි.

දවසක්මේ  බව හින්නි මහත්තයාට  පැවසුවෙමි. කල්ච් ඔයිල් එකක් ගෙනැත් තබාගෙන අඩුවෙන වාරයක් පාසා ධාවනය කරන ලෙස උපදෙස් ලැබිණි.

මේ අතර අලුත් කාර් එක සර්විස් කල යුතුයැයි තාත්තා ගෙන් උපදෙසක් ලැබිණි.  

පේරාදෙණියේ තිබු ප්‍රසිද්ධ සර්විස් කරන තැනකට වාහනය දැම්මේ හොඳ සර්විස් එකක් කර දෙන ලෙස ඉල්ලීමක් කරමිනි.

සර්විස් කල ගෝලයා කැම්පස් එකේ රියදුරු මහතුන් දන්නා කෙනෙකි. ඔහු මගේ කරීනා එක හොඳ හැටි පිරිසිදු කර දුන්නා මතකය.

ඒ සර්විස් එකෙන් පසුවත්  සෝමසුන්දර බාප්පා ගේ ගෙදර සර්විස් එකෙන් පසුවත් රියදුරු අසුන ළඟ කාප්ර්ට් එකෙන් කකුලට තෙත් ගතියක් දැනුන බව මට මතකය.

වාහනේ හොදද්දී වතුර ටිකක් යන්න ඇති

යැයි සිතු මා ඒ ගැන වැඩි උනන්දුවක් දැක්වුයේ නැත. 

එහෙත් තද වැසි දිනක වාහනය පදවද්දී නැවතත් මගේ රියදුරු අසුන ළඟ හොඳටම තෙත්වී තිබෙනු දක්නට ලැබිණි.

දැන් මේ කාර් තෙත්වීම මට ලොකු ප්‍රෙහේලිකාවකි.  දවසක් මේ බව කැම්පස් එකේ යාළුවන්ට පැවසුවෙමි. 

මගේ කතාව  අසා සිටි එක් අයෙක් ( සංජිව නම් කථිකාචාර්ය වරයා ) ඔහුගේ කාර් එක ලඟදි ටින්කරින් කල බවත් ඒ ටින්කරින් කරන ඔහුගේ නෑදෑ අය්යාට වාහනය පෙන්වන ලෙසත් මට උපදෙස් දුන්නේය.

වාහනය සන්ජිවගේ අය්යා ලඟට ගෙන ගිය සැණින් ඔහු රෝගය හඳුනා ගත්තේය.

කරීනා එකේ ඉස්සරහ පැත්තේ තට්ටුව සම්පුර්ණයෙන්ම දිරා ගොස් ඇති බවත් රියදුරු අසුන පැත්තේ  කාපට් එක ඇත්තේ ලොකු හිලක් උඩ බවත් පැවසිණි.

ටින්කර් බාස්ට අනුව මා අළුතින් පුරව පුරවා සිටි ක්ලච්ඔයිල් සියල්ලම ඉස්සරහ තට්ටුව තුලට ලීක් වී තිබේ.

 ඒ බව සොයා ගැනුණේ  ටින්කරින් කිරීමට ඉස්සරහා  බොනට්ටුව අසල  dash board එක ගැලවීමත් සමගයි.

 මගේ දෙවැනි සහ අවසාන ශ්‍රී ලංකා වාහනය  ඊලඟ කොටසින්