මං පුංචි වෙළෙන්දා

පසුගිය කලාපයෙන් 

අටේ පංතිය සහ වන්නිගම ටීචර්  

අපේ යාළුවා වූ වන්නි ගේ අම්මා (පාසලෙන් පිටත දී වන්නි ඇන්ටි) ඒ කාලේ අටේ පන්තියට බුද්ධ ධර්මය ඉගැන්වූ ගුරුතුමියයි.

මේ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ අපි හැමෝම තවත් වසරකින් තිරිහන් වී සිටින කාලයයි.

මේ කාලයේදී අපේ පන්තියට ළඟ තිබු හමුදා කඳවුරේ නිල නිවාසයේ සිට එන අලුත් කොල්ලෙක් එකතු වුවා මතකය.

ඔහු නමින්සුපුල් චන්දික නම් විය .

ඔහුගේ ආගමනයට  කලින් අපත් සමග සිටි දඹ ගල්ලේ  සුපුල් නුවන් කෝනර සමග දැන් පන්තියේ සුපුල් ලා දෙදෙනෙකි.

ලෝක අන්ඩයෙකුගේ පෙනුමෙන් හෙබි මේ අලුත් සුපුල් පරණ සුපුල් හා ජාලිය සමග එකතු වී නියමම වල ගැන්සියක් පන්තියේ නිර්මාණය කළේය.

ඇත්ත වශයෙන් කිවහොත් පහේ පන්තියේදී දක්ෂයෙකු වූ ජාලිය වල දෙසට ඇදීමේ යම් වගකීමක් මේ සුපුල් ලා දෙදෙනා පිට පැටවේ.

කොල්ලන් ටිකෙන් ටික දඟ වැඩ වලට යොමුවෙනවා දුටු වන්නි ඇන්ටි ( වන්නිගම ගුරුතුමිය) තම පුතාද මේ  බලපෑම් වලට ලක්විය හැකිබව දැන් සිටින්නට ඇත.

සුපුල් චන්දික ලා හා අප මෙන් විශ්ව විද්‍යාල වල නොගියද ඒ කාලේ සිටම  ඇයගේ පුත් "වන්නියා"   හෝදලා බොන්න පුළුවන් තරම් වර්ගයේ හොඳ එකෙකි.

ළමයින් හැදෙන වැඩෙන කාලේ

දැන් දැන්  ගැහැණු පිරිමි මල් පලතුරු  අපි හැමෝටම යම් යම් කුතුහලයන් වෙනස්කම් ඇතිවන කාලයයි.

මේ නිසා ළමයින් අතර සවිස්තරාත්මක පෙම් හසුන් හුව මාරු විය හැකි වන අතර ගැන්සි වලද සමාන්තර දේ සාකච්චා වෙයි.

එපමනක් නොව 318 බසයේද මෙය සිදුවිය හැකිය.

318 ට බසයට අලුතින් එකතු වූ අප වැනිම කොට ජාතිකයෙක් වූ රසිත චමින්ද මා හා තව දෙතුන් දෙනෙක් සමග ජය්ව විද්‍යාත්මක සංසිද්දියක් ගැන අපට  පැවසුවේය.

එයට සමාන්තර දිනකදී සුපුල් කණ්ඩායමේ ද එම මාතෘකාව සාකච්චා වී තිබුණි.

ව්‍යිදය විද්‍යාව හැදෑරීමෙන් පසු ළමයින්ගේ හෝමෝන වල වෙනස් කම් වෙන කාලය ගැන දන්නා මට මෙහි විමතියක් නැති වුවද අපේ ගමේ අම්මා කෙනෙකුට කිවා නම් මේවා අනේ අපොයි.. කියවෙන කතාය.

කෙසේ වුවත් රසිත අපට දුන් උපදෙසට සමාන උපදෙසක් ලැබූ ජාලිය පසුදා පන්තියට ආවේ සහලවලා උණ ගත් අයෙක් ලෙසිනි.

සුපුල් නුවන් ගේ සරල ප්‍රතිකර්මය අඩංගු උපදෙස  වුයේ  ...

 "ඉතින් ඔය වෙලාවට අපට උගන් වන කරුණු විතරක් හිතලා මදි .. උගන්වන ගුරුවරුන්වත් මතක් කර ගත්තා නම්  උණ ගන්නේ නෑ යනුවෙනි"

 එසේ කිවේ වන්නිගම ටීචර් ගැන නම් නොවේ.

ජයසිංහ න්‍යාය සහ විජේවීර අය්යාගේ පෙම් හසුන

කන්දේකුඹුර ගේ "ආදරය ප්‍රකාශ කිරීම" ජනතා මතකයෙන් ඈත්ව ගිය පසු  මගේ සඳා ගැන තිබු උවමනාව අටේ පන්තියේදී නැවතත් මතු වුයේ "සරණපාල න්‍යායේ" ව්‍යුත්පන්නයක් ලෙසිනි.

කොල්ලෝ සඳමාලි අපේ පන්තියේ කොට බිත්තිය  පසු කර යන හැම වාරයක් පාසාම  කවිඳු.. කවිඳු යැයි හය්යෙන් කා ගහන්නට පටන් ගත්හ.

ඒ  ඇත්ත වශයෙන්ම මගේ පුර්ණ ආශීර්වාදය මැදය.

සඳමාලි දිනකට දෙතුන් වතාවක් ලජ්ජාවෙන් ඇඹරි ඇඹරි අපේ පන්තිය ඉස්සරහින් ආවේ ගියේ මේ ජයසිංහ  න්‍යායට පින් සිදු වන්නටය.

මෙය දින කීපයක් සාවධානයෙන් බල සිටි වන්නිලා අම්මා අවසානයේදී

"තොපිට .... .. කිරි එරෙන්න ඉස්සෙල්ලා ගෑනු ඕනෑ වෙලා "

යනුවෙන් අපේ පන්තියට පැමිණ තම හඬ අවදිකළේ දින කීපයකින් පසු ඇයට කාන්තා පාර්ශ්වයේ සිද්දියක්ද අසුවීමට නියමිත බව නොදැන විය හැකිය.

අරලගංවිල නගරයේ මහා විදියේ තිබු විදුලි උපකරණ කඩයේ මුදලාලිගේ දියණිය වූ නෙළුම් සිටියේද මෙම පන්තියේමය.

ඔබට මතක ඇත්නම්  පහළ ඉස්කෝලෙදි හපුගස් තැන්න  වත්තේ ප්‍රියංක ගේ බැල්ම වැටුනේද මැයටමය.

නෙළුම් ගැන අවධානෙන් පසුවූ විජේවීර අය්යා ලියු පෙම් හසුනක් නෙලුම්ගේ පොතක් ඇතුලේ තිබී වන්නිගම ටීචර්ට අසුවූ දිනය උදා වුයේද අපි අටේ ඉන්නා දිනවලමය.

වෙළදාමෙන් තවත් පියවර කීපයක් ඉදිරියට

සැඟවුණු දය්වයෙන් ව්‍යාපාරික ලෝකයට අවතිර්න වූ මා ඉන් ඉදිරියට තවත් බිස්නස් කටයුතු වල නිරත වුයෙමි. බාප්පලා ගෙදර පුරා තිබු සීනි කෙසෙල් කැන් කපා ඒවා ගුණදාස මාමා ගේ කඩේට දීම ඉන් එකකි. 

එසේ දෙන්නට පෙර එක් දිනක් මම විද්දී අය්යා  (ගුණදාස මාමගේ පුතා)  සමග වැදගත් ව්‍යාපාරික සාකච්චාවක් පැවත්වුයෙමි.

"විද්දීඅය්යා... මේ කෙසෙල් ගෙඩියක් විකුනන්නේ කීයටද?"....

 "සත තිස්පහයි මල්ලි"...

"මම කෙසෙල් ගෙනත් දුන්නොත් එකකට කියක් දෙනවද? "

"සත විස්ස ගානේ දෙන්න පුළුවන් මල්ලී"

"එහෙම නෙවෙයි මට සත විසිපහ ගානේ දෙන්න .... ඔයාටත් ලාභයක් තියෙනවනේ...."

සකච්චාව සාර්ථක විය එහෙත් මගේ හිතට හරි නැත.

 මම දහ අතේ කල්පනා කර අලුත් නිගමනයකට ආවෙමි.

කවිදු මුදලාලියි ... නඩරාජා  ගෝලයයි.

මල්දෙනිය කිට්ටුව තියෙන ආණ්ඩුවේ වත්තේ "පඩි පොළ" මගේ සිහියට නැගිණි.

විද්දී අය්යාට දෙන සත 15ත් මටම තියා ගත හැකි ක්‍රමයක්.... 

අපේ ගමේ ඉන්නා මල්ලිකා අක්කා   සැම්සන් අය්යා... සූරී අය්යා වගේ  දෙතුන් දෙනෙක් හැරෙන්න වත්තේ වැඩි හරියක් ඉන්නේ දෙමළ මිනිසුන්ය.

එසේ   වීම මට නම් ජාතික ගැටළුවක්  නොව  වෙළඳ ගැටළුවකි..

උත්තරය? දෙමළ  සිංහල දෙකම දන්නා කොල්ලෙක් හොයා ගත යුතුය.

පල්ලැහැ බාස් මාමලාගේ  වල් කපන කොල්ලා මගේ හිතවත් නඩරාජා සිහියට නැගුනේ එවිටයි.

 වත්තේ පඩි දාන්නේ මාසේ 10 වෙනිදාටය.

මම කල් ඇතුව නඩාට මතක් කර තිබ්බේ මේ පාර පඩි දවසේ අපි වැඩට බහිමු යනුවෙනි.

කෙසෙල් කැන් තුන හතරක් කපා වලේ දැමු මා  දිනපතා දුම් ගසමින් ඒවා දහවෙනිදාට සුදානම් කලෙමි.

උඩහ මඩුව ලඟ පඩි පොලේ නඩාගේ  භාසා දැනුමත් මගේ ව්‍යාපාරික දැනුමත් මිශ්‍ර වුයේ කිසිම ජාති ආගම් කුල බේදයකින් තොරවයි.

මම ගුණදාස මාමාගේ ලාභයත් මගේ සාක්කුවට දමා ගත්තේ නඩාටත් රුපියල් කීපයක් මිට මෙල වීමෙන් පසුවයි.

ඊලග වෙළඳාම එච්චරම සාර්ථක වුයේ නැත.

එදා මම කැපුවේ මලු කෙසෙල් කැනකි. ඇවරි ගසා පෙට්ටියක දමා පාර අයිනේ තිබු මලු කෙසෙල් කිසිවකු ගන්න පාටක් තිබ්බේ නැත.

මා ව්‍යාපාරික ලෝකයේ පසු බසිනු දුටු තාත්තා යෝජනා කලේ  ගමේ ගෙයක් ගෙයක් ගානේ පෙට්ටිය අරන් ගියොත් විකුණා ගන්න පුළුවන් වෙයි කියාය.


ඇවරි කිහිපයක් බාබර් අය්යලා ගෙදර හා හාලි ඇල මාමලා ගෙවල් වලින් ගත්තත් කෙසෙල් කැනම විකුණා ගන්න මට හැකි වුයේ නැත.

කපටි ව්‍යාපාරිකයා

ඒ කාලයේ රට පුරා පුවක් හිඟයක් තිබුණු කාලයකි.

 දිනක් මගේ තියුණු ඇස්වලට හමු වුයේ කිරඹ ඔයේ අතම්මල ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර තිබු වෙළඳ අවස්ථාවකි . එහි සිටියේ අපේ මුත්තාගේ තව අය්යා  කෙනෙක් වූ බෝගොන් මුත්තාය.

මේ ගෙවල් දෙකම එක වහලයකින් සම්බන්ද කර තිබු අතර ගමේ අය පොදුවේ පහළ ගෙදර නමින් හැඳින්  වුයේ මෙම ගෙවල් දෙකමය.

උදාහරනයක් ලෙස අපේ අම්මා පහල ගෙදර විමලා අක්කා විය. 

බෝගොන් මුත්තත් අතම්මත් මිය ගොස් සිටි ඒ දිනවල ගෙදර හිටියේ උක්කුන් පුංචි හා එකල ගුරුවරයෙකු වූ සමරේ මාමාය.

මම උන්කුන් පුංචිට වචනේ දැම්මෙමි.

"පුංචි.... පුවක් වලු දෙක විකුණනලා දෙන්නද?  "

 විද්දී අය්යලා කඩේ පුවක් වල ගනන් දන්නා මා ලොකු ලාභයක් ගැන කෙළ හලමින් පුංචි දෙස බලා සිටියෙමි..

"චුටි පුතා කීය ගානේ දෙනවද?..."

".සත විස්ස ගානේ දෙන්නම්".

මම නොපැකිලව උත්තර දුන්නේ විද්දියා  පුවක් ගෙඩියක් විකුනන්නේ සත පනහ ගානේ බැවිනි.

මම මේ වතාවේ උදව්වට ගත්තේ නඩා නොව හෙළ ගෙදර බණ්ඩාරේය.

 පුවක් ගස් නගින්න දෙමල දෑන ගන්න ඕනි නෑනේ.... බණ්ඩාරේ මගෙන් සල්ලි නොගෙනම වැඩේ කර දුන්නේ ඔහු මගේ කිරඹ ඔය පැත්තේ සෙල්ලම් සගයෙකුද වන  නිසයි.

මම පුවක් ගෙඩි දෙසිය ගණනක් මල්ලක දමාගෙන විකුණලා සල්ලි ගෙනත් දෙන පොරොන්දුව පිට උක්කුන් පුන්චිගෙන් සමුගත්තෙමි.  

එහෙත් මට  දවල් තරු පෙනුනේ විද්දී අය්යා ලඟට ගිය විටයි.

හෙට්ටු කරලා කරලා අන්තිමටම ඔහු එකඟ වුයේ සත විස්ස ගානේ පුවක් ගොඩම ගන්නටයි..

"මාර වැඩේ මෙහෙම ගියොත්මට සතයක්  වත් ලාභනෑනේ "

උක්කුන්ගේ හැටි දන්නා මම මල්දෙනියේ කඩේට පුවක් ටික නොදී ගෙදර ආවෙමි...

. 

"මේ වෙළඳාම මලු කෙසෙල් වගේ ගෙන් ගෙට ගිහින් කරන්නත් බෑ"

මොකෝ එක ගෙදරට පුවක් ගෙඩි දෙක තුන ගානේ ගෙවල් කීයක කියලා අවිදින්නද...

ම‍ගේ ව්‍යාපාරික මොලය තදින් භ්‍රමණය වෙයි...

අතදිග හැර වියදම් කිරීමට මිසක් මා අද පවා පිළිගන්නා  හැටියට කිසිම අයුරකින් සට කපට ව්‍යාපාරික වැඩ නොදන්නා අපේ තාත්තා අයෙත් මගේ පිහිටට ආවේය.

"පුතා බාස් මාමා නම් බුලත් විට  කනවා. මිනිහා ඔය ටික ඔක්කොම වුනත් එක පාර ගනියි". තාත්තා මාව දිරිමත් කළේය.

මම පුවක් දෙසියම බාස් ලොක්කට දුන්නේ යන්තම් රුපියල් පනහකටය.

දැන් ගණිත මොලය භ්‍රමණය වන වෙලාවයි.

මම උක්කුන් වෙත ගියේ.. " පුංචි හරි වැඩේ තමයි.. විද්දී අය්යා සත දහ අට  ගානේ තමයි පුවක් ගත්තේ... රුපියල් තිහක් ඔයාට දෙන්නම් .  ඇති නේද..." කීයා  ගෙනයි. 

කාගෙන් ගැලවුනත් උක්කුන්ගෙන් බේරෙන්න බැරිය...

" ඒ වා හරියන්නෑ  පුතා .

උඹ කිව්වේ විස්ස ගානේ දෙනවා කියලනේ මට රුපියල් හතළිහක් දියන්."

අවසානයේ හිත හදාගත් මා ඇයගේ මුදල අය අත තබා රුපියල් 10 ක් ලාභ ලැබූ මුදලාලි කෙනෙක් ලෙස මල්දෙනිය දෙසට පිය මැන්නේ එතරම් හිත සතුටකින් නොවේ.

නැවතත් ගැනුම් කරු හමුවට

තවමත් මගේ  ව්‍යාපාරික හිත තවමත් සන්තෘප්ත වී නැත.

කිරඹ ඔයේ සිට මල්දෙනිය දෙසට එද්දී නැවතත් බාස් මාමලා ගේ පසුකල යුතුය. මම පාරෙන් හැරී නඩරාජා ගේ ගාල පසුකර බාස් මාමලා දිහාට පල්ලම් බැස්සෙමි.

"මාමා හරි වැඩේනේ පුවක් ගෙනාවේ උක්කුන් පුන්චිලා ගෙදරින් එයා සත හැට ගානෙම ඉල්ලනවා .. මාව බේරා ගන්න මාමා " මම පින්සෙන්ඩු වුයෙමි.  

ඒකත් එහෙමද පුතා ...මෙන්න මේක එයාට ගිහින් දෙන්නකෝ..

බාස් උන්නැහේ ලෝස් නැතුව රුපියල් දහයක් ඇද මා අත තැබුවේය. මම ඒ රුපියල් දහය උක්කුන්ට දුන්නේ නැත.

උක්කුන්ට පිටි පස්සෙන් හිනා වෙමින් මම රුපියල් විස්සක ලාභයක් ලබා ගෙදර ගියෙමි.

ගියෙමි.
මෙසේ  අටේ පන්තියේ කොල්ලෝ සමග මුසු වෙමින් ඔහේ ඉන්නා අතර අපේ අම්මාට සමරේ මාමා කියූ දෙයකින් උඩ ගොස් බිම වැටුනා යයි කිවොත් නිවැරදිය.

"ලොකු අක්කා සමන්ත පුතා වගේම  පොඩි පුතා ඉගෙන ගන්න දක්ෂයි නේද?

 මිනිහා ඉගෙන ගත්තොත් ඉහලටම යයි ...

හැබැයි සමන්ත වගේ අහිංසකයෙක් නෙවෙයි මෙයා..  

හෙන කපටි හාදයෙක්.. ඉගෙන නොගත්තත් හොඳ කපටි මුදලාලියෙක් වෙන ලකුණු තියෙනවා. "

බාස් උන්නැහේ සමරේ මාමත් එක්ක තව දුරටත් පුවක් ගනුදෙනුව සාකච්චා කරනු ඇති බවක් නොසිතීමේ වරදට මට දඬුවම් ලැබී ඇත.