මා ලියු ප්‍රථම නිසදැස

අපි එතකොට සිටියේ අරලගංවිල මහා විද්‍යාලයේ 13  සී  පංතියේය.  උසස් පෙළ විභාගයට ඔන්න මෙන්න කියා තිබු කාලයකි.
පාසලේදි මෙන්ම  සමන් අය්යාගේ පංතියේදී නිතර හමුවන හිතවතෙකි  නාරද අමරසිංහ. නාරද ඒ කාලේ  79 වැලිකන්ද බසයේ ගමන් කල ප්‍රමුඛ සාමාජිකයෙකි.

දිනක් සමන් අය්යාගේ පංතියේ දී මාවෙත  පැමිණි නාරද.  " මචං කිටී.. මම උඹ හම්බවෙනකන් හිටියේ"

"ඇයි මචං මොකුත් ප්‍රශ්නයක් ද ?" මම ඇසුවේ නාරදයා ඒ  කාලේ මට එතරම් අවවාද දුන් කෙනක් නොවූ බැවිනි.

"මචං .. උඹ ඔයිට වඩා හොඳට ලියන්න පුළුවන් එකෙක්..  හොඳට හිතලා බලලා සමාජයට යමක් දෙන්න පුළුවන් දෙයක් ලියපන් බං" යැයි නාරද මට එක්වරම පැවසීය.

ටිකක් කල්පනා කර බැලුවෙමි. මොකක්ද  මම ලියපු හරි නැති දේ... මා කල වැරදි යැයි කිවහැකි  කිසිවක් මතකයට නොනැගේ.

"මොකක්ද මචං මම ලියපු හරි නැති එක ? "  බැරිම තැන නාරද ගෙන් ආපසු ඇසුවේ ඔහු අකමැති ලියවිල්ල ඔහුට අමතක නොවන නිසයි.

" මොනාද බන් උඹ ලියන බොලඳ කවි..? " ඔයිට වඩා හොඳ දෙයක් ලියපන්කෝ.."

නාරදයා කියාගෙන ගියේය.

ඒ වන විට ජයංගනී නංගි  සහ මගේ හාද කම් ගැන නාරද හාන්කවිසියක්  වත් දැනගැන හිටියේ නැත.

ඔහු මේ කියන්නේ මම " අපේ නංගි " වෙනුවෙන් ලියු පළමු නිසදැස් කාව්‍යය  " රැජින " පත්තරේ පලවී තිබු බව දැකීමෙන් පසුවයි.

මට මතක හැටියට එය ලියවී තිබුනේ මේ අයුරිණි.

" සඳේ  තනියට පුංචි තරුවක්
 ඈත  අහසේ පායලා...

හදේ  අඳුරට  සහන් එළියක්
 පහන් වැට සේ දැල්විලා...

 මා  පුබුදු කල පුංචි තරුවේ
 හද අහස් තල හිනැහිලා...

ඉතින් ඉන්නම් සදා මේ ලෙස

ඔබේ වත දැක සැනසිලා..."

නාරදට කේන්ති ගොස් තිබුනේ  1989-90 වකවානුවේ  උසස් පෙළ සිසුන්  වූ අපට මෙවැනි නිර්මාණ  කරනවාට වඩා කල හැකිව තිබු නිර්මාණ ගැන සිහි වීමෙන් විය යුතුය.

" හරි මචං .. මේක පලවෙනි එකනේ.. " මම ඇඟ බේරාගත්තේ  කවියේ නිමිත්ත කුමක්දැයි  නාරදයට  පැවසිමකින් තොරවයි.

කෙසේ වෙතත් මා එතෙක් මෙතෙක් ලියු එකම නිසදැස එයයි.

එයින් පසු කවි. නිසදැස්  හෝ එවැනි කිසිවක් නොලියන්නට මා සිතුවේ ඇයිදැයි  අදටත් හිතා ගත නොහැකිය.