අප්පච්චි නෑති උන නිසා මට ආයෙත් ඉස්කොලේ යන්න බෑරි වෙයිද අම්මේ

මේ කතාව මට කිව්වේ ආටිගේත් මගෙත් මිතුරෙක් වන කමල් නාමරත්න විසින් ... ඔහුත් අපි වගේම  ආටිගේ ගුණවත් කමට ගරුකරන ආටිගේ සහෝදර ඉංජිනේරුවෙක් !!!)

මේ  පින්තූරේ  තියෙන්නේ  එකල  ගුරුවරයෙක්  වූ  අපේ තාත්තා  මා අවුරුදු පහක හයක  කුඩා ළමයෙක් කාලයේ  පාවිච්චි කල  වාහනයට සමාන එකක් .

ඒ කාලේ  අපට තිබුණේ  EN  -8958  අංක දරණ මෙවැනිම  A-30  වර්ගයේ  කාර් එකක් .  මේ වන විට අපේ අප්පච්චි පාසැල් ගුරුවරයෙක් වගේම ඉඩම් හිමි වැවිලි කරුවෙක්.

අපේ අම්මා ඒ කාලේ  තරුණ ගුරුවරියක්.

තාත්තා මෙන් නොව ඇය ඒ වන විට ගුරු වුර්තියට අළුතින් එකතු වූ කෙනෙක්

මාව  මිට අවුරුදු තිස් පහක් -හතලිහක් වැනි අතීතයකට ගෙන යන්නට සමත්වූයේ  මෑතකදී සිදු වූ අවාසනාවන්ත මරණයක්.

ඒ අපේ හිතවත් විශ්ව විද්‍යාල මිතුරෙකු වූ රුවන් ආටිගලගේ හදිසි අභාවයයි.

ආටිගේ  හදිසි අභාවයෙන් පසු  මාත් කොළඹ සිටි අපේ අනෙක් මිතුරනුත්  දින කිහිපයක්ම ඔහුගේ ගොඩගම පිහිටි නිවසට ගොඩවුනා.

එහිදී ආටිගේ  එකොළොස් වියැති පුතාත්  නව හැවිරිදි දියණියත් දකින වාරයක් පාසා මගේ හිත අතීතයට ඇදී ගියා.

එසේ එහි ගොස් සිටි එක් දිනක මගේ කණ වැකුණු සාකච්චාවක්  මගේ සිත පසාරු කරමින් එහි පතුලටම කිඳා බැස්සා.

ආටිගේ  එකොළොස් හැවිරිදි පුතා  ( පවුලේ වැඩිමලා) ඔහුගේ අම්මා සමග කල කතාබහකුයි ඒ .

"අම්මේ .. ඇයි අම්මා අඬන්නේ ?  "

"අප්පච්චි  නැති වුන එක හරි පාඩුවක් නේද  ? "

"අපි හැමදාම උදේට ඉස්කෝලේ අරන් යන්නේ අප්පච්චි නේ... දැන්  කැබ් එක එලවන්න කෙනෙක් නැතිවෙයි නේද..?"

" ඒ කියන්නේ  අප්පච්චි  නැති වුන නිසා මට ඉස්කෝලේ  යන්නත් බැරිවෙයිද දන්නේ නෑ...?"

මේ වෙලාවේ මගේ සිත වේගයෙන් අවුරුදු හතළිහක් පිටුපසට ගමන් කලා.

අපේ අම්මාගේ   හදිසි අභාවය

රුවන් ආටිගල ගොදුරු වූ රෝගයටම  (ලියුකීමියාව) ගොදුරු වූ අපේ අදාරණිය අම්මා අප හැර යනවිට මගේ වයස යන්තම් අවුරුදු හයක් වුනා විතරයි.

ඒ වෙනකොට මට  රුවන්ගේ පුතාට තරම් තේරුමක්  තිබුණේ නෑ.  අපේ අක්කලා පුංචි අම්මලා හඬන විටත් මම මිදුලේ සෙල්ලම් කරමින් සිටියා මතකයි.

හරියට ආටිගලගේ පුංචි දුව වගේ.

මිදුල පුරා කල ගොක්කොළ සැරසිළි, සුදු කොඩි , "අනිච්චාවත සංඛාරා " කියලා පොල්ගෙඩි අකුරින් ලියපු බැනර්   ..

මේ හැම දෙයක්ම මට හොඳින් මතක තියෙනවා.

අම්මාගේ මිනිය සොහොනට ගෙනියන්න ඔසවද්දී  අපේ පුංචි  අම්මලා ඉකි ගහ ගහ හඬපු හැටිත් මගේ හිතේ තවමත් රැඳිලා තියෙනවා.

ඒ  වන විට කුඩා දරුවෙකු වූ මට අම්මාගේ මරණයේ ඇති බරපතලකම  හරිහැටි වැටහුණේ නැත.

මා සිතුවේ අම්මා කිසියම් දිනෙක නැවත ගෙදර පැමිණෙනු ඇති බවයි.

ඒ යලි කිසිදිනෙක නොඑනා ගමනක් ගිය බව මගේ පුංචි සිතට වැටහුනේම නැති ගානය.

මගේ අක්කලා දෙන්නත් මට බාල නංගිත් තනිකර අපේ අම්මා ගිය මේ ගමනේ බරක් පතලක් මට තෙරුනේම  නැහැ.

ඒ කාලේ අපටත් ආටිගේ දරුවන්ට මෙන් හොඳ නිවසක්,  පාසැල් යන්න වාහනයක්  ආදිය තිබුනා.  

එපමණක් නොව වතුපිටිවලින් හොඳ අදායමකුත් අපේ තාත්තට තිබුණ කාලයක් ඒ .  

අද ආටිගේ ළමයින් ගැන අප සමහරක් සිතනවා මෙන් ගමේ අනෙක් අය අප ගැන සිතන්නට ඇති.

"ළමයින්ගේ තාත්තා හොඳ රස්සාවක් කරන  කෙනෙක් .. සැහෙන්න ඉතුරු කරලා ඇති.. ගේ දොර යාන වාහනත් තියෙනවනේ ?"

"අම්මා නැති වුනාට පොඩි උන්ට හොඳ කලක් යයි.  ඉස්කෝලේ මහත්තයා ළමයි හතරදෙනා හොඳට හදා ගනියි ."

සියල්ල වෙනස් වන සුළුයි 

අම්මා ජීවත්ව සිටියදී උපරිම සැප සම්පත් විඳි අපේ නරක කාලය උදා වෙන්න පටන් ගත්තේ ඇගේ අකල් මරණයෙන් අවුරුදු දෙකක් යන්නත් පෙරාතුවයි.

තාත්තගේ වතු පිටි වලින් ලැබුණු ආදායම එන්න එන්නම අඩු වුණා.

මට දැන් හිතෙනවා  ගේ දොර වතුපිටි පාලනය සකසුරුවමින් කල අපේ අම්මා නැතිවිමම  මෙයට හේතු වන්නට ඇති කියලා.

අම්මාගේ සහයෝගය නැතිව අපේ තාත්තට එවා තනියම කර ගන්න බැරිවෙන්න ඇති. 

ඉස්කෝලේ ගුරු කමෙන් ලැබුණු ආදායම වාහන නඩත්තු කරන්න තරම් ප්‍රමාණවත් නැති නිසාදෝ අපේ කාර් එකත් විකුණා දමන්න  තාත්තා තීරණය කළා.

අවුරුදු හතක-අටක ළමයෙකු වූ මට මතක තිබුණේ මේ කරුණු දෙක පමණක් වුවත් මීට වඩා  ගොඩක් දේවල් ඒ  කාලේ සිදුවෙන්න ඇති.

කුඩා ළමයකු වූ මා හට ඉකමණින්  බඩගිනි වනබව ආච්චිට සහ නැන්දලාට  නොදැනුන නිසා  හෝ  එම නිවසේ සේවය කල සේවකයින් රාශියකට ත් සමග කරනා ආහාර පිළියෙළ කිරීම ටිකක් කල් ගතවන වැඩක් නිසා හෝ  මට කෑම ලැබීම පරක්කු වුනා.

මේ දවල් ආහාරය ලැබෙන්නට පරක්කු වීම මට ටිකක් ඉවසන්නට අපහසු දෙයක් වුනා.

ඒ කාලේ අපි හිටියේ තාත්තලා මහගෙදර.  

ආච්චි  හෝ නැන්දලා කෑම  හදා දෙන තෙක් දැනුණු තද කුසගින්න මට නිතර නිතර මගේ ආදරණිය අම්මා සිහිකර දෙන හේතුවක් වුනා.

ආච්චිලා ගෙදර කෑම ලැබෙන්න පරක්කු වෙන බව දැනුන විගස මම අසළ ඇති නෑදෑ  ගෙදරකට දිව යනවා.

ඒ  අම්මාගේ පැත්තෙන්  නැද කමට අම්මාගේ බාප්පා වන මුත්තා කෙනෙකුගේ ගෙදර.  එයා ඒ දවස් වල නිතර නිතර ගමන් බිමන් යන්නට අපේ කාර් එක අරගෙන යනවා.

ඔහු ඒ වෙනුවෙන් කවදාවත් තාත්තට හයර් එකකට කියා මුදල් ගෙවන්නේ නැහැ.

ඒ මුත්තා ටිකක් සැරපරුෂ  කෙනෙක් වුනාට මට කොහොමත් කාරුණිකයි.

අපේ අම්මා ආටිගල වගේම  ලියුකිමියාව හැදී අසාධ්‍යව රෝහල් ගතවී සිටි කාලයේ මම ඒ මුත්තලා ගෙදර නතර වී සිටියා මතකයි.

වෙලාවකට  ඒ මුත්තා " අර පොඩි එකා කාලා නෑ නේද ? බත් ටිකක් දීපන් ඒ ළමයට " යැයි පුංචි අම්මාට  කියනු ඇසුනු අවස්ථා තිබුනා.
මම ඒ විදිහට  කී වතාවක්  කෑම  කා තිබේදැයි  හරියටම නිච්චියක්  නැහැ.  එත් එක දවසක් ඒ පුංචි අම්මා

"මෙයා හැමදාම  මෙහෙ එනවනේ  කෑම හොයාගෙන "  කියලා කියනවා ඇහුණා.

ඒ වෙනකොට මම ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක් නෙවෙයි.

ඒත්  මම පුංචි කමට එදා ඉගෙන ගත්තු දෙයක් තමයි මගේ  පුද්ගලික ප්‍රශ්න වලට අනෙක් අයට කරදර කරන්න හොඳ නැහැ කියන එක.

එදායින් පසු කිසිම දවසක මම  කොච්චර බඩගිනි වුනත් කිසි කෙනෙකුට ඒ  ගැන  කරදර කලේ නැහැ.

ඒත් ඉතින් බඩගිනි හැදුනු අවස්ථා  නම් එමටයි.

//ඉර  පායා  ඉර මුදුනට  එන්ට එපා

සඳ පායා  සඳ මුදුනට  එන්ට එපා

පෑදී දියට බොර දිය එක් වන්ට එපා

අම්මා නැති අපට බඩගිනි වන්ට එපා //

අපේ අක්කලා  නංගිලා  ඒ කාලේ  දවස ගත කලේ කොහොමදැයි  මට මතක  නැහැ.


දෙමව්පියන්ගේ  නෑ හිත මිතුරන් කොපමණ කාරුණික වුණත්,  තවත් කෙනෙකුට සැලකීමේ හැකියාව ඒ උදවියට තිබුනත් නැතත්   තවත් දුකට පත් කෙනෙකුට  අත්වැලක් වන සමාජ පසුබිමක්  අද වගේම එදා තිබුනෙත්  නෑ...


මෙසේ කාලය ගත වෙද්දී පුංචි අපේ වගකීම ගන්න ඉතිරි වුණේ තාත්තත්  ඔහුගේ  පියා ( අපේ මුත්තා ) ත් පමණයි.


මට ආටිගේ  දරුවන් ගැන සියුම් බියක් දෑනෙන්නේ  මේ කාරණාව නිසයි.

ඒ කාලේ අම්මා නැති අපේ රෙදි සෝදන්න කරදර බව බාප්පලා  සහ නැන්දලා තාත්තට නිතර කියනවා.

අපේ රෙදි සියල්ල එකතු කරගෙන "ඩෝබිට" ගෙනිච්ච හැටිත් තාත්තා සමග  ඩෝබි මාමලා ගෙදරට ගොස් සේදු රෙදි රැගෙන එන හැටිත් මට අද වගේ මතකයි.

තවත් අවුරුදු දෙකක් ගෙවී යද්දී  (මට යන්තම් අවුරුදු අටක් වෙද්දී ) තාත්තා අපිට දෙවැනි  අම්මා කෙනෙක් රැගෙන ආවා.

අසරණ අපට මවක් වන්නෙමියි සිතා පැමිණි මේ දෙවැනි අම්මාට පෘතග්ජන , කුහක ලෝකයේ එසේ විම ලෙහෙසි පහසු දෙයක්  නොවන බව අප කාටත් කෙටි කලකින්ම තේරම් ගියා.

මේ බව අපි කාට කාටත් කෙටි කලකින්ම වැටහුනත්  නැවත හැරෙන්න හෝ ගොඩ යන්න බැරි සංකීර්ණ  තැනක අපි කවුරුත් හිරවෙලා ඉන්න බව  පමණක් අපි හොමෝම තේරුම් ගත්තා.


කෙටි කලකින් අපේ පවුලට ආදරණිය පොඩි මල්ලී පැමිණීම   හැරෙන්නට  සහ අපි තවත් අසරණ වීම හැරෙන්නට විශේයයෙන් කිවයුතු වෙන යමක් ඒ කාලේ සිදුවුයේ නැහැ.
.
මේ සිදුවීම්  සමග තාත්තගේ ජීවිතය තව තවත් සකිර්ණ වුවා මිසක ඔහුට කිසි පහසුවක් වුණේ  නෑ.

අපේ පවට තවත් කොටස් කාරයින් දෙදෙනෙක් එකතු වීම හැර මේ  කාල වකවානුවේදී  කියන්න තරම් වැදගත් යමක් සිදුවුනේ නැහැ.

ඒත් මම අදටත් ඒ අම්මාට සලකන්නේ මගේ අම්මා හැටියට .

මල්ලී මගේම මල්ලී කෙනෙක් ලෙස අදටත් මගෙන් උදව් උපකාර ලබනවා.

ළඟ එන සිංහල අවුරුද්දේදී  මම අම්මා කියලා තෑගි බෝග අරන් යන්නේ මේ දෙවැනි අම්මාටයි.

අම්මේ  කියා කකුල් දෙක අල්ලා දණගසා වඳින්නේ මේ අම්මාටමයි.

දෙවැනි අම්මා එයාගේ අලුත් ලෝකයේ අප මෙන්ම අසරණ වීමත්  මුත්තලා ට  අපට සරණ වීමට ශක්තියක් නැති වීමත්  සමගම   මම ගෙදරට නොවැදඅපේ ගත් කෙනෙක් බවට පත්වුණා.

ගෙදර ඉඳලා පාසැලට තිබුණ කිලෝමීටර් හතරක දුර  බෝඩිමක ඉඳන් යන්නට සිදුවන්නේ ඒ අනුවයි.

හැම සෙනසුරාදාවකම  සහ ඉරිදා උදය වරුවකම  තාත්තා එනතෙක් බෝඩිමට වී පාර බලන් සිටිය හැටි...

අනෙක් යාලුවන්ගේ ගෙවල් වලින් ගෙනෙන කෑම වලින් මට ලැබෙන කොටස රස බලන නමුත්  රහසින් අම්මා සිහි කල හැටි...

මගේ හිතේ මැවෙන්නේ බොඳවුණු සිහිනයක් වගේ.

හැම සෙනසුරාදාවකම  සහ ඉරිදා උදය වරුවකම මග බලාගෙන  සිටියත්  යහළුවන් බලන්නට  එන අනික් අය අපේ තාත්තා යැයි මුලින් සිතා පසුව අපේක්ෂා බංගත්වයට පත්වී ඇඬුවත්

අපේ තාත්තා මා බලන්නට ආවේ සති දෙකකට හෝ තුනකට වතාවක් පමණයි.

එත් හැම සති අන්තයේම එන අනෙක් යහළුවන්ගේ දෙමව්පියන් දුටු විට මට එය දරා ගන්නට අපහසු වුණා.

මගේ දුක නිතර ම කඳුළු බවට හැරුනේ  ඒ නිසා වෙන්න ඇති. 

අග හිඟකම් තවත් වැඩිවෙයි 

මෙසේ නිවස අසලම බෝඩිමකට වී පාසැල් ගිය අපට තවත් කරදර ඇති වන්නට ගත වුයේ ඉතා සුළු කාලයකි.

අප සිටි බෝඩිමෙන් මෙන්ම එතෙක් ඉතා සතුටින් ගිය පාසැලෙන් ද අපව අස්කර ගන්නට තාත්තා තීරණය කරලා.

හේතුව  ඒ වනවිට ඇතිවී තිබු මුල්‍යමය අපහසුතාවයයි. 

මුදල් අගහිඟකම් තම දරුවන් පිටින් යවනවා හැරෙන්නට වෙන විකල්පයක් ඔහුට තිබෙන්නෙට නැතුව ඇති.

අප නැවතත් තාත්තලා මහගෙදරට ගෙන එන්නේ ඒ නිසා විය යුතුය.

අනතුරුව එළඹී දුෂ්කර සමය  ......

අප සියළු දෙනාට නිතර නිතර පාසැල් මාරු කරන්නත්  නවාතැන් මාරු කරන්නත් හේතු වූ කාලයක්  විය.

එමෙන්ම බෝඩිමක මෙන් නොව මුදල් නොගෙවා නතර වී සිටි  නිවෙස් වල නොයෙක් බැල මෙහෙවරකම් කරන්නටද අපට සිදුවිය.

මිදුල අතුගෑම, වතුර ඇදීම, වලං සේදීම වැනි ගේ දොර වැඩ කර දීමෙන් නොනැවතී නිවැසියන් කිසියම් කරුණකට කෝප වූ විට ඔවුන්ගේ බැනුම් දෝෂාරෝපණ  වලට භාජනය වන්නටද අපට සිදු විය.

ඒ සියල්ල විඳ දරා ගනිමින් පාසැල් යන්නට මට බල කරන්නට ඇත්තේ අකාලයේ අපෙන් වෙන්වූ ආදරණිය අම්මාගේ නොනිමි සෙනෙහස වෙන්නට ඇති.

අප සිටි සමහර නිවෙස් වල අය මට සැලකුවේ ළමා සේවකයෙක් ගානට .  

කුසපිරවෙන්න කෑම ලැබුණත් හිත හැම වෙලේම තිබුණේ "අපේ අම්මා නැති වූ නිසා නේද මේ " කියනා දුක්බර සිතිවිල්ලෙන් පිරිලා.

 මේ වනවිට  ප්‍රාථමික පංති නිමකර සිටි මා පංතියේ හිටපු දක්ෂම ළමයින් දෙදෙනාගෙන් එක්කෙනක් .

මේ කාලයේ  අනෙක් ළමයින් කික්ස්, අඩිඩාස්  ආදී සපත්තු පැළඳ පාසැල් එද්දී මම ගියේ ඉලාස්ටෝ  සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන.

අග හිඟ කම් අධිකම  කාල වලදී මම ඇඳගෙන ගියේ අණ්ඩ දැමු ඉස්ත්රික් නොකළ කමිස  , ඉරුණු ඇඳුම් ආදිය.

ඒ කාලේ මගේ අක්කලා සහ නංගිලා  කොහොම ඉස්කෝලේ ගියාද කියලා ඇත්තටම මට මතක නැහැ.

වෙලාවට අසලම තිබු අනෙක් පාසලේ විදුහල්පතිවරයා මෙන්  ඇඳුම් පැළඳුම් ගැන හොයන්න අපේ විදුහල්පතිතුමා පෙළඹුනේ නැහැ.

මෙලෙස දුෂ්කර ලෙස පාසැල් යන්නත්   හවස අමතර පංතිවලට යද්දී දවාලට වතුර  පමණක්  ආහාරය ලෙස ගන්නත් මට සිදුවුණා. 

මිය යන විට අපේ අම්මා ගුරුවරියක් වුවත් ඇයගේ සේවා කාලය කෙටි නිසා ඇයට විශ්‍රාම වැටුපක් හිමි වුයේ නැහැ.

ඒ නිසා කුඩා අපට ඇයගේ මරණින් පසු කිසිවක් හිමිවුයේ නැහැ.

අපේ දෙමව්පියන්ගේ නෑදෑයින් එතරම් පොහොසත් අය නෙවෙයි. ඔවුන් අපේ තාත්තටත් වඩා අසරණ නිසා ඒ කිසිවෙකුට අපි හතර දෙනාට උදව් කරන්න තරම් ශක්තියක් තිබුණේ නැහැ.

 අග හිඟකම් මැද පාසැල් ගිය අප අතරින් වඩාත්ම අපහසුවට පත්වුණේ අපේ නංගි.

අපට වඩා ඉහළ පාසලකට ගිය ඇය අනෙක් ළමයින්ගේ සරදමට ලක්වූ වාර අනන්තයි.

ආටිගේ දරුවන් සහ අපි

පුතේ.. මේ අංකල් ගේ කතාව ඉතාම කෙටියෙන්.. 

අද මම ඔබේ පියා වැනිම ඉහළ තලයේ රැකියාවක් ලබන්නටත් , ඔහු මෙන්ම විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ලබන්නටත්  හේතුව වුයේ සියළු භාදක මැද මා ලබා ගත් අධ්‍යාපනයයි.

මගේ සොහොයුරියන්  මා මෙන් විශ්ව විද්‍යාලයට යන්නට වාසනාවන්ත වුයේ නැහැ.  

මගේ සොහොයුරියන් ලැබූ දුක් වේදනා ඔබ හෝ ඔබේ නැගණිය ලබනවාට මම කැමති නැහැ.

ඔවුන්ට එසේ දුක් වේදනා ලැබීමට සිදුවුයේ අපේ තාත්තා කරගත් දෙවැනි විවාහය නිසයි.

ඒ නිසාමයි   ඔබේ මව දෙවැනි විවාහයක් කර නොගනියි කියා අස්වැසිල්ලක් ලබන්නට මා  සිත පෙළැම්බෙන්නේ.

  

පුතේ .... ඔබ සහ ඔබේ නැගණිය වෙනුවෙන් ලංකා බැංකුවේ ටිකිරි ගිණුම් දෙකක් ආරම්භ කරන්නට  අප්පච්චිගේ යාළුවන් පෙරමුණ ගත් බව ආරංචි වුණා.

ඔබේ අප්පච්චිට ආදරේ කරන ඔහුගේ අසීමිත මනුස්සකමට ගරු කරන මිනිසුන් ඔබ දෙදෙනාගේ අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් කැප කල මේ ගිණුමට දායක වෙයි කියල මං හිතනවා. 

ඒ මුදල් ඔබේ අධ්‍යාපනයට සහ  ස්වස්ථතතාව වෙනුවෙන් පමණක්ම යොදා ගැනීමට තීරණය කල නිසා එය ඔබේ අනාගතයට පිටිවහලක් වේවි.

ආටිගල අපට කියා දුන් නිහතමානීකම, පරිත්‍යාගශීලීත්වය , මානව දයාව  වැනි උතුම් මානුෂිය ගුණාංග ඔහුගේ අකල් මරණයත් සමග අවසන් වන එකක් නැහැ..

මම ඔබේ පියාට ආදරය කරන මිතුරෙක්.....

(මේ කතාව මට කිව්වේ ආටිගේත් මගෙත් මිතුරෙක් වන කමල් නාමරත්න විසින් ... ඔහුත් අපි වගේම  ආටිගේ ගුණවත් කමට ගරුකරන ආටිගේ සහෝදර ඉංජිනේරුවෙක් !!!)

ඔබ දෙදෙනාගේ  ගිණුම් අංකත්   මෙහි සඳහන් කරන්න තීරණය කළා.

1. පුතා ගේ ගිණුම් විස්තර ..

Account name: 

Account number: 

Bank: 

2. දුවගේ ගිණුම් විස්තර ..

Account name: 

Account number: 

Bank: 


3. ඔබ දෙදෙනාගේ සහයට ඕස්ට්‍රේලියාවේ  ඉන්නා අයට  මුදල් තැන්පත් කිරීම සඳහාම විවුර්ත කල  ගිණුම  ( මෙය ඔබේ ලොකු නැන්දා වන චමින්ද්‍රා ආටිගල/කොඩිතුවක්කු නමින් මේ කාරණය වෙනුවෙන්ම පටන් ගත් ගිණුමක්)

Account name: 
BSB: 

Account number: 

Bank: