මැදුම් පිළිවෙත ... පළමු කොටස.. (නම් ගම් මනඃකල්පිතයි)

නවකයින් ලෙස කරගම්පිටියට (නම් ගම් මනඃකල්පිතයි )

ඒ වසරේ අරලගංවිල මහා විදුහලෙන් වෙද විදුහලට තේරුණු ගණන පහළොවකි. ඉන් තුන් දෙනෙක් පේරාදෙනියටත්  එක්කෙනෙක්  ජයවර්ධනපුරටත්  ඉතිරි සියළු දෙනාම රුහුණටත් තෝරා ගෙන තිබුණි. මින් මා සහ අපේ පන්තියේම සිටි සොමිල ජයමාන්න  සුහද මාරු මගින් රුහුණෙන් කරගම්පිටියට මාරු වූ දෙදෙනා විය.  

අප ඇතුළු වුයේ කරගම්පිටිය වෙද විදුහලේ හතරවෙනි වෙනි කණ්ඩායමටයි. එය  සිසුන් 120 කින් යුතු එකකි.  අරලගන්විලින් කරගම්පිටියට  ගියේ මමත් මහා විද්‍යාලයේ මාත් අපේ 12 සී පන්තියේ  සිටි ඉන්ද්‍රානිත්  එක්ක එකට physics ගණන් හැදු සොමිල  ජයමාන්නත්ය. 

දැන් කරගම්පිටිය ෆැකල්ටියට කිට්ටුවෙන් බෝඩිමක් හොයන කාලයයි.  වැල්ලවායේ වෙහෙරයාය  ඉස්කෝලේ මා සමග වැඩ කල සිරිතිලක ලවා මුලින්ම නවාතැන් සෙව්වෙමි.  එය එතරම් සාර්ථක නොවීය.

මගේ ගොවිතැනේ ප්‍රතිඵල ප්‍රයෝජනවත් වුනේ මෙතැනයි. අරලගංවිල පොලේ එළවලු වෙළදාමට සති පතා කරගම්පිටියේ සිට පැමිණෙන  කේ. පී. මුදලාලි මට සිහි වුනේ හොඳ වෙලාවටයි.

සති කිහිපයක් මේ වෙනුවෙන් වැයකර අවසානයේදී රාගම කේ. පී. මුදලාලිගේ යාළුවෙකු ගේ ගෙදරක් බෝඩිම ලෙස තෝරා ගතිමි. එම නිවස පිහිටා තිබුණේ නා ඉටිපේ පළමු පටුමගෙහිය.

ඒ කාලයේ සමාජ සබඳතා වලින් මා තරම් නොපොහොසත් අයෙකු වූ සොමිලට තනියෙන් නවාතැනක් සෙවීම අපහසු විය.  ඔහු සුපුරුදු අහිංසකත්වයෙන්ම උඹ බලන බෝඩිමෙන්ම මටත් කාමරයක් බලපන් කියා මට කිව්වේ ඒ නිසා විය යුතුය.

බෝඩිමේ අන්කල් කරගම්පිටිය නගර සභාවේ එකල විපක්ෂයේ (ශ්‍රී ලංකා) නාගරික මන්තිවරයෙකි . බඩ මහත තට්ටය සහිත ඔහුට මිනිස්සු කිවේ  “ලොකු මහත්තයා” කියාය. ඔහුද කේ. පී.  මුදලාලිත් එක්ක එකට  කරගම්පිටිය පොලේ එළවලු විකුණමින් සිට දේශපාලනය නිසා බිස්නස් වලින් විශ්‍රාම ගත් අයෙකි.

අන්කල් හා ඇන්ටි මට  ඉස්සරහම තිබු කාමරය පෙන්වුයේ ( මේ මම කරගම්පිටියට එන්නට පෙර වැල්ලවායේ වෙහෙරයාය කනිස්ටයේ ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයෙකු ලෙස සේවය කරන කාලයයි) අරලගංවිල සර් වූ මාත් එහි ගිය සිරිතිලක  හෙවත් ගාල්ලේ සර්වත් පුදුමයට පත් කරවමිනි.

 එක ඇඳක්.. මේසයක් , පුටුවක් ආදිය තිබු කාමරය එක කොල්ලෙකුට හොඳට අත පය දිගැරලා ඉන්න පුළුවන් එකකි.  

කවිඳුගේ තුල සැඟවී තිබු නොමේරු එහෙත් අහිංසක   තාරුණ්‍ය මතුවන්නේ මෙතනදීය.

" අන්කල් මට තව යාලුවෙක් ගෙන්න ගන්න ඕනේ.. එයටත් මාත් එක්කම ඉන්න ඕනේ කිව්වා.. හරි අහිංසක කොල්ලෙක්.." කියමින් මේ කුඩා කාමරයට ඇඳන් දෙකක් දමා දෙන ලෙස මා ඉල්ලන්නේ සොමිල වෙත දැනුන අව්‍යාජ සහෝදරත්වය නිසාමය.

ඉබ්බා දියට දාන්නද කියා ඇසු විට ඇන්නෑවයි බොලේ ...කිව්වේලු. 

ලොකු මහත්තයා “ හරි හරි පුතා අපි ඇදන් දෙකක් දාලා දෙන්නම්කෝ” කියා මා සැනසුවේ අතළඟ තිබෙන වාසිය නොදන්නා පරිද්දෙනි.

සොමිලටත් වඩා මට අනුකම්පාව තිබුණේ සොමිලගේ අම්මා ගැනය. ඇය හපුගස්තලාවේ සමුපකාරයක මැනේජර් කමක් කලාය.  එය ඔවුන්ගේ පවුලේ එකම අදායම් මාර්ගයයි.

ඇය සොමිල හා ඒ පවුල වෙනුවෙන් විඳි දුක් කියාපෑවේ  කෙසඟ සිරුරත් ,  දුකම උරුම වූ ඇගේ අහිංසක සිනාවත්ය. 

අම්මා එසේ වුවද පුතාලා දෙදෙනා  ඒ වයසේ බොහෝ තරුණයින් මෙන් විනෝදයට බර අය වුහ. 

කැම්පස් එකේ මුල්ම මාස තුන...

අපි දැන් කරගම්පිටිය වයිදය පීටයේ  ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගන්නා කාලයයි.  මේ සඳහා අවට පාසැල් වල දක්ෂ ඉංග්‍රීසි ගුරුවරුන් පිරිසක් යොදවා තිබුණි.

අපේ කොටසේ ඉංග්‍රීසි ඉගැන් වූ ගුරුතුමිය තරමක් වයසක කාන්තාවකි. ඩයස් මැතිණිය නමින් හැඳින් වූ ඈ එකල ව්‍යිදය පීටයේ ජනප්‍රිය ආචාර්ය වරයෙකු ගැන නිතර සඳහන් කලාය. “ඩොක්ටර් අල්විස් හරි හොඳ මනුස්සයා” “එයා නවක වදයට හරි විරුද්ධයි”  කියමින් ඇය ඔහු වර්ණනා කලාය.  මේ කතා කලේ ඒ කාලේ කායික විද්‍යා අංශයේ අංශ අධිපතිව සිටි සුචරිත් අල්විස් මහතා ගැනයි.

සුචරිත් අල්විස් මහතාට නවක වදය වහ කදුරු වැනි විය . ඔහු sadism සහ masochism ගැන අපට මුලින්ම කියා දුන්නේ මේ කාලයේදීය. 

ආරෝහ පරිණාහ දේහයකිනුත් සිත් ඇද ගන්නා සුළු කතාවකිනුත් යුත් සුචරිත් සර්ට විරුද්ධ වන්නට කිසිම හේතුවක් අපට තිබුණේ නැත.

අපේ තාබ්රු සර් නොමිලේ ඉගැන්වූ "මෙඩිකල් ටම්ස් "වලින් සන්නද්ධ වී සිටි මට එතුමියගේ ඉංග්‍රීසි ලොකු දෙයක් නොවීය.  

ඇය “මෙඩල්ලා  ඔබ්ලන්ගටා” කියමින් මහප්‍රාණ ටයනු  කියන විට මම ඒ පිළිබඳව ආචාර්ය උපාදියක් කරනු ඇතියි හීනෙන් වත් හිතුනේ නැත.

දිනක් ඩයස් නෝනා අපෙන් තම  විනෝදංශ මොනවාදැයි සෙසු සිසුන්ට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන ලෙස ඉල්ලා සිටියාය.  මාතරින් පැමිණි සමදරා..  “මම සමදරා සේක්කුහැන්නදි  මගේ

විනෝදාංශය සුරතල් බල්ලන් ඇති කිරීම යැයි කීවාය.

“මම ගාල්ලේසිට පැමිණි බන්දුල කැටපේ ආරච්චි  මම විනෝදයට කරන්නේ රැම් පාර්ට් එකේ බයිසිකල් පැදීම”. එසේ කීවේ සිරිතිලකත් එක්ක රාගම රාජපක්ෂ එකේ ඉගෙනගත් පසුව හතරේ කණ්ඩායමේ කරගම්පිටිය කල්ලියේ ප්‍රමුකයෙකු වූ කැටයාය.

ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙන්නට ගොස් මම වැඩ වරද්දාගත් හැටි තාමත් මතකය."මම අරලගංවිල මහා විද්‍යාලයෙන් පැමිණි කවිඳු. මගේ විනෝදංශ අතර ප්‍රධාන තැනක් ගන්නේ පොත් කියවීම හා එළවලු වැවීමයි"

ඉංග්‍රිසි ගුරුතුමියට ඉංග්‍රීසි අමතක වුවා වත්ද?

"හා .. ඔයාල තමයි එහෙනම් අපිට වස කවන්නේ... ඔයාලට කන්න වෙනම එළවලු හදාගෙන අපිට වස කවපු උඩරට එළවලු එවනවලු නේද? " කියමින් ඇය පරල වුවාය.

 පසු කලෙක හතරේ කණ්ඩායමේ වැඩ වලදී අපට මහා හිසරදයක් වූ උඩ .. පහතරට.. ඌව.. බස්නාහිර.. දකුණේ සමාජවාදීන් .. ආදී මෙකි නොකී .. නොයෙක් බේද  බින්න වලට මුලික විය හැකි අදහසක් අප අතරට ආවේ එලෙසිනි.

මේ මුල් කාලය තුලදීම අප හතරේ කාණ්ඩය නැත්තට නැති වන ලෙස බේද කල කණ්ඩායමක් වුහ. 

ඒ  පසුකලෙක මට කරගම්පිටිය පැත්තට වත් යාම එපා වීමට හේතුවක් වූ   අපේ ජේස්ට උත්තමයින් හෙවත්  3 කණ්ඩායමයි.

ඔවුන්ගේ කරගම්පිටිය කල්ලිය අපි ඔවුන්ට යටත් වැසියන් විය යුතුයැයි සිතු අතර ඉන් වැඩි පිරිසක් සිසුන්ට හිතවත් නැති “අජිත්  සමරසේන”  වැනි ගුරුවරුන්ගේ කීකරු ගෝලයෝ වුහ.

මේ අය අපේ  නියෝජිතයා කරන්න හැදුවේ කණ්ඩායමේ සිටි  මට්ටකුලිය ඩිපෝවේ  බස් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙකුට ගැලපෙන මුණක්  ඇති අයෙකි.  

එමෙන්ම තුනේ කණඩායමේ බලවත් කල්ලිය ( කෙන්ගල්ලේ හා මාතර සිසුන්ගෙන් සමන්විත වූ පිරිස )  ඔවුන්ට කීකරු  අයෙක් බලෙන් යොදා  අපිව පාලනය කරන්නට කැස කැවුහ.

 නා ඉටිපේ පළමු පටු මගේ හවස් කාලයට කරක් ගහන අපි දෙන්නාට  හිටි ගමන් තුනේ සිසුන් හමුවේ.  
මෙසේ යන තවත් දිනක "කරා තුනේ" ටිකක් අහිංසක පාට තුන් දෙනෙක් හමු වුනේ අහම්බෙනි. 

බිබිල පැත්තේ සිට පැමිණ සිටි ඔවුන් සිටියේ එකම බෝඩිමකය.

මින් එක් අයෙක්  සොමිලට වැඩි පුර කිට්ටු කලේ සොමිලට වඩා ඔහුගේ ඉංග්‍රීසි කණ්ඩායමේ සිටි කෙල්ලෙකුට තිබු අකර්ශනයටයි.

සොමිලටත් මටත් කිසිම නවක වදයක් නොදුන් ඔවුන් හිමින් හිමින් සොමිල ලවා කෙන්ගල්ලේ ශිරාණි අල්ලාගන්නට බැලුහ.

සොමිල ලේසි පාසු සගයෙක් නොවන බව මා දැනගත්තේ ශිරාණි මුල් සති කීපයේදීම ඔහු විසින්ම දැලේ දා ගැනීමත් සමගය.

නවක පෙම්වතාට තුනේ කණ්ඩායමේ අළුත් නමක් ලැබුණි.  සොමිල  නොහොත් " පෙමා" උපදින්නේ මෙලෙසිනි..

දැන් දැන් පෙමා  මුල් කාලයේදීම කරගම්පිටියට හුරුවූ ලකුණු පෙන්නුම් කරයි. හවසට ශිරාණි සමග කොටුව දෙසට පවා ගමන් කරයි.

මේ අතර අලුත් බෝඩිමේ යසට හිටි සොමිලට.. තව බෝඩිමක් සෙවීමේ උණක් පහල විය.  

ඔහු හේතුව ලෙස  මට කිවේ..

"මචං මට පීනසේ තියෙනවා .. ඒක නිසා තමයි මේ කොන්ඩේ සුදුවෙන්නෙත්,..මට ළිදක් තියෙන බෝඩිමක් සොයාගන්න් ඕනේ" යනුවෙනි..

කෑම හා නෑමට ලිඳක්  සහිත බෝඩිමක් සොයා.

අප මෙයින් පසු දිනපතා.. බෝඩිම් සොයා ලොකු මහත්තයාල ගෙදර අවට පයින් යන දුරින් පිහිටි නා නා ප්‍රකාර ගෙවල් ( විශේෂයෙන් ලිඳක් පෙනෙන ගෙවල්) වලට ගියෙමු.

එලෙස  “බෝඩින් කාරයෝ ගන්නවාද “ අසමින් අපේ හවස් කාලය සහ සති අන්තය ගතකලෙමු.

ලිං තිබුන ගෙවල් හමුවුනද සොමිලයා ඒවාටත් අකමැති වීමට යම් යම් හේතු ඉදිරිපත් කළේය.

දැන් දැන් මෙගේ ඉවසීමේ සිමාව ද ( මගේ සගයාට සරිලන බෝඩිමක් සෙවීමේ)  ඉක්මවා යමින් පවතී.

ඒ මදිවට ඔහු මට පෙනෙන්න බැරි මුනත්තහඩුව සහිත හාදයා  සිටි රාගම කල්ලියටද එකතු වුයේය.

එක් දිනක් මේ අරලගංවිල පුතාල දෙන්නා හවස සාමාන්‍ය  චාරිකාව ( නෑම, කෑම සහිත බෝඩිම සෙවීමේ මෙහෙයුම) නිමකර ගෙදර ආවේ හොඳටම හෙම්බත් වී අත පය කොර ගසමිනි.

ඒ  "කාමර ඇත" කියා බෝඩ් එකක් ලිං ගැට්ටේම ගසා තිබු ලොකු ඉඩමක තනියෙන් තිබු නිවසකට යාමෙනි.

පසුව අප කණ්ඩායමේ (කරා 4) කෙන්ගල්ලේ අපේ සගයින් පස් දෙනෙකුට උරුමවූ මෙහි ඒ වනවිට ඉඳ තිබුනේ  කෙන්ගල්ලේ 3 කණ්ඩායමේ ජේස්ට උත්තමයින් 5 දෙනෙකි.

ගොදුරු දෙකක් අතටම ලැබුණු මේ පිරිස  පෙමාටත්  මටත් හොඳ හැටි සැලකුවේ

 " හා තොපිට කෑමයි.. නෑමයි.. ..ලෑමයි තියෙන බෝඩින් නේද" එච්චරයි අඩු කියමිනි.

මොවුන් අපට කරන්නට කි සමහර දේවල් වලට මට පිටි පස්ස පැත්තෙන් හිනා පහල වුවා යැයි කිවොත් නිවැරදිය. 
ඒ     කුඹුරේ,  වත්තේ,  කැලේ, කොලේ ගැවසී පැමිණි මට ඒවා මහා ලොකු කජ්ජවල් නොවුණු නිසාය.

මෙහිදී සිදුවූ සමහරක් දේ අතර මගේ බෙල්ලට දිලිසෙන පිහියක් තියා තුනේ උතුමෙක් කරපු වික්‍රමය  මට තවමත් සිහිවේ.

තමන් අසහාය විප්ලව වාදියාගේ ගමේ අය යැයි ආඩම්බර වූ මේ උතුමන් නොදැන සිටි කාරණයක්  විය.  

ඒ ඔවුන් ටත් වඩා පර හිතකාමී විප්ලවීය මිනිසෙක් ඔවුන් ඉදිරියේ සිටින බවයි. 

ඒ දෑ හිතකාමියාට මෙවැනිම දිළිසෙන රම්බෝ පිහියක් එල්ල වන්නේ සිය පාසැල් කාලයේ අවසාන මාස කිහිපයේදීය.

මල්දෙණියේ කවියා සහ හෙළ තල්පේ කවියා

ලිඳ ළඟ බෝඩිමේ නවක සංග්‍රහයේ මා සිත් ගත් අංගයක්ද විය. ඒ පෙමා ඔහුගේ ගම වූ හෙළ තල්පේ කවියා වීමත් මම මල්දෙණියේ කවියා වීමත්ය.

අප දෙදෙනාට අසැබි වදන් සහිත කවි කොළ දෙකක ලැබිණි. ඒ වා වරින් වර හඬ නගා කීමට අණ කෙරුණි. මම කවදත් කවියට සින්දුවට ආශා කල බව මා හොඳින් හඳුනන්නෝ දනිති. තල්පේ කවියා එක කවියක් කියා අවසන් කළා පමණි.

හා.. හා  කෝ මල්දෙණියේ කවියා ජේස්ට උතුමෙක් පවසයි.. මම රැල් බුරුල් හැර පටන් ගතිමි.. මහා බඹු නිදැල්ලේ....ඒ ඒ ....ගමටම ඇහෙන්න ශබ්ද කලෙමි.  බෝඩිම අසල පාරට පෙනෙන දුරින් පිහිටි එකකි ..

“ඒයි ඒයි හිමිහිට කියහන් බන්... පාරේ යන උන්ට ඇහෙයි”. අපේ උතුමානන්ලා  කලබල වුහ.

පසු කලෙක මා දැන ගත පරිදි ලිඳ ළග බෝඩිමේ  සිටියේ තුනේ කණ්ඩායමේ කෙන්ගල්ලේ කට්ටියකි.

කෙන්ගල්ලේ, මාතර හා කඹුරුපිටියේ  අය එකතු වී ඔවුන්ට යටහත් අයෙක් හතරේ නියෝජිතයා කිරීමට උත්සාහ කල බව ප්‍රසිද්ධ රහසකි.

එකල තුනේ නියෝජිතයා වූ සුජිත් හෙවත් කදෝපැණියා මේ වනවිට සිටියේ  තුම්මෝදර හොස්ටල් එකේය. ඔහු කැකනදුර ප්‍රදේශයෙන් අපේ විශ්ව විද්‍යාලයට පැමිණි අයෙකි.

මේ අයත් සොමිලයා හෙත්තුවූ පැත්තේ තුනේ අයත් හරි හරියට එක්වී "කරා හතර" බේද බින්න කර දැමුහ. 

ඒ   අජිත්  සමරසේන වැනි අයගේ ආශිර්වාදයද නොමදව ලබමින්  බව මගේ පිළිගැනීමයි.

අප වැනි කල්ලි සැදිය නොහැකි එකා දෙන්නා සම්පුර්ණයෙන් නොසලකා හැරිනි. අපේ සාමුහිකත්වය පිලිබඳ අදහස් විමසිමක්වත් නොකෙරුණි.

මේ දෙපිරිසේම අය තම තම ගම් වල මල්ලිලාට පොත් පත් දී  උදව් කළහ. 

නංගිලාට බොහෝ විට ඒ පළාත් වල අක්කලගෙනුත් යාලු වෙන්න දඟලන අය්යලගෙනුත් උදවු ලැබුණි.

පෙමා , මා මෙන්ම තනියෙන් පැමිණි මොණරාගල යසරත්න බණ්ඩාර උහනේ විමල් සතිස්චන්ද්‍ර වැනි උන් නොසලකා හැරිණි. 

ඒ  අපි කල්ලි දෙකටම නොවැදගත් යයි සිතු නිසා විය හැකිය.

ඒ මදිවට.. අපේ කරුමයට දෝ අරලගන්විලින් කලින් පැමිණි සිටි අයගෙන් අපට කිසි සරණක් නොවීය. 

ඔවුන් අප වැනිම කණ්ඩායමකට එකා දෙන්නා බැගින් පැමිණි  අපේ පාසලේ අය්යලා අක්කලා වුහ. 

මේ අයට අර කල්ලි දෙක මෙන් අපව හැසිරවීමේ හෝ අප ගැන සොයා බැලීමේ හෝ උවමනාවක් නොතිබුණි.

දෙවියන්ගේ කැමැත්ත-තුම්මෝදර

දිනක් කැන්ටිමේ තිබු දැන්වීමක් දුටු මම අවසාන තීරණයට එළඹුනෙමි. 

පෙමාට ඕනෑ කුදයක් ගහ ගන්නයි කියා තුම්මෝදර  ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාරයට  යන්නට ඉල්ලුම්පතක් දැම්මේ .. ඒ ගැන මෙලොව හසරක් නොදැනය.

තුම්මෝදර ප්‍රසිද්ද වී තිබුනේ කෙන්ගල්ලේ බෝඩිමටත් අන්ත සහෝදරවරුන් ගහන සහෝදර ගුලාවක් හැටියටය. 

එහෙත් එය නවීන පහසුකම් සහිත වැසිකිළි , කාමර ආදියෙන් සමන්ත විත වුවක්  විය.

 කරා තුනේ සගයින් සහ කට ඇති සිසුන්ට බය පිරිස්  විසින් බය කර තිබු අපේ බැචාලා එහි නොගොස් අඩු පහසුකම් ඇති තැන්වල දුක් වින්දාහ.

අපේ කණ්ඩායමේ එකෙක් වත් රැග් සීසන් එකේ මුලම මෙවැනි ඇඟ කිලිපොලා යන තීරණයක් අර ගත්තේ නැත. ඔවුන් අඩු පහසුකම් ඇති පොඩි පොඩි බෝඩිම් වලට වී තම තම ගම පළාත් වල අය්යලා ගේ උපදෙස් මත පොත පතේ වැඩ කළහ.

 අරලගංවිල නම් කවුරුත් වැඩි පුරා ගණන් නොගන්නා ප්‍රදේශයකින් පැමිනි අප දෙදෙනාට එවැනි අය්යලා නැත.

පෙමා  ටික ටික කරගම්පිටිය කල්ලියට සම්බන්ද වුවද උන් වැඩි හරියක් අන්ත ගුණමකුවන් ගෙන් පිරි තිබුණු කල්ලියකි. 

ඔවුන්ට පෙමාට කල දෙයක් නැත . හොඳට රහ මෙර සප්පායම් වීමට ඉඩ සැලසුවා පමණි.

පසු කලෙක දෙවැනි වසරේ විභාගයෙන් විෂයයන් තුනම අසමත් වූ පෙමාට බෝඩිමටම ගොස් කුප්පි දුන්නේ මා විසින්මය.

 මගේ කාමරේ දෙකට බෙදා මගේ විහින් ම ලඟට ගත් මගේ පාසැල් සගයා (මොහු ජාලියලා , ගැට්ටලා වාගේ මා සමග උරෙනුර ගැටී සිටි අයෙක් නොවීය)   මාව එලවා දමන්නට හදයි. 

මේ වන විට වෙනත්  විකල්පයක් නැති තැනට පත් වී සිටියෙමි.  

අවසානයේ  ඕන දෙයකට ඔට්ටුයි සිතමින් තුම්මෝදරට පා නැගුවෙමි. 

මට මගේ "ස්වයං පාලනය" ගැන ලොකු විශ්වාශයක් තිබීම මේ තීරණයට එළඹීමට තුඩු දුන් අනික්  හේතුවයි. 

ඒ වනවිට මම සහෝදරයෙක් වූවොත් වෙන්නේ කාට වත් ඕන නිසා නොව මට හිතුනොත් පමණි යන්න අවධාරණය කරගෙන සිටියෙමි. 

ඒ අදහස ගලේ කොටා තිබුණාක් මෙන් මා සිතට කා වැදී තිබුණි.

ඇත්ත වශයෙන්ම  කවිඳු ජයසිංහ යනු අපේ වැනි විශ්ව විද්යලවල එකල පුරෝගාමී සහෝදයරන් ගේ ක්‍රියා කලාපය තදින් විවේචනය කල අයෙකි. 

ඔහු  ඔවුන්ගේ වත්මන් ක්‍රියාවන් පිළිබඳව  ඒ  කාලයේදීම ඉඟි පල කල, ඒ බොරු සහෝදරයින් තඹයකට වත් මායිම් නොකළ අයෙක් විය.

එහෙත්  කණ්ඩායමේ බහුතර  දෙපිරිසට අයත් කරගම්පිටිය හතරේ  අපේ උන් සිතුවේ වෙනෙකකි. 

ඔවුන් මෙවැනි නිර්පාක්ෂිකයකු වූ අහිංසක මා ඉබේම සහෝදර වරුන් ගොඩට ඇද දැම්මෝය.

ඒ මගේ ඇත්ත පාක්සිකත්වය කුමක්දැයි මගෙන් වත්   නොවිමසාය.

කෙන්ගල්ලේ හතරේ සගයෝ මෙන්ම අජිත්  සමරසේන වැනි තම රැකියාව හරියට හඳුනා නොගත් ගුරුවරු සිතුවේද මෙයමය. 

අජිත් යනු හුදී ජනයාගේ කරුමෙට consultant කෙනෙකු වූ එහෙත් තදබල හීනමානයකින් පෙළුණු අයෙක් බව මම අදටත් විශ්වාස කරමි. 

තුම්මෝදරදී මට ලැබුනේ කදෝපැණියාගේ කාමරයට ඉස්සරහ කාමරයයි. එක වරම තට්ට තනියම කඩා පාත්වූ මේ නිර්භීත හතරේ එකා දැක එහි සිටි ජෙෂ්ටයන් පුදුම වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි.  ඔවුන්ට දෙන්නට නවක වද සීතා ගන්නට බැරි වූ ගානය.  මට කිව්වේ නවක වද සමයේ  සිදුවන රසවත් දේවල් කිරිමටයි.

ඒවා අතර හොස්ටල් එකේ සියල්ලන්ම හඳුනාගත හැකි අංගයක් විය . ඒ වෙස්මුහුණක් පමණක් පැළඳ රැ එකොළහත් දොළහත් අතර කාමර වලට බලෙන් එබීමයි. අනතුරුව ඒ ඒ කාමර වලදී ලැබෙන අංග රඟ දැක්විය යුතු විය.

කවි මෙන්ම සින්දුද මෙහිදී  ගායනා කරන්නට සිදු විය. මම ඒවා ඉතා කැමැත්තෙන් සිදු කලේ  එහි සිටි වැඩි පිරිසක් ඉතා හිත හොඳ සගයින් බව වටහා ගනිමිනි. 

පසු කලෙක මගේ ළඟම මිතුරන් බවට පත්වූ කිහිප දෙනෙක්ම මෙහි අප සමග දුක සැප බෙදා ගත් ජේස්ට හා  කනිෂ්ට සොහොයුරන්ය.

දිනක් රාත්‍රියේ කදෝ සහ ඔහුගේ කණ්ඩායමේ තුම්මෝදර  කට්ටිය මා සමග බරපතල සාකච්චාවකට සහභාගී වුහ.  මාතෘකාව වුයේ හතර කණ්ඩායමේ නියෝජිත තනතුරයි.

“වෙස්මුනා ... උඹ කැමතිද  හතරේ නියෝජිතයා වෙන්න?”  “අපි උදවු කරනවා බය වෙන්න එපා “

 රාගම අය බදුගේ  නම් අයෙක් ඉදිරියට ගෙනෙන බවද මට පැහැදිලි කෙරිණි.

ඇත්ත වශයෙන්ම කියනවා නම් මම එම තනතුරට කැමැත්තෙන් පසු වුයෙමි. ඒ කවදත් මගේ තිබු අන්‍ය සේවයට ඇති කැමැත්තයි. 

අරලගංවිල විද්‍යාලයේදී අපි ඕනෑ තරම් හොඳ නායකයෝ දැක ආශ්‍රය කර තිබු බව සත්‍යයයකි.

එහෙත් මේ වන විටත්  කරගම්පිටිය වයිද්ද්‍ය පිටයට පිළිලයක් ව තිබු මේ කල්ලි කෙරුවාව හොඳින් දැන සිටියෙමි.

 මා ඒ යෝජනාව කදෝපැණියාට ඉතා කාරුණික වෙමින්   වුවත් හිතට එකඟව එක හෙලා ප්‍රතික්ෂේප කලෙමි.