Friday, 8 November 2024

වත්තේ පඩිපොළට අළුත් වෙලෙන්ඳෝ දෙන්නෙක් ඇවිත්

 





මේ වගේ තැනක ඒ කියන්නේ අයිස්ලෙබි වතුයායේ කේෂන් කොටසේ  දළු මඩුව ලඟ  තමයි ඒ කාලේ " පඩි පොළ " තිබුණේ .. පඩිපොල තියෙන්නේ හැම මාසෙම දහවෙනිදා  හවස් වරුවට .. දවෙනිදා විශේෂ දවසක් . එදාට තමයි වත්තේ කට්ටියට පඩි දෙන්නේ .. දළු කඩන නැන්දලාට අක්කලාට ( අපේ ගෙවල් ලඟ හිටපු මල්ලිකා අක්කා , ඥාණ්ක්කා , කුසුමක්කා , බේබි නැන්දා වගේ අයට ) වගේම සොරඬි ගාණ කාණුකපන අය්යලාට , කංකාණිලාට  මේ හැමෝටම "පඩි දාන්නේ" එදාට ... අපේ ගෙවල් ලඟ හිටපු බණ්ඩේ අය්යා , විල්සන් අය්යා , සිරිසේන මාමා වගේ අයටත් එදාට සරුයි . සිරිසේන මාමායි විල්සන් අය්යයි දෙන්නා ඒ කාලේ වත්තේ කංකාණිලා , බණ්ඩේ අය්යා වත්තේ සාමාන්‍ය වැඩ ( සොරඬි ගාණ ) කම්කරුවෙක් .. 

මේ හැමෝම එන පඩිපොලට මටත් යන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා 1982 -83 කාලේ .. ඒ බාස් මාමලා ගෙදර වල් කපපු නඩරාජා ගේ යෝජනාවකට අනුව .. නඩරාජයි මමයි ඒ කාලේ හොඳ යාළුවෝ  බණ්ඩාරවෙල කණිෂ්ඨයේ ඉස්කෝලට ගිහිල්ලා හවස්වරුවේ නඩරාජා වල් කපන තැන්වල ඉඳන් එයත් එක්ක කයිවාරු ගහණ කාලයක් තමයි ඒ කාලේ  .. ඔය දවස්වල කිරිඔරුවේ ඉස්කෝලේ තිබුණ නාට්‍යක ටොෆි , වේෆස් සහ සිගරට් විකුණලා මමත් පොඩි මුදලාලි කෙනෙක් වෙලා හිටියේ.. ඒ දවස්වල ඇඟේම තිබුණේ බිස්නස් , ඒ කියන්නේ සල්ලි හොයන්න උවමනාව.. 

අපි ඒ දවස්වල හිටියෙත් පල්ලැහැ පොඩි බාප්පලාගේ ගෙදර ,ඒ වෙනකොට අපේ සාත්තුවත් එක්ක ඒ වත්තේ ඔහේ තිබුණ කෙසෙල් පඳුරු එහෙම පිබිදිලා ඇවිත් ලොකු කෙසෙල් කැන් වැටෙනවා.. ඔය අතරේ මට  කෙසෙල් බිස්නස් එකක් කරන්න හිතක් පහළ වුණා.. මුලින්ම බැලුවේ පහසුම ක්‍රමේ , ඒකියන්නේ ලඟම තිබ්බ විද්දි අය්යලා කඩේට කෙසෙල් කැන් විකුණලා ගාණක් ගන්න එක.. දවසක් මම විද්දි අය්යා එක්ක මේ ගැන කතා කරා මට මතකයි 

"විද්දි අය්යා "

" කොහොමද චූටි මල්ලී "

" හොඳින් ඉන්නවා අය්යා,   ඒක නෙවෙයි මේ කෙසෙල් ගෙඩියක් කීය ගාණෙද ඔයා විකුණන්නේ  ? "

"සීනි කෙසෙල් ගෙඩියක් ශත තිහයි මල්ලී ඇම්බුන් නම් ශත පණහ ගානේ තමයි දෙන්නේ .. මල්ලිට මොනවයින්ද ඕනේ ? සීනි කෙසෙල් ඇවරියක් කපන්නද? "

"  නෑ අය්යා මට කෙසෙල් ගන්න ඕනේ නෑ නිකං දැනගන්න ඇහුවේ ..  අපි ගාව  කෙසෙල් කැන්  දෙක තුනක් තියෙනවා  . බිස්නස් එකක් කරන්න හිතාගෙන ඇහුවේ .."
"
" හරි හරි මල්ලි අරන් එන්නකෝ කැන බලලා ගාණක් කතාකර ගමුකෝ 

විද්දි අය්යා කෙසෙල් ගන්න කැමැත්ත පළකිරීමත් සමඟම ක්‍රියාත්මක වූ මම හවස් වෙද්දී මගේ සගයා කේෂන් වත්තේ ලැයිමක ඉඳන් ගමේ වල් කපන්න එන නඩරාජාට කතා කලෙමි..

" මචං  හෙට පොඩි වැඩක් තියෙනවා උඹට එන්න පුළුවන්ද? "
" හවස්වෙලා අපේ ගෙදර පැත්තේ වරෙන් කෙසෙල් කැන් දෙක තුනක් කපාගන්න තියෙනවා .. විද්දි අය්යාවට විකුණන්න... "

කතාකරගත් පරිදිම නඩා මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් සුළු මොහොතක් යද්දීම අපේ ගෙදරට ඇවිත් හිටියේ මගේ බිස්නස් එකට සහය වෙන්න .. දෙන්නත් එක්ක එකතුවෙලා කෙසෙල් කැන් තුනක් ( සීනි දෙකයි ඇම්බුන් එකයි  ) කපාගත්තා . ඒ ගමන්ම ඊට මීටර් දෙසීයක් විතර දුරින් තිබ්බ විද්දි අය්යාගේ කඩේට  කෙසෙල් කැන් ටික අරන් ගියා , නඩරාජා ගේ කරේ කෙසෙල් කැනයි   මගේ කරේ කෙසෙල් කැන් දෙකයි .. කඩේට ගියාම තමයි   හරි වැඩක් වුණේ.. 

"ආ මල්ලිලා බඩු ගෙනැල්ලා තියෙන්නේ .."

" විද්දි අය්යා මේ ටිකට කීයක් දෙන්න පුළුවන්ද බලන්න .."

" මල්ලී සීනි කෙසෙල් ගෙඩියකට ශත පහලොව ගාණෙයි ඇම්බුන් ගෙඩියකට ශත විසිපහ ගානෙයි දෙන්නම් .. හැබැයි මල් ඇවරිය අතෑරලා තමයි ගණන් කරන්නේ "


"ශත පහළොවට අරන් තිහට විකුණන්න "  ඒක හරි නෑනේ අය්යා ශත විසි පහ ගාණේ දෙනවා නම් දෙන්නම් නැත්නම් මම කෙසෙල් කැන් ටික ආපහු අරන් යනවා .."

 එකට එකක් ලාභ තියාගෙන විකුණන වැඩේට මගේ වැඩි කැමැත්තක් නැතිබව මම විද්දි අය්යාට හැඟවූවා .. 
" බෑ මල්ලි එහෙම කරොත් මට පාඩුයි , අවුලක්  නෑ චූටි මල්ලී එහෙනම් මල්වත්තේ කඩවලිනුත් අහලා බලන්නකෝ"

  බිස්නස් එක නොවුණාට විද්දි අය්යගෙයි අපෙයි යාළුකම් වලට පාඩුවක් නොවෙන බව හඟවමින් විද්දි අය්යා කියනවා.. 

"මචං නඩා , වරෙන් මේටික  අපි ආපහු ගෙදර අරන් යමු.. ඊට පස්සේ බලමු මොකද කරන්නේ කියලා .. "

  කොල්ලෝ දෙන්නා ආපහු අපේ ගෙවල් පැත්තට ඇදෙන්නේ කෙසෙල් කැන් ටිකත් ඔවුන් ගේ කරමත දරාගෙනය .. 
"ඒක නෙවෙයි මචං ඔය ටික අරන් යමුද මේ මාසේ පඩි පොළට ? "
 යෝජනාව නඩරාජා ගෙනි.. 
"තව දවස් කීපයක් තියෙනවානේ සපුකොළ ටිකක් එහෙම දාලා දුම් පාරක් දෙකක් ගැහුවා නම් ගාණට ඉදෙයි දහවෙනිදා වෙනකොට...  භයවෙන්න එපා මම උදව් කරන්නම් "


දහවෙනිදා උදාවිය. විද්දි අය්යාගෙන්ම ඉල්ලා ගත් ලොකු කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි දෙකකට  සීරුවට කෙසෙල් ඇවරි අසුරණ යහළුවන් දෙදෙනෙකි..  හවස එකවෙද්දී පඩිපොළට ලඟවීම අරමුණු කරගත් යහළුවෝ දෙදෙනා යුහුසුළුව  වෙලඳාමට සූදානම් වෙති .  

අපේ අම්මත් තාත්තත් දෙදෙනාම  මගේ වැඩකිසිවකටත් විරුද්ධව නොවුණු කාලයක් නිසා වැඩේ තවත් පහසු විය .. අම්මා මටත් නඩරාජාටත්  දහවල් කෑම බෙදා දුන්නාය..   

දිවා අහාරයෙන් පසු මමත් නඩරාජත්  මුල්ලේගෙදර , උඩුවර ගෙදර , බුරුස් මාමලා කඩේ , පණ්ඩිතේ අය්යලා ගෙදර , ප්‍රේමදාස මහත්තයලාගේ බංගලාව අදිය පසු කරමින් ගමන් කළෙමු .. ලොකු කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි දෙකක් හිසෙහි දරාගත් ගමේ සිංහල කොල්ලයි වත්තේ දෙමළ කොල්ලයි දෙදෙනාගේම බලාපොරොත්තුව විද්දි අය්යාට යන්න ගිය ලාභය මට ලබා ගැනීමය .. නඩරාජාට අතට ගාණක් දියයුතු බව මම කොහොමත් හිතාගෙන සිටි දෙයකි.. 
 
දවල්  එක වෙද්දී කේශන් එකේ දළු මඩුව ලඟ එකම කාලගෝට්ටියකි , සාරි ,  පවුඩර් , වළළු , ක්‍රීම් ජාති සබන් ආදිය විකුණන වෙලෙන්දන් වගේම  මනිබඩු කාරයින් පිරිසක්ද පාර අයිනේ තම තමන්ගේ වෙලඳාම පටන්ගෙන ඇත .. නඩාත් මමත් පුල්ලේ කාමරේ පැත්තේ බෝක්කු ගලක් ලඟ අපේ කෙසෙල් වෙලඳාම පටන් ගත්තෙමු ..

 "ලාභයි ලාභයි කෙසෙල් ලාභයි ..  

වාලපලම් වාලපලම් ,"

බිස්නස් එක නැගලා  යයි.. හවස තුන තුනහමාර වෙද්දී කෙසෙල් පෙට්ටි දෙකම හිස් වන බව දුටු  නඩරාජත් මමත් අපේ ගෙවල් බලා පල්ලම් බැස්සෙමු.

 ඒ සීනි කෙසෙල් ගෙඩියක් ශත තිහ ගාණෙත් ඇම්බුන් ගෙඩියක් ශත් පණහ ගානෙත් විකුණා ලැබූ අධික ලාභයත්   පළමුවෙනි වරට කේශන් පඩිපොලේ  බිස්නස් එකෙක් සාර්ථකව  අවසන් කිරීමෙන්  ලැබුණු අප්‍රමාණ ප්‍රීතියත්  යන දෙකම හරි හරියට බෙද හදාගනිමිනි  


Friday, 18 October 2024

ජයංගනී ගමේ ඉද්දී මම විශ්වවිද්‍යාලයට

 කාලයකට කළින් ඔබ වෙත ගෙන ආ අපේ ආදර කතාවේ ඉතිරි කොටස ලියන්නයි කියා ගොඩක් ඉල්ලීම් ආවා .. මේ ඉටු කරන්නේ ඒ ඉල්ලීම

ජයංගනී ගමේ ඉද්දී මම විශ්වවිද්‍යාලයට


සඳතැන්න විද්‍යාලයේ ගුරුවෘත්තියත් හවස් වරුවේ සහ සති අන්තයේ කිරිඔරුවේ කල එළවළු වගාවත් ප්‍රධානම රාජකාරී වූ මේ කාලයේ ජයංගනී සහ මා අතරට තවත් අභියෝගයක් ඇවිත්.. ඒ තමයි අවුරුදු තුනක් ආරම්භ වීම ප්‍රමාද වී තිබු අපේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපන කටයුතු 1992 වසරේ සැප්තැම්බර් වල පටන්ගන්න බව අපට දැනුම් දීම.. 

මේ වෙනකොට ජයංගනී නගරයේ ප්‍රධාන මිශ්‍ර පාසලක උසස්පෙළ ශිෂ්‍යාවක් ..  බාලිකාවේ සිට ගණකාධිකරණය හදාරන්න ඒ පාසලට ගිය ඇයට නවකවදය එහෙම අවම කරගන්න මට පුළුවන් වුණා .. ඒ ඊට ඉහළ පංතිවල හිටපු බොහොඅ අය්යලා මගේ හිතවතුන් වීම  ප්‍රයෝජනයට අරන් .. එහෙත් වතාවක් දෙවතාවක් ඒ අයගෙන් සමහරක් ඇය ලවා ගීතයක් දෙකක් එහෙම ගායනා කරගෙන තිබුණා .. ඔවුන් මට කියූ ආකාරයට ඈ වැඩි පුරම ගායනා කර තිබුණේ .. " රජ මැදුරක ඉපදී සිටියානම් නුඹත් රජෙකි පුතුනේ ... " යන ගීතයයි .. හවසට බස් හෝල්ට් එකේදී කටුගහ පැත්තේ මගේ හිතවතෙක් " කවිඳු  ඔයාගේ නංගී නිතරම අර මාලනී බුලත්සිංහලගේ සින්දුව කියනවා  අපේ කොල්ලෝ කියන කොට "  යැයි කියමින් මා හා ඒ ගැන පැවසූ අයුරු මට සිහි වෙයි.

මා ඔවුන්ගේ පාසැලේ සිශ්‍යයෙක් නොවුණත් , චමින්ද, සුරාජ් සහ මම ඒ කාලේ අපේ පැත්තෙන් ගිය පාසැල් බස් රථයේ ( අංක 320 බස් රථයේ ) ගිය නමගිය කල්ලියක සාමාජිකයෝ වීම ඒ පාසැලේ සිසුන් පවා අපිත් එක්ක හිතවත් වීමට තව හේතුවක් වුණා..

1992 සැප්තැම්බර් මාසය එන්න එන්නම ලං වෙනවා . ඔය අතරේ මා හා ජයංගනී අතරත් ඒ වගේම අපි දෙන්නා ගැන තීරණ ගන්න සිතූ අනික්  අය අතරත් තීරණාත්මක කතා බහවල් ඇතිවෙනවා ... ඒ අතරින් අපේ පවුළේ අය විශේෂයි ..

" චූටි පුතා දැන මොකක්ද උඹේ කල්පනාව? අර කන්දේගෙදර කෙල්ලත් එක්ක දිගටම ගණුදෙනු කරන්නද උඹ හිතාගෙන ඉන්නේ ?" 

මම විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න ආසන්න කාලයේ දවසක අපේ අම්මා මගෙන් අහනවා ..

 "හරි උඹ පලයංකෝ කැම්පස් .. අපි මෙහෙන් බලාගන්නම් ඉතිරි හරිය ..  උඹට කීයටවත් ඔය මංගල්ලේ කරගන්න අපි ඉඩ තියන්නේ නෑ.. නේද චූටි ?"   කියමින් අම්මා අපේ අක්කාද ඒ වැඩේට සම්මාදම් කරගන්නා බව මට පවසනවා.


කැම්පස් යන්න ලඟ නිසා  අපේ නෑදැ හිතවතුන්ටත් ඒ වගේම මම ගණුදෙනු කල ප්‍රධානම පන්සලක් වූ ඇත්තලපිටියේ පන්සලටත් ඒ බව දැනුම් දෙන්න ගියෙමි . 

කැම්පස් යන්න ලඟ නිසා  අපේ නෑදැ හිතවතුන්ටත් ඒ වගේම මම ගණුදෙනු කල ප්‍රධානම පන්සලක් වූ ඇත්තලපිටියේ පන්සලටත් ඒ බව දැනුම් දෙන්න ගියෙමි . පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ  ගිලන් පසින් එහෙම සංග්‍රහ කරලා  " පොඩිනම මේ කවිඳු  ළමයට විශ්වවිද්‍යාලයට යද්දී උවමනා වෙන අඩුම කුඩුම මොනවා හරි දෙන්න  යැයි කී සැනින් ක්‍රියාත්මක වූයේ අපේ ඒ කාලේ හිතවතා  ගොවුස්සේ පොඩි හාමුදුරුවන් වහන්සේය .. 

ටූත් පේස්ට් , රෙක්සෝනා කෑලි කිහිපයක් , දත් බුරුසු , තනිරූල් පොත් ආදිය අතරේ ලස්සනට  මල් මසා සකස් කල  තැඹිලි පාට කොට්ට උරයක් ද මට දුන් තෑගි වලට එක් කරන්නට උන්වහන්සේ  අමතක නොකලසෙයකි ..

ඒ සති අන්තයේ ජයංගනී පංති යන අතරේ මුණ ගැසෙන්නට  යොදාගත්තෙමි.. ඈත් සමඟ කතා කලයුතු කාරණා රාශියකි.. අපේ අම්මාගේ  සහ අක්කාගේ තර්ජනය ගැන ඈ හා දොඩමළු නොවන්නෙමියි සිතා ගත්තෙමි..  දෙය්යනේ තව සතියයි .. ඊට පස්සේ හිතුණ හිතුණ වෙලාවට ජයංගනී මුණගැහෙන්නට  විදිහක් නෑනේ.. මගේ හිත ලොකු කණස්සල්ලකින් පෙලෙයි..සතියකට සැරයක් වත් ලියුමක් එවන්න කියන්න ඕනේ .. ඒ කාලේ අපිට තිබූ එකම විකල්පය  වූ ලියුම් කරදහිය ගැන වැඩි බරක් යොදන්නට සිතා ගත්තෙමි..

 ඒ සෙනසුරාදා උදා වූයේ වෙනදා වගේම හිමිදිරියේ නගරයට ගොස් ජයංගනී සමඟ සීවලිය පැත්තේ ඇවිදින්නට යන්නට මා කල සැලසුමත් සමඟය..

උදේ පාන්දර මල්වත්ත බස් හෝල්ට් එක ලඟට යනවිටත් ලාකොළ පාට ගවුම් පොඩියකින් සැරසුණු තරුණියක් මා එන පෙර මඟ බලමින් උන්නාය .. ඇයේ ලයට තුරුළු කරගත් පොත් මිටියකි , අනෙක් අතේ කුඩා ලේන්සුවකි .. මා ඈ වෙත සමීපවත්ම මුව පුරා සිනාසුණු ඈ .. අතේ රැඳි ලේන්සුව කරකවමින් සිටියි .. 

"අද කොහෙද යන්නේ ? ඇඩිසම් වත් යමුද? "

මම යෝජනා කළෙමි .. 

"බෑ එච්චර ඈත යන්න බෑ පංති ඉවර වෙද්දි ගෙදර එන්නත් එපැයි ?"

 ජයංගනී වැඩිපුර  දුර ගමන් වලට   එච්චර කැමති නැති පාටයි..

 "හරි හරි එහෙමනම් සීවලිය පැත්තේන් රවුමක් ගිහින් එමු "..  "ආයි අපි හම්බවෙන්නෙත් කාලෙකින් නේ ? "

මම ඇයගේ අදහසට ඉඩ දුන්නෙමි 

තැපැල් කන්තෝරුව ලඟින් බස් එකෙන් බැස්ස අපි දෙන්නා හිමින් හිමින් සුජාතා එක පැත්තෙන් කන්ද නඟින්නට පටන් ගත්තෙමු .. 

අපි එකිනෙකාට සමාන්තරව ගමන් කරමින් සිටියෙමු .. ජයංගනී මාත් එක්ක කිසිවක් නොකියාම බිම බලාගෙන ගමන් කරයි .. ඇගේ සිත ශෝකයෙන් බරවී ඇති සෙයකි.. මටත් ජීවිතයේ තවත් වැදගත් පියවරක් ඉදිරියේ  වුවද විශ්ව විද්‍යාලය බලා යන එක අතිශය සතුටු දායක එකක් නොවීය ..ඊට හේතුව අවුරුදු තුනක් මාත්තෙක්ක දුක සැප බෙදාගත් මගේ ලඟම හිතවතිය  තාවකාලිකව හෝ තනිකර දමා යන්නට සිදුවීමයි.. මම හිතට  දිරිය උපදවා ගත්තෙමි..

" ඉතිං මොනවා හරි කියන්නකෝ"

 ."මොනා කියන්නද  ඉතිං  දැන් ඔයා මාව දාලා කැම්පස් යනවනේ?"

 ..හරි හරි ඉතිං ගියාට සැරින් සැරේ ඔයා බලන්න එන්න පුළුවන් නෙ ?

 " ඒක නෙවෙයි ගියාට පස්සේ අපි මොකද කරන්නේ ? ඔයා මට ලියුම් එවන්න මම ගිය ගමං බෝඩිමේ ඇඩ්‍රස් එක එවන්නම් "..

මම ජයංගනී සමඟ ඇති  කරගත් සබඳතාවය   විශ්වවිද්‍යාලයට ගිය පසුවත්  නොනවත්වා කරගෙන යන හැටි සාකච්චා කරගත්තෙමි .. 

මා  එසේ සිතුවද අපේ අම්මලා ගේ තිබුණේ වෙනත් අදහසකි .. ඒ මා නැති අතරේ ජයංගනී බියවද්දා , ඈ මාගෙන් වෙන්කරවන බලාපොරොත්තුවයි ,ඒ වෙනුවෙන් අපේ අම්මා  මෙන්ම අක්කා සහ නංගිලා දෙදෙනාත් සහභාගී වූ බව පසුකලෙක මා හා පැවසුවේ ඒ කාලේ අපේ කට්ටියත් , ජයංගනිත් සමඟ එකටම පාසැල් ගිය අපේ ගමේ තවත් නංගී කෙනෙක් විසිනි ..

 " කවිඳු අය්යා.. පව් අර අක්කා ,, දවස්ක් ඔයාලා නිම්මි අක්කා  (මගේ පොඩි නංගී ) ජයංගනී අක්කට බැන්නා බැනිල්ලක් .. එයා කිසිදෙයක් කියන්නේ නැතිව බිම බලාගෙන හිටියා ,, අනේ පව් අනේ එයා " 

ඒ සියළු කරදර හිරිහැර තනිවම විඳ දරාගත් ජයංගනී කිසිදු විටෙක අපේ අය ඇයට කලකී දේවල් මා සමඟ නොකියා සිටින්නට වග බලාගෙන තිබිණි .. 

සුජාතාව පැත්තෙන් කන්ද නැග්ග දෙදෙනා දැන් සීවලී හන්දියට ලඟා වී සිටිති.. ඒ පැත්තෙන් පල්ලම් බැස නැවත නගරයට එන ගමනේ අතර මැද පැමිණ සිටියෙමු .. එක්වරම තම ලයට තුරුළු කරන් සිටි පොත් මිටියට අතදැමූ ජයංගනී පොත් අතරේ තිබූ යමක් ගෙන මා අත තැබුවාය .. 


"මෙන්න ඔයාට තෑග්ගක් , හැමදාම නිදාගනිද්දි මාව මතක්වෙන්න"..ජයංගනී   එසේ කියමින්  එක්කොනකට වෙන්නට ලස්සන මල්පොකුරක් මසා ඇති රෝසම රෝස පාට කොට්ට උරයක් මාවෙත් දිගු කලාය.. 


 හරි ලස්සනයි .. ඇත්තටම නිදාගන්න යන හැමවෙලේම මට ඔයාව මතක් වෙයි .. ඉස්සරත් එහෙම තමයි.. ඉස්සරහටත් එහෙම වෙයි .. මම ජයංගනීට පැවසූවෙමි.. 

ඇය කියූ පරිදිම විශ්වවිද්‍යාලයේ සිටි මුළු කාලයේම මම ඇය මසා දුන් කොට්ට උරය දැමූ කොට්ටයක හිස තැබූවෙමි . ඒ කොට්ට උරය හෝදන දවස්වලට  ගෝවුස්සේ හාමුදුරුවෝ දුන්න තැඹිලි පාට කොට්ට උරය පාවිච්චි කළෙමි .. 


හාමුදුරුවන් දුන් කොට්ට උරයත්  උන්වහන්සේට ඉතාම සමීප කෙනෙක් තෑගි දුන් එකක් බව මට දැනුනේ කොට්ට උර දෙකම ඉතා ඕනෑ කමෙන් නිමකර තිබූ කොට්ට උර නිසාමය



Sunday, 7 November 2021

Disce Aut Discede (උගනිව් නැතිනම් පිටවව්)- බණ්ඩාරවෙලට පෑයූ ගුරුතරුව ආබෲ සර් ගේ කතාව

 


අපි ඒ දවස්වල බණ්ඩාරවෙල මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයේ අටේ , නමයේ වගේ පංතිවල ඉන්න කාලේ .. ඔන්න පාසැලේ විදුහල් පති තුමා කළු උස මහත හයේ හතරේ මනුස්සයෙක් අපේ පංතිවලට එක්කන් ආවා .. එයා තමයි අපට ඉංග්‍රීසි උගන්වන්න අළුතින් ඉස්කෝලේට ආපු ගුරුතුමා . නිල්පාට ඩෙනිම් කළිසමයි , කළිසමට උඩින් වැටෙන්න දාපු නිල්පාට කොටු කොටු කමිසයයි ඇඳලා මතක හැටියට පටි සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන ආපු අළුත් ඉංග්‍රීසි ගුරුතුමා පාසැලට ආවේ ගියේ නිල්පාට බජාජ් ස්කූටරයකින්.

ඒ කාලේ අපේ ඉස්කෝලේ හිටපු විදුහල්පතිතුමා , එම් පී අල්විස් මහත්තයා   පාසැලේ විනය අකුරට ක්‍රියාත්මක කල  දැඩි පාළනයක් තිබ්බ කෙනෙක් . හැබැයි ඉස්කෝලේ හොඳටම හදලා ගත්තු කෙනෙක් . එයා තමයි අපේ ඉංග්‍රීසි උගන්වන්න  රජයේ වැටුපක් නොළබා වැඩකරපු "ආබෲ සර් "සහ "බ්‍රයන් සර්" වගේ අය ඉස්කෝලෙට ගෙනාවේ .. එහෙම ගුරුවෘත්තිය කොහෙන්වත් ඉගෙන ගත්තු නැති ඒත් සිසුන් වෙනුවෙන් තමන්ගේ කාලය , ධනය ශ්‍රමය නිර්ලෝභිව යොදවපු  ඒ වගේ ගුරුවරු පාසැලට ගේන්න තරම්  ආන්දෝලනාත්මක තීරණ ගැනිමේ හැකියාවක් ඒ විදුහල් පතිතුමාට තිබුණා.. 
කොහොම හරි ඔන්න ආබෲ සර් සහ බ්‍රයන් සර් කියන දෙන්නා අපේ ඉස්කෝලෙට ආපු කාලේ අල්විස් සර් අමුතු වැඩක් කලා .. එක එක පංති මට්ටම් වල තියෙන ඒ , බී , සී , ඩී , ඊ ආදි කොටස් සියල්ලේම අයගේ ඉංග්‍රීසි ලකුණු  අනුව ඔවුන් එකට දමා කණ්ඩායම් ගතකලා .. ලකුණු පණහක් හෝ ඊට වැඩි ගාණක් ගත්තු අය එකට එකතු කරලා ඒ අයට ඉංග්‍රීසි උගන්වන වැඩේ ආබෲ සර්ට භාර දුන්නා, හතලිහ පණහ අතර අය වැටුණේ බ්‍රයන් සර්ගේ කණ්ඩායමට ,ඊට පහළ ලකුණු ලබපු අය ඒ වෙනකොටත් ඉස්කෝලේ හිටපු ඉංග්‍රීසි ගුරුවරු වූ ගුණතිලක  සර් වගේ අයට භාර දුන්නා .. 
ඉතිං ඔන්න ඔය විදිහට තේරිලා තමයි අපි වැටුණේ ආබෲ සර්ගේ කණ්ඩායමට .. ආබෲ සර් සද්දන්ත මනුස්සයා කළු උස මහත නිකන් අරුන් ඩයස් බණ්ඩාරණායක වගේ පෙණුමක් තිබ්බ කෙනෙක් .. අපි ඒ කාලේ සෑහෙන්න දඟ කරන කොල්ලෝ වුණාට ආබෲ සර්ගේ පංතියේ ඒ සෙල්ලම් දැම්මේ නෑ .. මමත් මට මතකයි ඒ ඉංග්‍රීසි පංතියේ ඉස්සරහම පේළියේ තමයි හිටියේ.. ඔය ඉංග්‍රීසි වලට වැඩි ලකුණු තිබ්බ අයගේ පංති දෙකේ ගුරුවරු සිංහලෙන් කතා කරන්නේ නෑ . අපි සමහර විට සිංහලෙන් උත්තර දුන්නට ආබෲ සර් කතා කරන්නේ ඉංග්‍රීසියෙන් විතරයි .. ටික කාලයක් යද්දි සර් අපිත් එක්ක හොඳට යාළු වුණා . අපි එකම සෙට් එක තමයි අටෙන් නමයට , නමයෙන් දහයට එහෙම යද්දිත් සර්ගේ ක්ලාස් එකේ හිටියේ ( ඒ කියන්නේ අපි දිගටම ලකුණු පණහට වැඩිය ගන්න ගාණට ආබෲ සර් අපිව පුහුණු කරා ) 

සර් අපිට ඉංග්‍රීසි වලට අමතරව කම්පියුටර් සහ චෙස් වගේ දේවලුත් පුරුදු කරා . සෙනසුරාදා ඉරිදට එයාගේ ගෙදරට එන්න කියලා එහෙදිත් ඉගැන්නුවා ..  ඔය අතරේ එයාගේ පෞද්ගලික තොරතුරුත් අපි සමඟ බෙදාගත්තා ..
"ළමයිනේ මගේ නම අයි වෝ ඩි ආබෲ වුණාට මම පානදුරේ හොඳ සිංහල බෞද්ධ පවුළකින් පැවත එන කෙනෙක් , අපේ සීයා තමයි බෞද්ධ කොඩිය සැලසුම් කරපු කමිටුවට නායකත්වය දුන්නේ " ආබෲ සර් තමන් සංකර ගති පැවතුම් තියෙන  නිකම්ම  නිකං කොළඹ වැසියෙකු නොව අක් මුල් සහිත පවුල් පසුබිමකින් පැවත එන්නෙක් බව අපට ඒත්තු ගැන්නුවේ එහෙමයි.
ඒ වගේම ආබෲ සර් තමන්ගේ ස්වීඩන් ජාතික භර්යාව සහ දුවලා දෙන්නා ගැනත් අපිත් එක්ක නිතර කියනවා  ( ඒ අය ස්වීඩනයේ ඉද්දි ආබෲ සර් ලංකාවේ පදිංචියට ඇවිල්ලා හිටියේ ඒ දවස්වල )

ඉතිං ආබෲ සර් ස්වීඩනයට සම්බන්ධ වුණේ කොහොමද කියලත් අපිත් එක්ක කිව්වා . එයා කොළඹ රෝයල් කොලේජ් එකේ ඉගෙනගෙන තියෙන්නේ . ඊට පස්සේ  එයා ශ්‍රී ලංකා ගුවන් හමුදාවට තෝරාගත් පළමු වන ශ්‍රී ලාංකික සම්භවයක් ඇති ගුවන් නියමුවන් කිහිපදෙනා  අතරට එක්වී තිබුණා . දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයේ ගුවන් නියමුවෙක් ලෙස සේවය කල ඔහු පසුව ස්වීඩනයේ සස් ගුවන් සේවයේ ගුවන් නියමුවෙක් ලෙස සේවයට එකතුවි තිබෙනවා . එහිදී තමයි ආබෲ සර් ස්වීඩන් ජාතික කාන්තාවක් විවාහ කරගෙන දුවලා දෙදෙනෙකුගේ පියෙක් බවට පත්වන්නේ ..




සර්ගේ පවුළේ විස්තර , සේවා විස්තර ආදි සියළු දේවල් අපිත් එක්ක බෙදා හදා ගනිද්දී අපිත් සර් එක්කම පංතියෙන් පංතිය ඉහළට ගියා . ඔය අතරේ සර් අපිට එක දවසක් මේ  "Disce Aut Discade" කියන ආදර්ශ පාඨය කළු ලෑල්ලේ ලොකුවට ලියලා කියලා දෙනවා .. "මේක තමයි රෝයල් එකේ මොටෝ එක .. "Learn or Depart"   කියන එකයි මේකේ තේරුම .. ඉතිං මගේ පංතියේ ඉන්න ළමයිනුත් මේ ආදර්ශ පාඨය හිතට ගන්නවා නම් හොඳයි ".
"උගනිව් නැත්නම් පළයව්" කියන අදහස අපේ හිත්වලත් තදින් කාවැදුණා .. මට මතකයි මමත් ගෙදර ගිහිල්ලා අපේ කාමරේ ( අය්යයි මමයි පාඩම් කරපු කාමරේ)  බිත්තියේ තිබ්බ කළු  ලෑල්ලේ ඔය ආදර්ශ පාඨය ලොකුවට ලිව්වා . ඒ වගේම අපේ පොත්වල මුළ් පිටුවේ ඇතුළ් පැත්තෙත් ඕක ලියැවුණා .. 

රෝයල් එකේ ආදර්ශ පාඨයට අපිට කිව්වට සර් ලොකුවට තමන්ගේ ඉස්කෝලේ , උපන්ගම , රැකියාව ආදිය ගැන පුරසාරම් දෙඩුවේ නෑ.. ඉතාම නිහතමානීව අපේ යාළුවෙක් වගේ තමයි හිටියේ .. ගෙදර ගියාම අපිට තේ එකක් පවා හදලා දෙනවා ඒ ගෙදර හිටපු අනික් කට්ටිය .. සර් කාලයත් එක්ක අපේ පෞරුෂය ගොඩනැංවෙන විදිහේ දේවල් කතා කරන්න , අපිට විස්තර කරන්න එහෙම ගත්තා මතකයි .. ඉලෙක්ට්‍රික් රේසර් , ඉලෙක්ට්‍රික් ටූත් බ්‍රෂ් , කම්පියුටර් ආදිය අපට බලන්න එහම සලස්වනවා අපි ගෙදර ගිය වෙලාවට ඒ කරන්නෙත් කිසිදු මහන්තත්වයක් නැතිව .. අපේ ගෙදරක් වගේ අපිට දැනෙන විදිහට .. ගෙදර ඉන්න අය (  ළමයි කිහිපදෙනෙක් එක්ක හිටපු පවුළක් ) සර් මේ පිටස්තර ළමුන් සිය ගණනක් ( ඔය විදිහට ගෙදරට ආරාධනා ලැබුවේ , සර් එක්ක සමීප වුණේ අපි විතරක් නෙවෙයි , ඒ කාලෙයේ ඉස්කොලේ තිබ්බ අටෙන්  ඉහළ සියළුම  පංතිවල අය , විශ්ව විද්‍යාලයට තේරුණ අය ඇතුළු හැමෝම )  ගෙදරට එක්ක ඇවිත් කන්න බොන්න දීලා ගෙදර අය වගේ සළකණ ක්‍රමේ  ගැන කිසි වෙනසක් පෙන්නුවේ නෑ.. 


සර් කොහොමත් හිටියේ රජෙක් වගේ , ඒත් නිහතමානී කමේ ඉහළටම ගිය රජෙක් වගේ .. අටේ , නවයේ පංතිවල ඉඳලා ආබෲ සර් එක්ක ගණු දෙනු පටන්ගත්තු අපි උසස්පෙළ කරලා , විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශය සමත් වෙලා ගෙදරට වෙලා ඉද්දිත් සර් අපිට  උගන්වන එක නැවැත්තුවේ නෑ  NCE , Follow Me ආදී විවිධ පංතිවලට අපව සහභාගී කරගනිමින් .
සර් අපිව අධ්‍යාපනයේ , ඉහළටමත් , පෞරුෂ ගොඩනංවා ගැනීමේ මාර්ගයේ ඉහළටත් කැඳවාගෙන ගියා .. අපි ලෝකය දිහා විවෘත මනසින් බලන පුළුල් දැක්මක් ඇති තරුණ තරුණියන් කරන්න සර් සෑහෙන්න මහන්සි ගත්තා .. මට මතකයි අපි විශ්ව විද්‍යාල පටන් ගන්නකං ගෙදරට වෙලා ඉන්න කාලෙත් සර් අපිව සෙනසුරාදා ඉරිදා එයාගේ බණ්ඩාරවෙල බිඳුණුවැවේ තිබුණ ගෙදරට ගෙන්වා ගන්නවා එහෙම ගෙන්වා ගෙන අපට මෙඩිකල් ටර්ම්ස් කියලා දෙනවා .. ටික කලකට පස්සේ අපට ඉංග්‍රීසියෙන් ස්වසන පද්ධතිය , රුධිර සංසරණ පද්ධතිය ආදිය කියලා දෙනවා .. ඔහොම ඉන්න අතරේ අපේ පංතියේ හිටපු බොහෝ දෙනෙක් ඉංග්‍රීසි ගුරුවරු ලෙස පත්වීම් ලබලා ( කැම්පස් යන්න කළින්) ඌව පළාතේ දුෂ්කර පාසැල් වලට යැවෙනවා . ඒ ඩෙලික් එග්සෑම් එකෙන් සමත් වෙලා .. මමත් එහෙම සමත්වෙලා ඩිරෙක්ට් පත්වීමක් ලබලා වැල්ලවායේ වෙහෙරයායේ කණිෂ්ඨයට යනවා ..
පත්වීම් ලැබුණු බව කියන්න අපි සර් හම්බවෙන්න ගිය දවස මට හොඳට මතකයි .. " කෝ ඉතිං ඔයාලා ඉංග්‍රීසි ගුරුවරු වුණාට තාම ඉංග්‍රීසි කතා කරන්නේ නැනේ ? දැන් ටික ටික සබකෝළය අයින්කරගෙන ඉංග්‍රීසි කතා කරන්න " ආබෲ සර් අපිට කිව්වේ එහෙමයි
වෙනත් ස'  ලා  වගේ අපිව පිරිසක් ඉදිරියේ සමච්චලයට ලක් කළේ නෑ එයා .. ඔන්න වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම  ස' කියලා කටපුරා කියන්න පුළුවන් චරිත .. 


Note : මේ කියන ආබෲ සර් දැන් ජීවතුන් අතර නෑ . එතුමා කොස්ලන්ද නිකපොත ප්‍රදේශයේ විශාල ඉඩමක් තම වාසස්ථානය කරගෙන ජීවත්වෙන ගමන් පළාතේ දූ දරුවන්ගේ ඉංග්‍රීසි අධ්‍යාපනයට දායකවෙලා පස්සේ හෘදයේ ඇතිවූ රිද්මයේ ආබාධයක් නිසා මියගිහින් තිබුණා .. සාමකාමී මරණයක් සහ චාම් අවමංගල්‍ය උත්සවයකින් පස්සේ දේහය භූමදානය කරලා තිබුණේ (එතුමාගේ ඉල්ලීම පරිදි ) කොසල්න්දේ නිකපොත මයි.. අපේ ආබෲ සර් නිවනින් සැනසේවායි ප්‍රාර්ථනා කරමු .. පහළ ලින්ක් වල තියෙන වීඩියෝ බලන්න, සර් ගැන මෙහි නොලියවුණු කොටස් අහන්න පුළුවන් 



Thursday, 8 July 2021

එළොව ගිහිං මෙලොව ආවා (දසුන් ගේ කතාව අවසාන කොටස )





 මෙතෙක් කතාව  (පහත ලින්ක් වලින් ගොස් කියවන්න )

1.  දසුන් ගේ කතාව එක (යඩ බන්නා)

2.  දසුන්ගේ කතාවට පසුවදනක්

3. දසුන්ගේ කතාව දෙවන කොටස (එකලත් භවං)

එදා රෝහලේ මිදුලේ වමනේ දැම්මෙව්වාට පස්සේ දසුන්ට  නැවත සිහිය  එන්නේ පළාතේ මහරෝහලේ දී .. දිස්ත්‍රික් රෝහලේ කාර්යභාර වෛද්‍යවරයා  මේ පොයිසන් කේස් එක කෙළින්ම මහ රෝහලට මාරු කර යවන්න තීරණය කරලා තිබුණා .. මහරෝහලට දසුන් ගෙන යද්දී තාත්තා හා හා පුරා කියලා ගිය වාහන රියදුරු රස්සාවට ආයුබෝවන් කියලා තිබුණේ ඊලඟ ටර්න් එකට මිනිස්සු ගෙනියන එක පැත්තක දාලා පොඩි පුතා බේරාගන්න රෝහලට දුවමින් .. කුඹුරේ ගිය අම්මාත්  අය්යා ගේ තනියට තවත් නෑදෑයෙක්  නවත්තලා රෝහලට ඇවිත් තිබුණා .. දසුන්ට මහරෝහලේදී සිහිය එනකොට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නා එයාගේ ඇඳ දෙපැත්තේ දණගහගෙන වාඩිවෙලා ඉන්නවා .. මේල් නර්ස් මහත්තයෙක් ඇවිල්ලා ඇස් දෙකට ටෝච් එකගහලා කළු ඉංගිරියාවේ ප්‍රමාණය සළකුණු කරනවා .. සිහිය ආපු ගමන් දසුන් කරන්නේ අම්මාගේ බෙල්ලේ එල්ලිලා "අම්මා ... මං මැරෙයිද? අම්මා ? කියලා අහන එක .... ඊට පස්සේ එයා ඇඳේ අනික් පැත්තට හැරිලා තාත්තගේ බෙල්ලේඑල්ලිලා එයා බදාගෙන " තාත්තා මං මැරෙයිද තාත්තා ? " කියලා අහනවා ...

ඒ කියන්නේ දසුන්ට ඇත්තටම මැරෙන්න ඕන වෙලා නැද්ද? එහෙමත් නැත්නම් ඒ වෙලාවේ හිතේ ආවේගයට වස පානය කලාට පස්සේ අම්මලා තාත්තලා දාලා යන්න දුක හිතුනද දන්නෙත් නෑ.. කොහොම හරි දැන් දසුන්ට  ගොඩක් වෙලාවට සිහිය තියෙනවා හිටපු ගමන් විකාර හීන එහෙමත් පේනවා... ඔය විදිහට දසුන් මහ රෝහලේ සෑහෙන දවසක් ඉන්නවා . දොස්තර මහත්තුරු මේල් නර්ස් මහත්තුරු එහෙම සෑහෙන මහන්සියක් ගන්නවා එයා බේරා ගන්න . ඔය දවස්වල   අම්මා ගෙදර ගිහිං දිනපතා  දසුන් බලන්න ඉස්පිරිතාලෙට එන අතරේ තාත්තා දිගටම එයා ලඟ ඉන්නවා ... හැමදාම උදේට අම්මා එයා බලන්න එන වෙලාවටත් ආපහු ගෙදර යන වෙලාවටත් එයාගේ වැඩේ අර බෙල්ල බදාගෙන අම්මා මම මැරෙයිද ? තාත්තා මං මැරෙයිද ? කියන ප්‍රශ්න අහන එක .. දසුන්ගේ අම්මා මුල් දවස් දෙක තුනේ මොකුත් නොකියා බෙල්ල බදාගෙන ආදරේ කරන්න ඉඩ දුන්නට තුන්වෙනි හතරවෙනි දවසේ දී එයාට හිමිහිට වචනේ දානවා .. " ඔච්චර මැරෙන්න බයයි නම් ඔයා කොහොමද මහ ලොකු වීරයෙක් වගේ පළාතක් හෙල්ලෙන වැඩක් කරේ ? " කියලා අසමින්.

ඔය අතරේ දසුන්ට තව ලෙඩක් හැදෙනවා . ඒක ඇත්තට ඔහුගේ ගලනාලය සහ ආමාශය ඇසිඩ් වලින් ( මෙතමෙඩිෆොස්)  පිච්චීම නිසා ආපු අතුරු ආබාධයක් ඒ තමයි ගොඩ ගොඩ ගාලා ලේ වමනේ යන එක... තාත්තගේ වැඩේ පිස් පෝච්චිය ඇඳ මුලට ගෙනත් තියෙන එක . දසුන් වරින් වර ඕක් ඕක් ගාමින් රතුම රතු පාටට ලේ වමනේ කරනවා ඒ දවස් කීපයේම .. වාට්ටුවෙ කට්ටිය ඇල්යුඩ්‍රොක්ස් පෙති හපන්න ගෙනැත් දෙනවා , සිමෙටිඩීන් පෙති ගෙනැත් දෙනවා ඒ වගේම දිගටම සේලයින් එකකුත් යනවා...  

දසුන් ඉස්පිරිතාලෙට යන්නේ ජූලි විසි තුන වගේ දවසක . එයාට ඇහෙනවා අහල පහළ ඇඳන් වල ඉන්න අය තාත්තා එක්කකතා කරනවා .. "ඔන්න අද කඩ ගිනිතියලලු  ........... ගොඩ හරියෙත් කියලා .... " ඒ තමයි 1983 කළු ජූලිය .. ඔහොම යද්දී මහරෝහල තිබ්බ පළාතට ඇඳිරි නීතිය වැටෙනවා .. පළාතේ තිබ්බ දෙමළ කඩ ගිනි තියපු විස්තර , ජාති ආලය ට සම්බන්ධ වූ පිරිස් බඩු මුට්ටු හොරකම් කරපු කතා එහෙම තාත්තලා කතා වෙද්දි දසුන්ගේ කණටත් වැටෙනවා .. ඇඳිරි නීතිය නිසා දවස්ක් දෙකක් අම්මාට එන්න වෙන්නේ නෑ එයා බලන්න.. ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගිහින් දසුන් ගේ ලේ වමනය වීම අඩුවෙලා එයාට ටික ටික සනීප වෙනවා .. දැන් තාත්තට රස්සාවකුත් නෑ . අම්මගේ වගාවට අත් උදව් කාරයෙකුත් නෑ... 

එයාට මතකයි තාත්තලා එයා ආපහු ගෙදර එක්කන් යනවා . එයාට අන්දලා තිබුණේ සුදු කොට කළිසමකුයි සුදු කමිසයකුයි ..

එයා ඉස්පිරිතාලේ ඉද්දී අය්යා අක්කා ඇතුළු ළමයි කිසිකෙනෙක් එයා බලන්න එක්කං එන්නේ නැතිව ඉන්න අම්මයි තාත්තයි වග බලා ගන්නවා .

ඒ නිසා දසුන්ට අය්යා සිද්ධියෙන් පසු මුණ ගැහෙන්නේ ටිකට් කපලා ගෙදර ආපු දවසේ .. එයාට අය්යලා අක්කලා හැමෝම හොඳ ආදරෙන් කතා කරනවා .. කට්ටිය ඔක්කොම කුස්සියට වෙලා දසුන් වට කරගෙන කතාව .. දසුන් අය්යාට එහෙන් මෙහෙන් මිටි ගුළියෙන් එහෙම ගහන්නේ එයා කරන විහිළුවලට . ඉස්සර නම් අය්යා එයාට ගහනවනේ ආපිට ? හැබැයි එදා එහෙම නෑ .. අය්යා ශාන්ත දාන්තව ඉන්නවා මල්ලී ගහන්නේ විහිළුවට නේ වගේ හිතලද කොහෙද ? 

 ඔය අතරේ දසුන් බලන්න ගමේ අය එනවා වැල නොකැඩී . එතන  ඉන්නවා අර ආත්තම්මා . එයා මෙන්න මෙහෙම කෑල්ලක්  කියනවා දසුන්ට මතකයි

"අපි ඒ දවස්වල හිටියේ ඇඬූ කඳුලෙන් දුවේ .."කුරුල්ලෙක් කෑ ගැහුවත් , කොහේ හරි සුදු පාටක් දැක්කත් කොල්ලා මතක් වෙනවා ... අනේ අර දරුවට අනතුරක් වත්දෝ කියලා හිතෙනවා ඒ වෙලාවට " .. 

ආත්තම්මා එහෙම ගියාට පස්සෙත් කට්ටිය කුස්සියේ සාකච්චාව.. දසුන්ගේ රෝහල් විස්තර  , රෝග විස්තර , ප්‍රේමේ අය්යා එයා උස්සන් දුවපු දිවිල්ල ගැන විස්තර ඔය වගේ ගොඩක් දේවල් කතා වෙනවා කට්ටියම 

ඔහොම ඉද්දි දසුන් අය්යගෙන් මෙහෙම අහනවා 

 ඒක නෙවෙයි බං , මම මැරුණා නම් උඹ මොකද කරන්නේ ? 

 " උඹ ඉතිරි වුණේ හොඳ වෙලාවට  , උඹැ මැරුණානම් මමත් ඉතිරි වෙච්ච වස ටික  බීලා මැරෙණවා කියලා තමයි හිතාගෙන හිටියේ " 

අය්යා උත්තර දෙන්නේ එහෙමයි

කුස්සියේ සාකච්චාව යන අතරේ එක වෙලාවක  තාත්තා මොකක් හරි කියනවා .. ඒක ටිකක් නොඉවසීමෙන් කියපු එකක් වගේ හිතලද කොහොදෝ දසුන් ඒකට තාත්තට උත්තර දෙන්නේ මෙන්න මෙහෙම

 " හා හා තාත්තා කළබළ වෙන්න එපා . ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබේ කියනවනේ? ඇයි ඔයා අහලා නැද්ද ඒ කතාව? "

 තාත්තට පොඩි හිනාවක් එන්නේ ඉබේටම.. 

" අනේ මගේ කට දසුනෝ උඹනේ මේ අපිට ඉවසීම ගැන කියන්නේ . හරි හරි එහෙනම් බලමුකෝ ඉස්සරහට වත් ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබෙයිද කියලා ? " 

එයා තම පුතාගේ ඉවසීමේ සීමාව ගැන ආපහු මතක් කරලා දෙන්නේ එහෙමයි 

 නිවසේ හැමෝගෙම  විහිළුවට වෙනස්කම් වලට ලක්වූ දසුන් ඒ අයගේ පරණ සුරතලා බවට පත්වුණේ ඔන්න ඔහොමයි .. ඒකට එයාටත් ගෙදර හැමෝටමත් ලොකු " මිළක් ගෙවන්න " සිද්ධ වුණා.. හැබැයි ඔය සිද්ධියෙන් පස්සේ හැමෝගෙම ජීවිත අලුතින් පටන් ගත්තා .. දසුන් පරණ පුරුදු හුරතල් ළමයා වුණා... 

Monday, 28 June 2021

දසුන්ගේ කතාව දෙවන කොටස ( එකලත් භවං )

 


මේ කතාවේ මුල් කොටස ලියැවිලා ටික කාලයක් වෙනවා . ඒකට මෙතැනින් ගිහින් එන්න .

එදා හවස එහෙම පල්ලැහැ වත්තේ ඉඳන් නියඟලා අල කාලා ආපු දසුන් රෑ කෑමෙන් පස්සේ කාටත් නොකියා නිදා ගත්තේ "හෙට උදේ වෙද්දි මම ජීවතුන් අතර නැතිවෙයි " යන සිතිවිල්ලත් සමඟයි.  පුදුමෙකට වගේ ඔහුට නියඟලා නිසා වමනේ ගියේවත් බඩ රිදුනේවත් නෑ . හැබැයි යඩබන තත්ත්වය තවත් වැඩිවුණා .(එහෙම වැඩිපුර යඩ බන්න හේතුව නියඟලා වල තියෙන "කොල්චිසීන්"  නම් රසායනික ද්‍රව්‍යය බව දැන ගන්නකොට දසුන් සෑහෙන දුරක් ගිහිල්ලා ). 

කොහොම හරි ඔන්න පහුවදාට එළිවුණා කියමුකෝ . වෙනදා  තම පොඩි පුතත් එක්කං එහා ගමේ වගාකරන මාළු මිරිස් කොටුවට යන දසුන්ගේ අම්මා එදා උදෙන්ම කොටුවට පිටත් වුණේ තනියමයි . ඒ මාළු මිරිස් කොටුවට පස් දාන්න. පොඩි පුතා හිටියානම් කඩියා වගේ වැඩකරලා ඇයට උදව් කරනා බව දැනුනත් ඔහුගේ  බඩ එළිය යන රෝග තත්ත්වය නිසා ඔහුව නිවසේ නවතා යන්නට ඇය තීරණය කළා ඒ තනියට දසුන්ගේ ලොකු අය්යත් නංගීයි මල්ලියි දෙන්නත්  තියලා යන ගමන්මයි . ලොකු අය්යා ඒ කාලේ  වැඩිය කුඹුරු වතු පිටි වල යන කෙනෙක් නෙවෙයි . එයා ඉගෙන ගන්න වැඩ තමයි වැඩි පුර කරන්නේ.

 මේ දවස් වල දසුන්ගේ තාත්තා පාරේ මිනිස්සු අදින වාහනේක ( අසල නගරයක ජීවත්වූ මුස්ලිම් මුදලාලි කෙනෙකුගේ වාහනයක් )  වැඩ,  එයත් උදේ පාන්දරම ඒ රස්සාවට ගිහිල්ලා .

අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගෙදර නැති අල්ලපනල්ලේ  දැන් නංගියි මල්ලියි ලොකු අය්යයි තමයි දසුන් තනියට ගෙදර ඉන්නේ.

නැවතත් ලොකු අය්යයි , නංගියි මල්ලියි එක පැත්තකටත් , දසුන් අනික් පැත්තටත් බෙදිලා සටන පටන් ගන්නවා . 

"යඩ බන්නා , යඩ බන්නා , දහතුන් පාරක් ඇඳ හුජ්ජා " ලොකු අය්යා දසුන්ට කොලොප්පම් කරන්න ගත්තා .  ඒ කාලෙ දසුන්ට හරියට කේන්තිත් යනවා .. අවුරුදු දහතුනක ළමයෙක් විදිහට ඉස්කෝලේ නමක් එහෙම දිනාගෙන සිටි ඔහු තම අය්යා විසින් බිංදුවට්ම බස්සා කතා කිරීම ඒක තවත් තීව්‍ර කරන්න හේතුවක් වුණා ..

දසුන් එකපාරම අය්යා ට ගහන්න පැන්නා .  අය්යා දසුන්ට වඩා ඉක්මණ් , ඔහු කරේ දසුන් සාලෙන් එළියට තල්ලු කරලා දොර වහගන්න එක .. කුස්සියේ දොරත් එයා නංගී ලවා අගුළු දම්මලා .

දැන් දසුන් එළියේ අනික් තුන්දෙනා ඇතුළේ .. එයා කෑ ගහ ගහ ඉස්සරහ දොරට ගහනවා  

"අඩෝ ලෙබ්බෙයා, හොඳ හිතින් දොර ඇරපං , මං උඹට ගහන්නේ නෑ  මට කක්කුස්සියට යන්න ඕනේ . 

"හූ හූ යඩ බන්නා , යඩ බන්නා මෙන්න මූට ආයෙත් යඩ බනවළු , ඔය කොහේ හරි එළියට පළයං" 

අය්යත් අගුලු දැමූ දොරට ඇතුළේ සිට කෑ ගහනවා..

දැන් දසුන්ට කරගන්න දෙයක් නෑ දර පොල්ලක් අරන් ඉස්සරහ දොරට ගහනවා , ආයි මිදුළේ අනික් පැත්තෙන් ගිහින් කුස්සියේ කළු තඩි දොරට ගහනවා . ඇතුළේ ඉන්න අයත් භය බිරාන්ත වෙලා දොර අරින්නෙම නෑ . ඇයි දසුනයා දරපොල්ලකුත් අරන් ගේ ඇතුළට ඇවිත් මොනවයින් මොනවා කරයිද දන්නෑනේ... ඔන්න ඔහොම කෝපයෙන් කෑ ගහ ගහ ගිය දසුන් එක පාරම සද්ද නැතිවෙනවා .. ඊට පස්සේ එයා යන්නේ අගුව පැත්තට ..

 එහෙම යද්දි එයාට එක පාරම පෙනෙනවා අම්මා අගුවේ වේල්ලේ හාරපු වළක තියලා තියෙන දේවල් , වීදුරු කටු , කණ්ණාඩි කෑලී අරවා මේවා අතරේ දසුන්ට දිස්වෙනවා තවත් දෙයක් " මෙතමෙඩිෆොස්" කියලා ලියලා ලේබලයක් අලවපු බෝතලයක්. එයා එක උගුරට ඒකෙන් සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක් උගුරට හලා ගන්නවා .. එක පාරම උගුරෙන් පහළ ඔක්කොම පිච්චිලා යනවා වගේ එයාට දැනෙනවා . ඊට පස්සේ වේල්ලට කකුලක් හේත්තු කරගෙන හිටගන්න ඔහු .. අර බෝතලේ ලේබල් එක කීතු කීතු වලට ඉරනවා.. 


වයස දහතුනයි , ලොකු තේරුමක් , බරක් පතළක් තේරෙන්නෙත් නෑ හැබැයි වෛද්‍ය වරයෙකුට අවශ්‍ය වැදගත්ම සාක්ෂිය ඔහු නැති කරනවා... ඊට පස්සේ වැනි වැනී ඉස්සර දොරලඟට එන ඔහු වෙව්ලන ස්වරයෙන් තම ආදරණීය අය්යාට කතා කරනවා .. 

"#$%@.. දැන්වත් දොර ඇරපං , මං වස බිව්වා " ...

අය්යා මුලින්ම හිතන්නේ මල්ලී විහිළුවක් කරනවා කියලා , හැබැයි අවුරුදු දාහතක් වෙන කෙනෙක් නිසා සමහර විට තේරුම් ගන්නත් ඇති මල්ලීගේ ස්වරය එන්න එන්නම දුර්වල වෙනකොට ඔහු දොර අරිනවා .. හැබැයි මල්ලීට වාරු නෑ .. මල්ලී කොහොම හරි වත්තං කරගෙන කුස්සිය පැත්තේ රෙදි හෝදන ගල ලඟට අරන් යන ඔහු 

"උඹට පිස්සුද යකෝ? , උඹ මොනාද මේ කරගත්තේ? "  

කියමින් තම දකුණු අත මල්ලීගේ අමාශය දෙසටම යවනවා , ඒ මල්ලීට බලෙන් වමනේ කරවන්න .. ඒ වැඩේ තරමක් සාර්ථක වෙනවා නිල්පාට මෙතමෙඩිෆොස් සහිත ආමාශ ද්‍රව්‍ය සෑහෙන ප්‍රමාණයක් එළියට එනවා . ඒ අතර නංගියි මල්ලියි අපේ පොඩි අය්යා වස බිව්වා , පොඩි අය්යා වස බිව්වා කියමින් ගමේ පහළට දුවනවා . දසුන්ගේ වෙලාවට අම්මා තාත්තා නැතත් අහල පහළ ඉන්න අය එක් රොක් වෙනවා .

පල්ලැහැ ගෙදර අක්කා දුවගෙන එන්නේ " $%@. මල්ලී සබන් වතුර පොවන්න , සබන් වතුර පොවන්න කියමින් " 

ඔය අතර දසුන් ගේ තවත් ගැලවුම් කාරයෙක් එනවා . ඒ තමයි  ලී ඉරණ ප්‍රේමේ අය්යා , එයා ඒ වෙලාවේ ඊට ටිකක් පහළින් ගෙදරක ගහලා තිබ්බ පලංචියේ ලී ඉර ඉරයි ඉඳලා තිබ්බේ .. 

"ඕවා කර කර ඉඳලා හරියන්නේ නෑ . කෝ කොල්ලා දියල්ලා මෙහාට .. "පියේ මල්ලී , දුවලා ගිහිං වෙනුර මුදලාලිගේ වාහනේ තියෙනවද බලපං,  මං කොල්ලා අරන්  එනවා උඹේ පස්සෙන් .. වාහනේ ටවුමට යන්න ඉස්සෙල්ලා නවත්තා ගනිං   &*# මල්ලියා වස බීලා කියපං . ඉක්මණින් ඉස්පිරිතාලෙට අරන් යන්න ඕනේ කියපං "  ප්‍රේමේ අය්යා තම පලංචියේ ලී ඉරණා අනික් සගයාට උපදෙස් දෙනවා ..

 ප්‍රේමෙ අය්යා දසුන් කරට ගනිද්දී එයාට සිහිය නෑ .. කෙසෙල් කඳක් වගේ ඔහුගේ දකුණු කර හරහා කඩා වැටිලා තමයි එයා ඉන්නේ .. ඔන්න ප්‍රේමේ දැන් දසුනුත් කරේ දාගෙන ගමේ පල්ලැහැට යන අඩිපාර දිගේ දුවනවා .. දසුන්ට එක පාරම දැනෙනවා තමන්ගේ ඔළුව බඹරයක් වගේ කැරකෙනාවා " බෲම් ම් " ගාලා සද්දයක් එනවා වගෙත්  එයාට දැනෙනවා .. මේ මොහොතකට සිහිය ආව වෙලාවක් එතකොට එයාට පේනවා තමන් ඇඳගෙන ඉන්නේ රතුපාට කොටු කොටු සරමක් සහ අඩිය හිල් වෙන්න ඔන්න මෙන්න බාටා දෙකක් බව . 

  "ප්‍රේමෙ අය්යා,  කොහෙද මාව අරං යන්නේ ?"  ඉස්පිරිතාලෙට මිසක් වෙන කොහාටද?  මොනවද මල්ලී මේ කරන ගොං වැඩ? කොච්චර වටින ජීවිතයක්ද මේ ? සාකච්චාව අතර දසුන්ට ආයිත් සිහි නැතිවෙනවා තවමත් ප්‍රේමේ අය්යා කන්දේ පහළට දුවන ගමන් .. 

ඔන්න ටික දුරක් යද්දී දසුන්ට ආයිත් පොඩ්ඩක් සිහිය එනවා "ප්‍රේමේ අය්යා , මගේ සෙරෙප්පුව , මගේ  සෙරෙප්පුව ", දසුන්ගේ පයේලා සිටි සෙරෙප්පු දෙකෙන් එකක් කකුලෙන් ලිස්සා වැටෙනවා ඔහුට දැනිලා .. "මොන සෙරෙප්පුද මල්ලී මේ වෙලාවේ ඉස්සෙල්ලා ඔයාගේ පණ බේරගෙන ඉඳිමු සෙරෙප්පු එකට දෙකක් ගන්න බැරියැයි ".. ප්‍රේමේ ඇත්තටම කොල්ලා ගේ පණ කෙන්ද බේරාගන්නේ කෙලෙසෙදැයි වෙහෙසෙයි , ඒත් කොල්ලාට ලොකු සෙරෙප්පුවයි.. 

ඔන්න ආයිත් දසුන්ගේ සිහිය විකල්වී ගිය මොහොතක් , ඔහුට පාරේ ඒ කොටස මතකයේ රැඳෙන්නේ නෑ ..කොහොමින් කොහොම හරි දසුනුත් රැගෙන එන ප්‍රේමේ අය්යා ගමේ ඉස්කෝල ලඟට ඇවිත්  කියමුකෝ.

ඔන්න ආයිත් එයාට සිහිය එනවා .. දැන් දසුන්ට ඉස්කෝලේ ලඟ තියෙන පියතිලක අය්යලා කඩේ පෙනෙනවා .. වාහනේ තියෙන ගෙදරට තව ටික දුරයි . ඔය අතරේ ගමේ සියළු විස්තර පෝය දවසේ සිල්ගත්තම එහෙම කතා කරන ආත්තම්මා කෙනෙක් ප්‍රේමේ අය්යට කතා කරනවා .. මොන මොනවා හරි ගොඩක් කියලා  අන්තිමට "අපි කොහොමද දැනගන්නේ ?  " කියලා කෑල්ලක් එයා අහනවා දසුන්ට යන්තම් මතකයි ... එතකොටත් දසුන්ට සිහිය නෑ (එහෙම නැත්නම් සිහිය එනවා යනවා වගේ තත්ත්වයක්) . එකපාරම එයාට මාර නිදහසක් දැනෙනවා . දැන් එයා ඉන්නේ පියතිලක අය්යලා කඩේට උඩ අහසේ පාවෙමින්වගේ එහෙම ඉද්දි තමයි අර ආතම්මා ප්‍රේමේ අය්යගෙන් විස්තර අහන්නේ.

දසුන් එහෙම ඉහල  අහසේ සැහැල්ලුවෙන්  ඉන්න ගමන්ම ආතම්මට උත්තර දෙනවා

" ඇයි මේ බිත්තියේ සුදු පාට තියෙන්නේ ? ඇයි ඔය කාක්කෝ , උළමෝ එහෙම ඉන්නේ අඬන්න? " කියලා

ඊට පස්සේ එයා ට එයාගේ ඔළුවෙම කවියක් ගාථාවක් වගේ එකක්  ඇහෙනවා ... එක පදයක් ඉවරවෙන්නේ "එකලත් භවං"   කියලා  තව තව පද තියෙනවා ඒ වා ඉවර වෙන්නේ කවියක එළිසමය වගේ ... සමහර විට එකලත් භවං කිව්වේ එක ආත්ම භවයක් වගේ වෙන්න   ඇති කියලා එයාට හිතෙනවා .. ඒ පාර අර ඔළුවේ ඇතුළේ වේගයෙන් වෙන භ්‍රමණය වීමත් සමඟ එයාට ආයිත් සිහිය නැතිවෙනවා .. 

ආයි සිහිය එද්දී එයා නගරයේ දිස්ත්‍රික් රෝහළේ එළියේ කාණුවක් අයිනේ පඩියක වාඩි කරවලා ඇටෙන්ඩන් මහත්තයෙක් සබන් වතුර පොව පොවා වමනේ කරවනවා ... 



ඊට පස්සේ මොනවා වෙයිද ? කියවමු ඊලඟ කොටසින් 

 

 

Friday, 11 June 2021

දිගනා





 පළමුකොට ශුද්ධ වූ බුද්ධ පූජාව සිද්ධ කිරීමෙන් හා.... යහපත් ශ්‍රද්ධාභ්‍යාශයෙන් යුක්තව පිළියෙල කරන ලද්දා වූ ... මෙම දානයෙන් ලැබිය යුතූ .... සකළ කුසළ පුණ්‍ය සම්භාරයන් හේතුකොට ගෙන ... දිව්‍ය ලෝක , මනුශ්‍ය ලෝක වල ඉපිදෙනා කාලයක් ඉපිද ... සිතූ පැතූ සැප සම්පත් , යානවාහන උපභෝහ පරිභෝග ආදිය ලබා.... අවසානයේ තුන්තරා බෝධියෙන් පැතූ යම් බෝධියක ඉපිද....

කිරිඔරුව ශ්‍රී ආනන්දාරාම විහාරස්ථානයේ දාන ශාලාවේ සිට   පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ මෙසේ දානය ගෙනා දායකයා ඇතුළු පවුළේ සැමට පින් අනුමෝදන් කරති.. දායකයා දානය තැන්පත් කල කොට මේසය අසල බිම හිඳගෙන වැඳගෙන  සිටින්නේ එකත්පස ඉරියව්වෙනි.. දන් පිළිගැන්වීමෙ ක්‍රියාවලියේ දීර්ග ස්වභාවය නිසා කුඩා දායකයා ( අවුරුදු දහයක දොළහක කොළුවෙකි ) සිටින්නේ වාඩිවී සිටිනා ඉරියව්ව  වරින් වර වෙනස් කරමිනි (ඇත්තටම කිව්වොත් ඒ මේ අත ඇඹරෙමිනි )... දන් පිළිගැන්වීම දිගටම කෙරෙද්දී  එක පාරම යමෙක් තොළ කට ලෙවකමින් කෙළගිළින ශබ්දයක් ඇසේ .එදා එහි සිටිකුඩා දායකයා වූ මම වට පිට බැළුවේ කෙල ගිල්ලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ වත්දැයි සිතමිනි.. 

මට එහා පැත්තෙන් ඉස්සර කකුල් දෙක ඉදිරියට තබා පිටිපස්සේ කකුල් දෙක එක ඇලයකට දමාගෙන තවත් දායකයෙක් එකත්පස ව සිටිනුපෙනේ .. ශබ්දය ඇත්තටම ආවේ ඒ පැත්තෙනි.   

ඒ දෙස හැරී බලන මට පෙනුනේ  එකල පංසලේ සුරතලා වූ දිගනා මට එහා පැත්තේ සිට දන් පිළිගැන්වීමට සහභාගී වන බවයි.  එමෙන්ම   දානය පිළිගන්වන අවස්ථාවේ තමන්ද එහි ඉන්නා බව හාමුදුරුවන්ටත් දායකයාටත් දැනුම් දෙන්නට  සිතා  මේ ශබ්දය කරන්නට ඇති  බවයි.

අපේ අම්මා ගමේ පංසලේ දම්මුරේ දවසට කෑම සකස්කරන හැටි දැක්කාම දිගනාට පමණක් නොව හාමුදුරුවන්ට වුවද කටට කෙළ උනනා එක පුදුමයක් නොවේ. උම්බලකඩ , රම්පේ කරපිංච ආදි සියළු අඩුම කුඩුම යහමින් දමා ඇය සකස්කරන හීල් දානයට , බෝංචි බැදුමක් , අලහොද්දක් , අළුත් මාළු හෝ බිත්තර වැනි පිළිහුඩුවක්ද ඇතුළත් වෙයි.. එදා උදේ කෑමට අපට ලැබෙන රසම රස කෑම එක රහ බලන මම ඇයට ආඩපාළි කියන්නේ. .. "පංසලට ගෙනියන්න නම් රසට උයනවා අපිටත් ඒ වගේ රස කෑම හැමදාම දෙන්න බැරි ඇයි " දැයි අසමිණි .

 එසේ අම්මා සකස් කර දෙන දානේ එක උඩින් පපඩම් මල්ලකුත් තියාගෙන එක අතකින් අර තට්ටු තුනේ බාස්කට් එකත් අනික් අතින් බත්ගෙඩියටත් අරන් යන කුඩා අප පිළිගන්නට මුලින්ම එන්නේ පංසලේ සුරතලා වූ දිගනාය.. කී කූං ගාමින් මුළින්ම ඉස්සරහ කකුල් දෙකට බර දී අප දෙස බලන ඌ ඉන්පසු ප්‍රීතියෙන් ප්‍රමෝදයට පත්වූ බව අපට පෙන්වන්නේ  එහාට මෙහාට රවුම් කිහිපයක් දුවලා ඝණ්ඨාර කුළුන් දෙසට ඇදෙමිනි.. 

උගේ කෝළම් ඔක්කොම බල බලා මිදුළ අමදිමින් ඉන්න ලොකු හාමුදුරුවෝ. "හා.. හා ඔහොම හිටු ඔහොම හිටු.."  කියද්දී ඌ තවත් කුලප්පු වෙයි . දිගනා ගේ මේ කෝළම් ඔක්කොම හොඳ වුණත් කවදත් බල්ලන්ට භය චරිතයක් වූ මට පෙන්නන්නම බැරි එක වැඩක් වූයේ දුවගෙන දුවගෙන ඇවිත් අපේ කරටම ඉස්සරහ කකුල් දෙක තබා හිටගනිමින් ඌ හැසිරෙන ආකාරයයි 

".. හා හා ඔයළමයා භය වෙන්න එපා.  දිගනා ඔය ළමයට තියෙන ආදරේනේ ඔය පෙන්වන්නේ .. " ලොකු හාමුදුරුවෝ මා හට පවසන්නේ මගේ භය තුරන් කරන්නටයි.. 

එහෙත් වරක් දෙවරක් මේ කරේ නගින්න එන වැඩේ වෙනවා දුටු මම  දානේ ගිහින් දීලා ගෙදර ආවේ අම්මාට කෑ ගසමිණි.. 

"අම්මා  මටනම් බෑ ආයි දානේ ගෙනියන්න අර දිග බළු කොටියා අදත් මගේ කරට පැන්නා  . ලොකු හාමුදුරුවෝ උගේ හුරතළ් බල බල ඉන්නවා . අම්මා ඊලඟ දවසේ කුළගණ සමිතියට ගියාම එයාට කියන්න අපේ දානේ දවස්ට ඌව බැඳලා තියන්න කියලා . නැත්නම් දානේ එක නැතිවෙයි කියලත් කියන්න " 

දිගංචියා මොන මොන කෝලම් කරත් පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට නම් ගාණක් වත් නැත.. පංසලට එන දායක දායිකාවන්ටද එහෙමය,. මා හෙන දිග බළු දන්ඩෙක් දුවගෙන දුවගෙන විත් විහිළුවට හරි ඇඟට පනින වැඩේ නොරිස්සුවද ගමේ අනෙක් කොල්ලො කුරුට්ටෝ ඌ සුරතළ් කරමින් විනෝද වන්නට පුරුදු වී සිටියහ .. 

තනි ලා දුඹුරු පාට සතෙක් වූ ඌ අපේ අම්මලා ඇතුළු දායක කාරකාදීන් ගෙනිහින් දෙන රස ගුණ පිරි දානය වැලඳීම නිසාදෝ  අනෙකුත් ගමේ බල්ලන්ට වඩා පින් පාට එකෙකි.. උගේ තරමක් අමුතු හැසිරීම දුඩු ගමේ බොහෝ දෙනෙක්  

" මේ සතා නම් හරි පිං වන්තයි , මේ මෙයාගේ අන්තිම තිරිසන් ආත්මය වෙන්න ඕනැ " වැනි අදහස් පළ කළහ.. 

ඒ අන්තිම තිරිසන් ආත්මය කතාව ඔවුන් විස්තර කරන්නේ සතෙක් තනි පාටකින් ඉපදී සිටිනවා නම් ඊලඟ වතාවේ ඌ මිනිස් ආත්මයක් ලබන්නට පෙරුම් පුරණවා වැනි අදහසකිනි.. 

සමහරු අපේ රත්තීට කීවේද මේ කතාවමය..

Saturday, 22 May 2021

බස් රස බස්

 



29 ශ්රී 1984 පල්ලේවෙල ( කුරුකුදේගම ) සිට බණ්ඩාරවෙලට යන බස් එක පටන්ගත්තේ 1980 මුල් හරියේ .. අපි ඒ කාලේ ඉස්කෝලේයද්දි බණ්ඩාරවෙල ධර්මාශෝක සහ මධ්ය මහා විද්යාලයට , එතෙක් මල්වත්තේ අයිස්ලෙබි ෆැක්ටරිය ලඟින් බස් එකට ගොඩවෙන අපට තිබුණේ 320 ඇට්ම්පිටිය - බණ්ඩාරවෙල , 224 නෙළුව හරහා බදුල්ල - බණ්ඩාරවෙල සහ වරකාදණ්ඩෙන් උදේට සහ පාසැල් ඇරෙන වෙලාවට ගිය 318 වරකාදණ්ඩ - කිණිගම පාසැල් බස් රථ විතරයි .
මේ බස්වලින් ඇටම්පිටිය සහ නෙළුව බස් මල්වත්තට ලඟා වෙද්දිත් සෑහෙන්න පිරිලා නිසා හෝ එහෙමත් නැත්නම් සිල්වා අන්කල් , නෙළුව බස් එකේ "පයිලට් "වැනි රියදුරන් ඔවුන්ට හිතුණොත් විතරක් මල්වත්තෙන් සෙනඟ ගන්නා රටාවක් පෙන්වූ නිසා බොහෝ විට ඒ බස් අපිට නොනවත්වා යනවා.. උදේ හත හතයි කාල වගේ වෙද්දී ඔයවෙලාවටම මේ පල්ලේවෙල ඉඳලා එන බස් එකත් මල්වත්තට ලඟා වෙනවා.. අළුත දාපු බස් එකේ දවස් 15 ක් වැඩ කරන්නේ මේ දෙන්නා ; අමුණුදෝවේ සුගතේ මාමයි , අපේ ගමේ ජයසුන්දර මාමයි .
ජයසුන්දර මාමා කියන්නේ අපේ අම්මලාගේ මහගෙදරත් එක්ක එක වහළෙන් සම්බන්ධ වෙලා තිබ්බ අනික්ගෙදර ( අම්මගේලොකු තාත්තලා ගෙදර ) ලොකුම පුතා .. නැදෑ කමෙන්ම අපේ මාමා.
සුගතේ මාමා අමුණුදෝවේ ලොකු පවුළක පොඩිම පුතා වෙන්න ඕනේ . එයාගේ අය්යත් වරකාදණ්ඩ- කිණිගම බස් එකේ රියැදුරා විදිහට වැඩකළා ඒ කාලේ . සුගතේ- ජය්සුන්දර ද්විත්වය ඒ කාලේ පල්ලේවෙල බස් එකේ අයිතිකාරයෝ වගේ තමයි.. හැබැයි කොච්චර සෙනඟ පුරවන් ආවත් මල්වත්තෙත් නවත්තලා අපිව දාගෙන යනවා.. ජයසුන්දර මාමා එහෙම සෙනඟ ඉන්න වෙලාවක අපිට පස්සට යන්න කියන්නේ.. " මොකද හිනාවෙන්නේ ? අඳුරනවද? ඒ ඇඳුරුම් කම් නෑදෑ කම් වලින් වැඩක් නෑ .. යනවා , යනවා පස්සට" කියමින් .. ඊට පස්සේ කිරිඔරුවේ මැදගෙදර ( අම්මලාගෙයි , එයාලගෙයි මහගෙදර දි වැඩ නැති දවසට හම්බ වුණාම ඊට වඩා ටිකක් පිළිවෙලට කතා කරනවා .. ඒත් ටිකක් සැරෙන් වැරෙන් තමයි.. ගමේදිත් පොඩි බස් ඌෂ්ණයක් තිබුණා ..

පස්සේ කාලෙදි අපි අම්මත් එක්ක එලවළු හදද්දී අපේ වගා වැඩ ගැන ආරංචි වෙනකොට ( ඒත් අපි හතේ - අටේ පංතිවල ඉද්දී තමයි ) එයා අපිට එයාගේ රත්පහේ තිබුණු සිංහල උළුවහපු ගෙට එහා පැත්තේ වත්තෙත් , ඊලඟට කිරිඔරුවේ මහවත්තේ තිබුණ එයාගේ කුඹුරු කෑල්ලෙත් තක්කාළි , මාළු මිරිස් , බටු මිරිස් ( බෙල් පෙපර් ) එහෙම හදන්න දුන්නා..



ඒ කාලේ සුගතේ බස් එක එලවද්දි හරි වේගයෙන් යනවා " ඕන් බලාපල්ලා උඹලගේ පයිලට් ලා දැන් කැලේ " කියමින්.. එයා එහෙම කියන්නේ එතෙක් ඒ පැත්තේ වේගවත්ම බස් රියැදුරාව සිටි පයිලට් ට වඩා වේගයෙන් එයා යන බව කියන්න ..මේ පිංතුරේ ඉන්නේ ඔය කියපු අපේ කුඩා කාළයේ වීරයෝ දෙන්නා ( සුගතේ සහ ජයසුන්දර යුගලය )