පසුගිය ලිපියෙන් අපේ පුතා අම්මා සමඟ හෙමිබිරිස්සාව ගැන වාද කල හැටි ලිව්වා .
මේ පාර ලියවෙන්නේ එතැනින් පස්සේ සිදු වෙච්ච දේවල්.
මට හොඳටම හෙම්බිරිස්සාව නිසා ගෙදරට වී විවේක පාඩුවේ හිටියට අපේ පුතා එක්ක ඒ වැඩ හරියන්නේ නෑ. එයාට යාළුවොත් එක්ක ටෙනිස්, ටේබල් ටෙනිස් හෝ බැරිම වුණොත් බැඩ්මින්ටන් ගහන්න හරි යන්න ඕනෑ.
නිම්මී නම් ඒකට කියන්නේ "කහඹිලියා ගාය" කියලා.
නැත්නම් " මෙයාට පොඩ්ඩක් ගෙදර පුටුවකට වෙලා වාඩිවෙලා ඉන්න එහෙම බෑ ඇයි එයාගේ ඇඟ කහනවා නේ ඇඟේ පතේ හිරි ඇරගන්න බැරිවුණොත්" කියලා විහිළු කරනවා.
කොහොමින් කොහොම හරි ඒ සෙනසුරාදාත් ඉරිදාත් දවස් දෙකේම සුපුන්ට බැඩ්මින්ටන් ගහන්න යන්න ඕනෑ වුණා. මමත් බැරි මර ගාතේ ජර්සි ජැකට් ඇඳගෙන ඉහේ ඉඳන් පොරවාගෙන හරි ගිහින් එයාව බැඩිමින්ටන් ගහන ගෘහස්ථ ක්‍රීඩාංගනයට එයා ගිහින් දානවා.
ලොකු පොඩි හැමෝමත් එක්ක එයාට සෙල්ලම් කරන්න හැරලා ගෙදර ඇවිත් ආපහු ගිහින් එක්කං එනවා.
එන යන ගමන් අපි ලංකාවේ දේශපාලනය ගැන, ආර්ථිකය ගැන , දුප්පත් කම තුරන් කරන්න සුපුන් කරන යෝජනා ගැන වගේම ඉස්කොලේ යාළුවෝ , කෙල්ලො ඉන්න කොල්ලෝ ආදී වැදගත් අවැදගත් සියළු දේවල් කතා කරනවා.
අපේ ගෙදරත් ක්‍රීඩාංගණයත් අතර දුර කිලෝමීටර් දහයක් විතර වෙන නිසා මේ ටික යන්න වාහනයට ගතවෙන කාලය අනුව අපේ සාකච්චා සම්මන්ත්‍රණ වලට සැලකිය යුතු ඉඩක් එනවා.
මේ වතාවේ මට හෙම්බිරිස්සාව හැදී සිටි නිසා මම ඉන්න ගමන් අපේ හාදයට එයාගෙම අදහස් මතක් කරලා අනතුරු හඟවනවා.
"හරි දැන් ඔයා මාවත් ඇදගෙන කාර් එකේ එහා මෙහා යන්නකෝ ඔයාටත් ලඟදීම බෝගේ එයි"
(අපි හෙම්බිරිස්සාවට බෝගේ කියන්නේ අපේ අම්මාගේ වචනයක් කුලියට අරං එයා පොඩි කාලේ මට කියනවා
"පලයංකෝ ඔය එක එක ගෙවල් වල රිංගන්න. උන් ගේ ගෙදර ඔක්කොටම හෙම්බිරිස්සාවලු . උඹටත් බෝගේ දෙයි ඔවුන්" කියලා )
"තාත්තා හිතන්නේ කාර් එකේ එකට යන ටිකෙන් විතරයි කියලද හෙම්බිරිස්සාව බෝ වෙන්නේ? ඔයා ගෙදර ඉද්දි දොරවල් අල්ලනවා . කෑම මේසේ අත ගෑවෙනවා. කුස්සියේ ගිහින් තේ හදද්දි මගේ කෝප්පෙ අල්ලනවා. වලං පිඟන් අතපත ගානවා . ඔය හැමවෙලාවේම බෝගය පැතිරෙණ වෛරස් එක කෙනෙක් ගෙන් කෙනෙක්ට මාරුවෙන්න පුළුවන් "
අපේ හාදයා මට හෙම්බිරිස්සාව බෝවෙන ක්‍රම ගැන උගන්වනවා.
" හරි හරි ඒක තමයි කෑම කන්න, කෑම හදන්න ඉස්සෙල්ලා වගේම ටොයිලට් ගියාට පස්සේ හෙම්බා හැදිලා නම් නහය හීරුවට පස්සේ එහෙම හොඳට සබන් දාලා අත හෝදන්න කියන්නේ. ඔයා දන්නවද අත් හේදීම මගින් ගොඩාක් ලෙඩ වර්ග බෝවෙන එක නවත්තන්න පුළුවන් "
මමත් මගේ "දොස්තර තොප්පිය දාගන්න ගමන්" සුපුන් ට ලෙක්චර් එකක් දුන්නා.
සති අන්තය ගෙවිලා සඳුදාට එළිය වැටිලා . මම තවමත් ලෙඩ නිවාඩු පිට නිසා ඇඳට වෙලා ඉන්නවා. අම්මයි පුතයි දෙන්න කුස්සියේ . ඇයි ඉස්කෝලෙ දවසක් නේ සුපුන්ට.
ඔන්න සඳුදා උදේ පාන්දරම කුස්සිය පැත්තෙන් සද්දයක් එනවා. නිම්මියි අපේ පුත්‍රයයි අතර සාකච්චාව පටන් අරන්. නිම්මි සුපුන්ටයි මටයි උදේට කෑම හදන අතරේ සුපුන් එයාට ඉන්න තැනට ඉස්සරහ තියෙන මේසේට වෙලා තේ එක බොනවා. ඒ අතරේ හුස් හුස් ගාමින් නහයත් ඉහළට අදිනවා.
"අම්මා කසාය එහෙම නැද්ද ගෙදර ? "
ඇයි මොකද? එපා කියද්දි තාත්තත් එක්ක කාර් එකේ රවුම් ගහලා ඔයත් බෝගේ හදා ගත්තද?"
(අපි නිතරම කියන වචන අහලා නිම්මිත් තම නැන්දම්මාගේ වචනේ භාවිතයට අරන්)
"කසාය ගෙදර නෑ නේ පුතා අපිට ලඟකදි සිංහල කඩේ යන්න බැරිවුණානේ තාත්තට දිගටම වැඩනිසා"
එහෙනම් පැනඩෝල් එකක් දෙන්න. සුපුන්ට හෙම්බිරිස්සාව දරුණු වෙන්නට ඉස්සෙල්ලා කඩා ගන්න ඕනෑවෙලා බව හොඳට තේරෙනවා. එයා එක එක ප්‍රතිකාර නිම්මිගෙන් ඉල්ලනවා.
නිම්මි සාම්ප්‍රදායික ශ්‍රී ලාංකික හෙදියක් වගේමයි.
" එච්චර පැනඩෝල් බොන්න හොඳ නෑ ළමයෝ චුට්ටක් ඉන්නවා ලෙඩේ ඇත්තටම එනකම්" කියමින් සුපුන්ව බේත් හේත් වලින් ඈත් කරන්න බලනවා.
"ඒක නෙවෙයි හෙම්බිරිස්සාව වගේ නම් ඉස්කෝලේ නොයා ඉන්න තියෙන්නෙ අද , මොකද අනික් කොල්ලොන්ටත් ඇතිනේ ඕක මේ දවස්වල ? "
නිම්මි සාම්ප්‍රදායික ලාංකික මවකගේ චරිතය රඟ දක්වනවා.
"හහ් හහ් හා .. අම්මා මොක්ක්ද මේ කියන්නේ? මම ගෙදර හිටියත් බෝගේ එනවා. ඉස්කොලේ ගියත් බෝගේ එන්න පුළුවන් ඇයි තාත්තටත් හෙම්බිරිස්සාව නේ ? ඔන්න ඔහේ මම ඉස්කෝලේ යනවා "
සුපුන් නැවතත් තමන්ට ඕනි දේ කරගන්නේ කොහොමද යන්න මටත් පෙන්වා දෙමින් පැවසුවා.
හරි හරි ඔයා ඉස්කෝලෙ යන්න මම තාත්තත් එක්ක මෙල්බන් ගිහින් හාල් තුනපහ බඩුත් අරගෙන ඔයාට බොන්න කසායත් අරගෙන එන්නම්කෝ නිම්මි තම පුත්‍රයාට නැවතත් වරක් ජයගන්නට ඉඩ හරිමින් පැවසුවා.
මේ අතරේ ලිපේ ඉඟුරු , සුදුළුණු , කොත්තමල්ලි සහ වෙනිවැල් ගැට සහිත කසාය මුට්ටියක් තැම්බෙනවා මට පෙනෙනවා ( පස් පංගුව පැකට් ගෙදර නැතිනිසා නිම්මි ගෙදර හැදූ කසායක් තම්බනවා ) .
ඔන්න ඕකයි කසාය මුට්ටිය පිලිබඳ අපේ කතාව
