කල දුටු කල වල වල ඉහගත් කුමාරලා

මේ 1989 වසරේ   මැද  භාගයේ  සිදුවූ  සිදුවීමක්.  මම ඒ කාලයේ 13 වසර විද්‍යා පංතිවල ශිෂ්‍යයෙක්.

ඒ වන විට අපේ අය්යා හිටියේ වෙද විදුහලේ පළමු වසරේ ඉගෙනගනිමින්. එහෙත්  ඒ දිනවල ඔහුත් ගෙදරට වී සිටියේ  සරසවි වැසී තිබු නිසා .

මේ කතාව මට මතක් වුයේ  සමන් අය්යා හමුදාව විසින් අත්අඩංගුවට පත්වූ හැටි විස්තර විස්තර කරද්දී  මගේ සිත ඒ කාලයේ අපි මාරගස් වැල්ල කුඹුරේ රාත්‍රිය ගත කල ආකාරය වෙත ගමන් කල නිසයි.




මට මතක හැටියට අපේ අම්මා ඒ කාලයේ මමත් අපේ අය්යත් රෑ කාලයේ ගෙදර සිටිනවාට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වුයේ නෑ.

ඒ කාලයේ ඈ අප ගෙදරට වී පොත් පාඩම්  කරනවාට වඩා  මාමලා සමග පැලට වී සිටීම ගැන කැමැත්තෙන් සිටියා කිව්වොත් නිවැරදියි .

එයට ආසන්නම හේතූ ලෙස මා දකින්නේ  පැවති කලබල කාරී වාතාවරණයත්,  ගමේ අයගේ ඇහැට උල් අණින්නක් වැනි කාරණයක් වූ  එවකට පළාතේ  උගත්කමින් ඉහළම පිරිමි ළමුන් දෙදෙනා ඇයගේ නිවසේ සිටීමත්ය.

ඒ කාලේ ගම් ගොඩේ තිබු දේශපාලන භේද සහ ඉරිසියාව හා කුහකකම් වල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අප දෙදෙනාද රජයේ හමුදාවන්ගේ බිලි දෙකක් බවට පත්වනු ඇතැයි යන සාධාරණ බියක් ඈ සිත තුල විය.

එහෙත් අප  පැල් රැකීමට ගියේ ඒ හේතුව නිසාම පමණක් නොවේ.

මේ කාලය වනවිට  අය්යත් මමත්  අපේ මාමලා දෙන්නා සමග හරි හරියට වැඩ කරමින් සිටි එළවලු ගොවින් වී සිටියහ.

 ඒ වන විට  මාරගස්වැල්ල  කුඹුරු යායේ තිබු එළවලු කොටු අතර අපේ තක්කාලි කොටුවත් අර්තාපල් වගාවත්  ප්‍රධාන තැනක විය.

අපේ රාත්‍රී පැල් සංචාරයේ  ප්‍රධාන අරමුණ ඒ කොටු දෙක මුරකිරිම  වූ අතර අපේ හිත්වල තිබු  යටි අරමුණ වුයේ රාත්‍රී කාලයේ ගෙදරින් පිටත ගත කිරීමයි.

මේ කාලයේ කුඹුරු යායේ  "අපේ අයගේ " කොටසේ පැල් තුනක් තිබු අතර  එකක් අපේ තක්කාලි කොටුව අසන්නයේත්  අනෙක් පැල් දෙක යායේ පහළට වන්නටත් පිහිටා තිබිණි.

මේ කියන දවසේ මමත් සමන්තත්  පුරුදු පරිදි පැලේ ගොස් සිටියෙමු.

 සාමාන්‍යයෙන් අපි දෙදෙනා අපේ පැලේ රැය ගතකරන අතර අපේ  ලොකු මාමා සහ අංජු මාමා ඔවුන්ගේ අර්තාපල් වගාවන්  මුර කරමින් පහළ පැත්තේ තිබෙන ඔවුන්ගේ  පැල් කොටවල සිටිති.

මේ වන විට අපේ තක්කාලි කොටුවේ ගෙඩි කැඩෙමින් තිබු නිසා  අපේ ලෑලි ඇඳ යට නිතරම තක්කාලි ගොඩගසා තිබුණේ එහිදීම   පෙට්ටි වලට පටවා කොළඹ යැවීමේ අරමුණෙනි.

සමන්තගේත් මගෙත් රාජකාරිය වුයේ  එසේ ගොඩ ගසා ඇති තක්කාලි මුර කිරීමත් , කොටුවේ ඇති අල සහ තක්කාලි සත්තුන් ගෙන් සහ සොරුන්ගෙන් බේරා ගැනීමත් ය.

ඊට අමතරව කාලීන අවස්‍යතාවයක් ලෙස අප සියළු දෙනාගේ පණ බේරා ගැනීමද අපේ රාත්‍රී රාජකාරියට එකතු වී තිබිණි.

පැල් රකින  අතරේත් ආරක්ෂිත  උපක්‍රම

මේ සිදුවීම වූ රාත්‍රියේ ද  අපේ පැලේ තක්කාලි ගොඩක් සහ රට වට්ටක්කා තොගයක් ගොඩ ගසා තිබිණි.

 කුඹුරු යායේ පැල් තුන හතරකම මිනිසුන් වූ අතර  අපේ කොටු වල දෙකෙලවරේ  වූ අපේ පැලත් "ගොඩ ගෙඩිය " නම් වූ කුඹුර මැද වූ උස් පස් ගොඩැල්ලේ පිහිටි ලොකු මාමාගේ පැලත් යන දෙකේ ඒ  රාත්‍රිය ගත කරන්නට අපි හතර දෙනා තීරණය කළෙමු.

අපේ පැල් කොටය පිහිටියේ කුඹුරු යායේ ඉහළම වූ ගොඩ ඉඩම් කොටසකයි. ඊට යාබදව තිබුණේ විශාල පාළු ඉඩමකි .  පුනාගල පැත්තේ තේ වත්තක සිටි වත්තේ මහත්තයෙකුට අයත් ව තිබු ඒ ඉඩමේ පැරණි ගෙයක්  තිබුනා මතකය.

මේ කියන දිනවල ඔහු විසින් ඒ නිවසේ දෙමළ පවුලක් නතර කර සිටියේය.  එහි සිටි කුඩා ළමුන් තිදෙනෙකි. ලොකුම ළමයා " කුමාර " අපේ කුඹුරට නිතර පැමිණෙන කෙනෙකි.  

මුලින් ම කුඹුරු යායේ  ඉහළ කෙළවරේ වූ අපේ පැලට රැස් වූ හතරදෙනා රාත්‍රී ආරක්ෂක  උපක්‍රම  සාකච්චා කරන්නට වූයෙමු.

"මේ දවස් වල රෑ තිස්සේ  පාරේ හමුදා වාහන යනවා වැඩියි. ඊයේ රෑත් මට ට්‍රක් එකක සද්දේ ඇහිලා ඇහැරුණා "   ලොකු මාමා තම හඬ අවදිකළේය.

"ලොකු අක්කා හැමදාම අපිට කියනවා උඹලා දෙන්නා ගේ ආරක්ෂාව ගැන සැලකිලිමත් වෙන්න කියලා . අහුවුනොත් නම් පුතෝ  ආපහු ගෙදර එනවා බොරු "

"අද රෑ එහෙම සද්දයක් ආවොත් මම උඹලට  කතා කරන්නම් . තේ කෑල්ලට  ගිහිල්ලා හැන්ගෙමු"

ඔහු රාත්‍රියේ ඇති බැරෑරුම් කම මටත් සමන්තටත් ඒත්තු ගන්වන්නට උත්සාහ කළේය. 

මම පැලේ ගිණි මැලය පට පට ගා පුපුරණ වියළි මල්කොල  කෝටු වලින් පුරවමින් සිටියෙමි .  

ඒ වටා හිඳගෙන සිටිනා රාජුමාමා ගේ සහ ලොකු මාමා ගේ මුහුණු ලිපේ  එළියෙන් ඒකා ලෝක වී තිබේ.

පැලේ කණුවකට හේත්තු වී සිටි සමන්ත  මල් කෝටු හීනියට කඩමින් ගිනි මැලයට  විසි කරයි. බර කල්පනාවක  නික්මුණු  මුහුණක් ඔහුගෙන් දිස්වේ.

සභාවේ සිටි බාලයා වූ මා රාත්‍රියේ භයානක කම තේරුම් ගත්තේ ඉතාම අඩුවෙනි.  

රාත්‍රියේ පමණක්ඒ නොව  ඒ කාලයේ තිබු  බැරෑරුම් කම වුවද මා සිතට එතරම් බරක් එක් කලේ නැත.  

එසේ වූවානම්  මා සුරංජිත් , සුගත්  වැනි අය  සමග  සමීප ඇසුරක් පවත් වන්නට  තරම් එඩිතර වන්නට හැකියාවක්  නැත. 

මට වඩා දැනුම් තේරුම් ඇති සමන්ත ලොකුමාමා කියනා වචනයක් වචනයක්  පාසා දරකෝටු කැඩුවේ රාත්‍රියේ ඇති බියකරු බව හොඳින්ම වටහා ගෙනයි.

මේ අතර ලිපේ තබා තිබු වතුර මුට්ටිය  ගොජ ගොජ  ගා  බුබුළු දමයි. මම අංජු  මාමා දෙස බැලුවෙමි. 

"හරි හරි ඉස්සෙල්ලා හොඳ කහට එකක් බිලා ඉමු. චුටි පුතා ඔය  සීනි තේ කොළ ටික ගණින් මෙහාට "

කතාව වෙනතකට හැරෙව්වේ  කිරඹඔය පවුලේ බාලයා අංජු  මාමා විසිනි.

පවුල් දෙකේම වැඩිමහල්  දෙදෙනා තත්වයේ බැරෑරුම් කම ගැන සිතනා අතර බාලයන් වූ රාජුමාමාත්  මමත් එය එතරම් ගණනකට ගත් බවක් පෙනුනේ නැත.

ලොකුමාමා ටත්  සමන්තටත්  මරණ භිය  අප දෙදෙනාට වඩා  වැඩියෙන් දැනෙන්නට හේතුවක්  තිබිණි.

ඒ වනවිට  ලොකු මාමා  නාවික හමුදාවෙන් ඉවත් වී සිටි නාවික සෙබළෙකි.  අපේ  අය්යා පළමු වසරේ විශ්ව විද්‍යාල සිසුවෙකි.

මේ තත්ත්ව දෙකම 1988-1990  කාලයේ මරණ වරෙන්තුව අතින් ගෙන සිටියා වැනි තත්වයකට  මිනිසෙකු පත් කරන්නේ ඉබේටමය.

අංජු මාමාත්  මමත්  කහට  කෝප්ප  හතරක් සහ අම්මා දුන් ක්‍රීම් කැකර්  සහ කෙසෙල් ගෙඩි හතර  දෙනා අතර බෙදා හැරියෙමු.

තේ බීමෙන් අනතුරුව  එළැඹියේ එදා රැය ගත කරන අකාරය ගැන වූ සකච්චාවයි.

"උඹලා දෙන්නා  මේ පැලේ  ඉන්න එක එච්චර  හොඳ නෑ  . අංජු යි  චුටිපුතයි  උඩහ පැලේ ඉඳපල්ලා සමන්ත  උඹ  මාත් එක්ක  පල්ලැහැ  පැලේ ඉඳපන් "

" මම කොහොමටත්  රෑ එළිවෙනකන් පාරේ ඇහෙන සද්ද බද්ද ගැන කණ දාගෙන ඉන්නේ මොනවා හරි වුනොත් තේ වත්තට පනිමු."

ලොකුමාමා  නැවතත් කතාව පටන් ගත්තේය.

ලොකුමාමා  අප දෙදෙනා ඉහළ පැලේ නවත්වන්නට සිතුවාට අපේ අය්යා ඒ යෝජනාවට කැමති වුයේ නැත.

 ලොකුමාමා මෙන් ලොකු විශ්වාසයකින් අප දෙස නොබැලු  සමන්ත අංජු මාමා ගේ සහ මගේ  "භීම සමය" ගැන තිබු අදහස් දෙස තරමක් සැකයෙන් බලන්නට පුරුදු වී සිටියේය.

"මට හිතෙන්නේ අපි හතර දෙනාම එකම පැලක ඉමු කියලයි. අනික් පැලේ ලාම්පුවක් පත්තු කරලා තියමු.  උඹලා දෙන්නත් අපිත්  අපිත් එක්ක ගොඩ ගෙඩිය උඩට වරෙල්ලා "

යැයි ඔහු කිවේ එබැවිණි.

"එතකොට  මේ තක්කාලි ගොඩ ?  හොරෙක් එහෙම ආවොත්  ? " මම හඬ අවදි කළෙමි.

"යකෝ හොරෙක් ඇවිත් තක්කාලි ගෙනියනවා වගේ ද තොපි දෙන්නට  කළුකුඩු භෂ්ණේ
හම්බවුනොත්?

ලොකු අක්කාගෙන්  විසුමක් වෙන්නේ නෑ .. 

පල්ලැහැ පැලට වගේ නෙවෙයි මෙතෙන්ට  ඕනෑ කෙනෙකුට එන්න ලේසියි "


ලොකුමාමා පැවසුවේ ඇත්තකි.  අපේ පැල පිහිටියේ තේ වත්තේ පාරට  ළඟාවිය හැකි පැත්තේය .

ගොඩගෙඩිය  උඩ පැල වෙත බුට්ස් කාරයෝ රැලක් එන්නේ නම්  කොයි පැත්තෙන් ආවත් කුඹුරු යාය මැදින් පැමිණිය යුතුය. 

ඉහළ පැල  තේ වත්තේ  පාරට අසන්න  වීමත් , හතරදෙනා වෙන වෙනම සිටීමත් අනතුරුදායක කමින් වැඩි යැයි හැමෝගෙම අදහස විය.

 හතරදෙනාම  පහල පැලේ  ( ගොඩගෙඩිය උඩ පැලේ ) සිටිය යුතු යැයි වූ සමන්ත ගේ යෝජනාව ඒකච්චන්දයෙන්   සම්මත වුයේය. 

උඩහ පැලේ ගිණිමැලයත් ලාම්පුවත් දල්වා තැබූ අප සියළු දෙනා ලොකුමාමා ගේ පැල වෙත ගමන් කළෙමු.

ටෝර්ච්  සහ හුළු අතු බැඳගෙන  නියර දිගේ පල්ලහැට යන ගමන මහපාරේ සිටි ඕනෑම කෙනෙකුට  පැහැදිලිව පෙනෙන්නට ඇත.

හතරවටින් තේ යායත් දෙපැත්තකින්  අපේ ගමට සහ දෙමළ ලැයිම් දෙසට යන  ප්‍රධාන පාරවල් දෙකත් අතර මැද  පිහිටි ද්‍රෝනියක කුඹුරු යාය පිහිටා තිබිණි.

අපේ මුත්තාට පරම්පරාවෙන් හිමිවූ මේ කුඹුරු යාය

පළාතේ සියළු ඉඩම් තේ වැවීමට යොදාගත්   සුද්දන්

 විසින්  ද්‍රෝණියේ පිහිටි කිරඹඔය "ඔය "  නිසා ඉතිරි කල ඉඩම් කොටසක  පිහිටා තිබිණි.

කුඹුරු යාය දෙකට බෙදමින් ගලා ගිය "ඔය"   හේතුවෙන්  ගොඩ ගෙඩියේ පිහිටි පැලට තවත් ආරක්ෂාවක් එකතු වුවේය.

පාරේ සිට ඒ පැල වෙත එන  කෙනෙක් අනිවාර්යයෙන්ම ඔයෙන් එකන් වී පැමිණිය යුතු වීම ලොකු මාමගේ  පැල  ආරක්‍ෂිත මර්මස්ථානයක් ලෙස සැලකීමට  තවත් හේතුවක් විය.

ලොකුමාමා ගේ පැලට  ළඟාවූ සමන්ත මම ඇතුළු පිරිස රෑ දොළහ පමණ වෙද්දී නින්දට වැටුනෙමු.

උඩහ පැලේ ලාම්පු එළියත් ගිනි මැලයත් තිබුනද මේ පැලේ එවැනි  කිසිවක් නැතිව අන්ධකාරයේ ඉන්නට  තීරණය කර තිබුණේ තවත් ආරක්ෂක උපක්‍රමයක් ලෙසිණි.

ලොකුමාමා සහ සමන්ත කෙසේ වෙතත් මාත්  අංජු  මාමත් පුරුදු පරිදි තද නින්දට වැටුනෙමු.

රාත්‍රිය ගත වෙද්දී ඔවුන් දෙදෙනාගේ ද ඇස් පිය වෙන්නට ඇත.

"ඒයි  අංජු  ... නැගිටපන් නැගිටපන්  ... පුකට ඉළිය වැටෙනකන්  බුදිය ගෙන පුළුවන්ද  යකෝ පැල්  රකින්න  ?  තුන්දෙනාම  නැගිටපල්ලා   "

ලොකුමාමා ගේ  කටහඬ අපව අවදිකළේ උදේ පහහමාර පමණ වන විටයි.

 ඒ වනවිටත්  පැලේ ළිප ගිණි මෙලවූ ඔහු තේ මුට්ටියක්ද  රත් කර තිබුණේය.

"චුටි පුතා උඹයි  සමන්තයි දෙන්නා ගිහිල්ලා  අල කෑල්ලයි  තක්කාලි කෑල්ලයි වටේ රවුමක්  ගහලා වරෙල්ලා
මම තේ පෙරලා තියන්නම් එනකොට"

ඔහු නින්අදේ සිටි අපේ   කශේරුකා වලට  තම කකුලේ මහපට ඇඟිල්ලෙන් අනින්නට විය.

මේ වනවිට අප තිදෙනාම සිටියේ දයන්නක් මෙන් වක ගැසුණු ඉරියව්වකයි.

ඒ ඉහේ සිට  දෙපතුල් දක්වා පොරවාගෙන හුන් "බුලන් කෙට්ටු" වලින් වැසි සිටිනා ගමන්ය.

සමන්තගේ  සිහිනය සහ  කලදුටු කල වල ඉහ ගැනීම

ආ... ආ .. ආ... අත් දෙක දෙපසට විහිදමින්  ඇඟ මැලි  කඩන්නෝ තිදෙනෙකි.  

ඒ  අංජු  මාමා සහ  මල්දෙණියේ  අය්යා මලෝ දෙදෙනාය. 

"ඊයේ රෑ මොකුත් කලබලයක් වුණේ නෑ නේද?   මම හීනෙන් භයවුනා නේ  ඊයේ රෑ " සමන්ත කතාව පටන් ගත්තේය . 

"ඇයි ඇයි .. උඹ දැක්කද  කාට හරි කළු කුඩු භෂ්ණේ හම්බවෙනවා? "  ලොකු මාමා හීනේ විස්තර අහන්නට විය. 

" නෑ .. කවදාවත් නැතුව මම අපේ හින්නි මාමා හීනෙන් දැක්කනේ . පොර මගේ ඔළුවට මිටියකින් ගහනවා දැකලයි මම ඇහැරුණේ"

සමන්ත පැවසුවේ ඒ කාලේ ගමේ ප්‍රසිද්ධ වඩු බාස් කෙනෙක් වූ හින්නිමාමා  ඔහුගේ ඔළුවට අඬු මිටියකින් ගැසූ බව හීනෙන් දුටු බවයි. 

"හරි හරි ඒකෙන් කමක් නෑ ගිහිල්ලා තම තමන්ගේ කොටු බලලා වරෙල්ලා  "

ලොකුමාමා නැවතත් ගෝරනාඩු කරන්නට වුයෙන් අප තිදෙනා උදෑසන මුර සංචාරය පටන් ගත්තෙමු. 

"චුටිපුතා වරෙන් අපි  උඩහ පැලට ගිහින් එමු . උඹලා ගේ  තක්කාලි ටික බලලා එන්න. " 

අංජු මාමා මා  කැඳවුයේ  ලොකු අක්කගේ  තක්කාලි ආරක්ෂා කිරීමේ වගකීම  තමා සතු බව සිහිවීමෙන් විය යුතුය. 

මම දනිපනි ගා  ගොඩ ගෙඩියෙන් පහළට  බැස්සේ රාජුමාමා ගේ  පස්සෙන් වැටුනෙමි.  

නියර දිගේ අපේ පැල දෙසට යද්දී  උඩහ වත්තේ වූ කුමාරලා  නිවස  අප නෙත් ගැටුනේ  එහි කුස්සියෙන් පිටවන දුම් රොටු නිසාය.  

ඒ දෙස නෙත් යොමමින්  කුඹුරේ  ඉහළට ගමන් කල  අප පැල්  කොටය වෙත ලඟා වූයෙමු.

"දෙය්යනේ අද  අපි  ඉඳලා  ඉවරයි" අංජු  මාමා කෑ ගසන්නට විය.  

"ඇයි  ඇයි  මොකද මොකද ? "  මමත් යුරියා බෑග් වලින් වටකර තිබු පැලේ ඇතුළට එබුනෙමි.  

"මේ බලපන් උඹලාගේ තක්කාලි ගොඩටයි  වට්ටක්කා ගොඩටයි  කවුරු හරි වැඩේ දීලා. එක ගෙඩියක් නැති වෙන්න සුද්ධ  කරලා "

අංජු  මාමා  වෙවුලන කටහඬකින් කියාගෙන ගියේ තම ලොකු අක්කා (අපේ අම්මා ) ගේ තරම දන්නා නිසාය. 

සිද්ධිය සමන්තට සහ ලොකු මාමාට ද සැලවිමට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැත..  

"ඒක තමයි හින්නා මගේ ඔළුවට  මිටියකින්  ගැහුවේ . අපේ තක්කාලි හොරු ගෙනියනවා කියලා මට කියන්න "

සමන්ත තම  සිහිනය අර්ථ දක්වන්නට විය.

මේ භීෂණ සමයේ  තක්කාලි හොරකම් කරන්නට කිසිවෙක් ඒ තරම් දුරක සිට පැමිණිය නොහැකි බව ලොකු මාමාගේ අදහස විය.

"ඒකත් එකටම ඕක  කුමාරයලා තාත්තගේ වැඩක්. ඔය මිනිහගේ මුණ දැක්කම තේරෙනවා  මිනිහා ලෝක හොරෙක් බව  " 

ලොකුමාමා අපේ ප්‍රධාන සැකකරුවා හඳුනාගත්තේ එසේය.

"උඹලා කවුරු හරි තේ කොළ ටිකක් ඉල්ලගන්න  කියලා කුමාරලා ගෙදරට පලයල්ලා . හොඳට වට පිට බලපල්ලා මොකක් හරි හෝඩුවාවක් තියෙන්න බැරි නෑ.."

ලොකුමාමා ගේ උපදෙස් පරිදි රාජුත් මමත් කුමාරලා අම්මා සොයාගෙන ඔවුන්ගේ කුස්සියට ගියෙමු .

ඇය තේ කොළ සොයනා අතර අපේ උකුසු ඇස් ඒ මේ අත දිව ගියේය..

අපට කතාකරමින් ලිපේ තිබු හැලියේ පියන ඉවත් කල කුමාරලා අම්මා  ලොකු මාමාගේ  සැකය ස්ථිර කළාය.

කුමාරලා ලිපේ දුම් දමමින් තැම්බෙන රට වට්ටක්කා  හැලියකි...ඒ එකත් එකටම ඊයේ රෑ අපේ පැලෙන් පැන්නු වට්ටක්කා විය යුතුය. 

ඔවුන්ගේ ගෙවත්තේ කිසිවක් වගා නොකරන කුමාරලා වට්ටක්කා දළු කඩාගන්නේද අපේ කුඹුරු වලිනි. 

එහෙත් ඒ මොහොතේ  තක්කාලි ඇඹුලක් නම් ලිපේ  අහලක  වත් තිබුණේ  නැත..