ඒ අසු නවය වසරේ මැද භාගයේ දිනයකි. මේ දිනවල දිවයිනේ බොහෝ පාසැල් වල වැඩ කෙරුනේ පළමු හා දෙවන කාල පරිච්චේද වල පමණි.
අනතුරුව එළඹෙන විවේක කාලයත් සමග විරෝධතා ව්‍යාපාර ඇරඹීම එකල බහුලව සිදු වූ දෙයකි.
මේ කාලයේ කණ් ඩුල , ගාට්ටා, තිලාන් හේවගේ, හරීන් වැනි ඉගෙනිමටම කැපවූ අය පා සැල් ආවේ ඉතාම අඩුවෙනි.
ඒ දවසේ වැඩි කාලයක්ම සටන් පාඨ කියමින් ඉන්නට ඔවුන් කිසි කැමැත්තක් නොදැක්වූ බැවිනි.
(පසු කලෙක මගේ යාළුවෙක් මටමතක් කර දුන් පරිදි අපි උසස්පෙළ කල වසර දෙකටම පාසැලේ ඉගෙන ගෙන තිබුණේ දවස් විසි දෙකක් පමණයි.)
නො එසේනම් ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන් රටේ සිදුවෙන දේවල් ගැනත් ළමයින් මේ අස්සේ පාසැල් යැවීමෙන් සිදුවිය හැකි අනතුරු ගැනත් විමසිල්ලෙන් සිටියා විය යුතුය.
ඒ කෙසේ වෙතත් චමින්ද, සුරාජ් සහ කවිඳු ත්‍රිත්වය මේ දිනවල නොවරදවාම පාසැල් ගිය පිරිසකි.
පාසැල් ගොස් අපි කරන්නේ පාරට බැස කෑ ගැසීම වුවත්, එය නතර කරන්නට අපේ දෙමව්පියන් කිසිම උත්සහයක් ගත්තේ නැති ගානය.
කොල්ලන් වූ අප පමණක් නම් කම් නැත.
විශාඛාවේ,කොන්වන්ට් එකේ සහ ධර්මාශෝක විද්‍යාලයේ සහ අප විද්‍යාලයේ කෙල්ලන්ද වැඩි පිරිසක් නොවරදවා පාසැල් පැමිණි කාලයකි මේ.
ඒ අනුඅව
සීනි බනිස් , පුස් බනිස් සහ
සුරේඛා යන නංගිලාද ඒ කාලේ අප මෙන්ම උනන්දුවෙන් පාසැල් ගියහ.
දික්වැල්ලේ විජිත සිසු ඝාතනය සහ අරලගංවිල විරෝධය
මේ කියන දවසේද චමින්දත් , සුරාජ් සහ මමත් උදැසනින් පාසැල් ගියෙමු. ඒ වෙනදා මෙන්ම බනිස් වර්ග දෙකත් සමග කෙරෙන උදාසන සාකච්චා සම්මන්ත්‍රණද ආවරණ වන පරිද්දෙනි.
මේ දෙදෙනා පැමිණෙන්නේ බෙලගන්වැව බසයේ වුවද සුරේඛා අපට මුණ ගැසෙන්නේ හවස් වරුවේදිය.
ඒ 320 අම්පිටිය හෙවත් 30 ශ්‍රී 3869 බසයේදී පමණි.
එම නිසා උදැසන කවිඳු කලබල අඩු සිසුවෙකුගේ චරිතයට පණ පොවයි.
එහෙත් චමින්ද සහ සුරාජ් තොර තෝංචියක් නැතිව බනිස් නංගිලාට බන දෙසති.
එදා සුරාජ් සහ මම පාසලට පැමිණ ටික වෙලාවකින් ලැබුණු ආරංචියකි .
" ඊයේ දික්වැල්ලේ විජිත මහා විද්‍යාලයේ විරෝධයට පොලීසියෙන් වෙඩි තියලා.. එක කොල්ලෙක් මැරිලා...අද ඉන්ටර්වල් එකට මේන් හෝල් එක ලඟට වරෙල්ලා."
උදේ පන්තියේ උගන්වන දේට සවන් දෙනවාට වඩා අප සාකච්චා කලේ විජිතයේ සිදුවුයේ කුමක්ද යන්නයි.
පාසැල පටන් ගෙන පැය එක හමාරක් ගතවී ඇත.
"ටිලින්.. ටිලින්.. ටිලින්.." ජේමිස් අය්යා බෙල් එක ගහන ශබ්දය ඇසීමත් සමගම අපි එලියට බැස්සෙමු.
13 සිටි ලොකු අය්යලා වූ අප මෙහි පෙරමුණ ගත යුතුය. ක්‍රියාකාරී සිසුන්ගෙන් එදා ඉස්කෝලේ සිටියේ කමල් හා සුගත් පමණි.
මෙයින් කමල් දිනයේ නායකයා ලෙස හැසිරුණ හැටි මට තාමත් මතකය. මුලින්ම 13 පන්තිවල අපි ප්‍රධාන ශාලාව අසලට ගියෙමු.
එතන ටික වෙලාවක් ගත කිරීමෙන් පසු විදුහලේ අනෙක් සිසුන්ට මෙය දැන්වීම සිදු විය.
ජේමිස් අය්යාගේ තඩි බෙල් එක පඩිපෙළ මුදුනේ වූ පඩි ගැට්ටේ තිබේ..
අප අතර සිටි එක් අයෙක් සියලු වෙර යොදා බෙල් එකට පා පහරක් ගැසිය...
දැන් බෙල් එක පඩි පෙළ පහලට පෙරලි පෙරලි යයි. ටිලින්.. ටිලින් .. හඬ තුන්වරක් නොව පනස් වරක් පමණ ඇසෙද්දී ලොකු කුඩා සියලු සිසුන් ප්‍රධාන ශාලාව ළඟ මිදුලට රොක් වුහ.
දැන් කමල් ඇතුළු නායකයින් සහ එයට සම්බන්ධ නැති උණ කාරයින්ගේ මග පෙන්වීම මත සිසු සිසුවියන් කොස්ගම- කණවැරැල්ල පාර දෙසට ඇදෙති.
අප දැන් සිටින්නේ කොස්ගම සමුපකාරයට මුහුණලා විද්‍යාල භුමියේ තිබු ට්‍රාන්ස්පෝමරය ආසන්න උස්බිමෙහිය.
සටන ආරම්භ විය. අපි අතට ලැබුණු සටන් පාඨ කියවන්නට පටන් ගතිමු.
" අපිට ඕනේ ආණ්ඩුවක්... දේශප්‍රේමී ආණ්ඩුවක්...
උතුර රකින ආණ්ඩුවක්... දකුණ රකින ආණ්ඩුවක්...
රට සුරකින ආණ්ඩුවක්..."
"අපිට එපා පාන්ඩුවක්...."
මේ අතර බණ්ඩාරවෙල නගර සභාවෙහි පිහිටවා තිබු හමුදා අනුඛණ්ඩයට පණිවිඩය ලැබේ.
අප කෑ ගසනා අතර කොළ පාට තොප්පි පළඳින හමුදා සෙබළුන් රැගත් ටාටා වර්ගයේ ට්‍රක් රථයක් සමුපය අසලට ලඟා වෙයි.
කමල් ඇතුළු පිරිස විසින් අපට ලබා දුන් සටන් පාඨ හිටි හැටියේ වෙනස් වෙයි.
"යුද සෙබළුනි මේ අහන්න... ඔබේ ආයුධ අපට දෙන්න ... අපි යන්නෙමු රට රකින්න..."
විරෝධය මෙසේ ගත වෙද්දී අප අතර සිටි තවත් උණ කාරයෙක් මෙවැනි යෝජනාවක් ගෙනාවේය.
"අපි විජිතයේ සහෝදරයාට මෙහෙම විතරක් ගරු කරලා මදි.. එයාගේ නමින් අපේ ප්‍රධාන ශාලාව නම් කරමු "නිශාන්ත ජයවර්ධන අනුස්මරණ ශාලාව කියලා.."
එය ඉදිරිපත් වුයේ සටනේ නියමුවෙකු වූ වැලිමඩ සිට පැමිණෙනකමල් වෙතය..
"බෑ... බෑ... එහෙම කරන්න බෑ.. අපේ ඉස්කෝලේ සහෝදරයෙක් නැති වුනාම එයාගේ නම තියන්න එපැයි මේන්හෝල් එකට "
කමල් ගත් කටටම කිවේය.
එහෙනම් මේකයි මෙයාලගේ බලාපොරොත්තුව?
කමල්ගේ පිළිතුරෙන් මගේ සටන් කාමී සිසුන් ගැන තිබු පිළිගැනීම සියට බර ගණනකින් පහල බැස්සා මතකය.
මකුළ් ඇල්ල බසයට ගල් ප්‍රහාර
මෙතෙක් පැවති විරෝධයන්ට වඩා අද තත්වය තරමක් දරුණු බවක් පෙනෙයි . ඒ පෙරමුණ ගත් කමල් නිසාදෝයි යම් සැකයක් මසිතට නැගුනා මතකය.
විජිතයේ බිල්ලෙන් පසු දෙවැනි බිල්ල මෙහෙන් දෙන්න උවමනා ගතියක් ද තරමකට වගේ පෙන්නුම් කෙරිණි.
සිංහ රෙජිමේන්තු නිල ඇඳුමට විරුද්ධ සටන් පාඨ ඇරඹින..
" කොළ කොටියන් අපට එපා .. මිනී මරුවෝ අපට එපා.." හඬ ඇසෙන්න්නේ කාන්තා පර්ශ්වයෙනි.
තරුණ වියේ මෙන් පසු වූ සමහර සෙබළුන්.. නංගි..... අපි කොළ කොටි නෙවෙයි ...මේක අපේ යුනිෆෝර්ම් එක..කියමින් කියනු අපට ඇසේ .
මේ අතර බණ්ඩාරවෙල සිට මකුළ් ඇල්ල දක්වා යන 325 බසයක් කන්ද නගිනු ඇසේ.. අපේ ශබ්දය තවත් වැඩි වෙයි. බසයේ රියදුරා තට්ට ප්‍රේමේය..
දඩාන්.. කවුදෝ කොල්ලෙක් විසි කල ගලක් ප්‍රේමේ ගේ බසයේ වැදිණි. කඩි ගුලක් මෙන් ඇවිස්සුනු අනෙක් සිසුන් ගල් වරුසාවක් බසය දෙසට එල්ල කළහ...
ප්‍රේමේ ගල් පහර කාගෙන බසය ඉදිරියට ධාවනය කරන්නට ඇත.
විරෝධය නිසා පාසැල වෙලසනින් හමාර විය. කොලපාට හමුදාව තවමත් සමුපකාරය අසල රැකවල් ලා සිටිති.
අපි කිසි වැරද්දක් නොකළ උපාසකයින් ලෙස නිවෙස් බලා පිටත් වූයෙමු. එදින හවස කවුරුන් අතුරුදහන් වේදෝයි යන බිය හැමෝගෙම සිත් තුල පවතින්නට ඇත.
ඇත්තටම කිව්වොත් මේ අපේ විදුහලේ සිසු නායකයින් අත්අඩංගුවට ගැනීමට ඔන්න මෙන්න කියා තිබු කාලයකි.
බස් වර්ජන සහ රෝහල් වර්ජන.
පසුදාට පහන් විය. ගුවන් විදුලියෙන් හෝ අපේ අය්යා අහන පිලිපීනයේ මැනිලා ගුවන් විදුලි සේවයෙන් හෝ බණ්ඩාරවෙල සිදු වූ කිසිවක් ගැන වාර්තා වුයේ නැත.
සුරාජ්, චමින්ද හා මා සුදෝ සුදු ඇඳුමින් සැරසී පාසැල් යන්නට පැමිණියෙමු. මල් ගහ ලඟට වී සෑහෙන වෙලාවක් සිටියද බසයක් එන ලකුණක් නැත.
"මචන්ලා.. මොකද කරන්නේ ? ගෙදර යමුද? පයින් යනවද? මම ඇසුවෙමි...
ගෙදර යන්න? පිස්සුද උඹට?... "බනිස්ලා එහෙම කපාගෙන" ටවුමට යන්න ඕනා මටනම් " ගෝරනාඩුව බණ්ඩා ගෙනි.
"ඔන්න ඔහේ පයින් යමු මචෝ...චමින්දටත් ලෙස්ලන්ඩ් හන්දිය සිහි වී තිබේ.බනිස්ලානම් පයින් යයි. ඒත් හැතැක්ම හත අටක දුරක් පයින් එන්න සුරේඛා එයිද?
අවසානයේ ත්‍රි පුද්ගල කමිටුව තීරණය කලේ සැතපුම් පහක් වූ දුර ගෙවා පාසැල වෙත පයින් යන්නටයි.
සුජාතාවට යන රන්දිලා, බනිස්ලා මෙන්ම තවත් බොහෝ සිසුවියන් අප හා සමගාමිව අරලගංවිල දෙසට පයින්ම ගමන් කළහ.
බණ්ඩාගේ භාෂාවෙන් කිව්වොත් අපි "කට්ටිය කපාගෙන" ඉස්කෝලේ ගියෙමු. බස් නැති වුවද සෑහෙන පිරිසක් පාසලට පැමිණ සිටියහ.
එදා චමින්දත් යෝධ ඇලට නොයා අපිත් සමගම අපේ ඉස්කෝලේ පැත්තට ආවේය. විරෝධතා නිසා ඉස්කෝලේ එන්නේ කවුද නැත්තේ කවුද කියා සොයන්නට කෙනෙක් නැ ත.
පුරුදු පරිදි දවසේ පැය කිහිපයක් ශබ්ධ පුජා පවත්වනු ලැබිය.
අවසානයේ වෙහෙසට පත්ව නැවතත් බණ්ඩාරවෙල සිට මල්වත්ත දෙසට පයින්ම ගමන් කළෙමු.
අනෙක් සිසුන් ගැන මට මතකයක් නැත . අප තිදෙනා නැවතත් ගමන් කලේ බනිස් , පුස් බනිස්, සුරේඛා ආදී සිසුවියන්ට අතේ දුරිනි
" අපි කපාගෙන යන ගමන්" නිවෙස් බලා යමින් සිටියෙමු.
කෙල්ලෝ ටික අපට ඉදිරියෙන් ගමන් කරති.
පාරේ එතරම් වාහන දක්නට නොමැති බැවින් අප ගමන් කලේ පාර පුරාමය.
අප හෙලමුදුනේ මහා වංගුව පසු කළා පමණි. සුදු පැහැති මෝටර් රථයක් ( ලාන්සර් වැගන් වර්ගයේ) අප පසු කර ගොස් නතර කළේය.
කෙළිදෙලෙන් පාරේ ගියද ඒ කාලේ සිදුවූ අමිහිරි සිදුවීම් අප හොඳින් දැන සිටියෙමු. "
කොළ කොටි .. කළු බළල්ලු.. කහ බළල්ලු... ප්‍රා... ආදී මෙකි නොකී සංවිධාන සියල්ල මගේ සිහියට නැගේ..
බනිස්ලා.. සුරාජ්ලා ඇතුළු අපි හැමෝගෙම අවසානය අද වීමටද බැරි නැත.
අපි බිය සැක හා සන්ත්‍රාශයෙන් යුතුව මෝටර් රථය දෙස බලා සිටියෙමු.
කාරයේ දකුණු පස දොර ඇරිණි.
ක්‍රීම් පැහැති යුරෝපිය ඇඳුමින් සැරසුන හොඳින් රැවුල කපා සිටි මහත්මයෙක් කාරයෙන් බැස්සේය.
අනතුරුව ඔහු චමින්ද , සුරාජ් සහ මා වෙත කෙලින්ම පැමිණියේය.
ඒ කාරයේ පැමිණ සිටියේ ඔහු පමණි.
මල්ලිලා කොහොමද? කොහාටද යන්නේ..?
"මල්වත්තට" චමින්දයා පැනලා දුන්නේය..
පයින් යන්න අමාරුයි නේද ? එන්න යමු මාත් එක්ක . මම මල්වත්ත පහු කරලා යනවා.
" මේ යකාට පිස්සුද මචං... අන් සැපතට ඉර්ෂ්‍යා කරන්නේ..? " බණ්ඩා කුටු කුටු ගා මගේ කනට කර මුමුනයි.
මේ අතර චමින්දයා අමුත්තා සමග හරි හරියට කතාවකය.
මේ වෙලාවේ සක්‍රයා මාතලී සමග ආවත් අපි වාහනයට නග්ගනවා බොරු.
" කමක් නෑ අංකල් යන්න... අපි හෙමිහිට පයින් එන්නං...."
අපි තුන්දෙනා ඉතා නිහතමානිව ඒ මහත්මාගේ ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කළෙමු.
කොල්ලෝ ගමනට එකතු නොවන බව දැනගත් කාර් මහත්තයා අප ගෙන් සමුගෙන යන්න ගියේය..
" කවුද බන් ඒ..? උඹට නම් මිනිහා ටිකක් හුරු පාටයි..?"
මම චමින්දගෙන් ඇසුවෙමි..
ආ.. ඔය නෙළුව පැත්තේ තේ වත්තක ඉන්න මහත්තයෙක් නේ බන්.. පොර අපේ කඩෙන් බඩු අරන් යනවා වෙලාවකට..
අත්තනායකද කොහෙද මෑන්ගේ නම.. චමින්දයා මට කරුණු පැහැදිලි කළේය.
මම සිද්ධිය සැනෙකින් අමතක කලෙමි.
එහෙත් ඒ 1989 නොවැම්බර් දහතුන්වෙනිදා වෙන තෙක් පමණි.
නොවැම්බර් 12 රාත්‍රී රජයේ රූපවාහිනියෙන් ඒ මහත්මාගේ මුහුණ නැවතත් දැක්කෙමි.
එදා අපට ලිෆ්ට් එකක් දෙන්න හැදුවේ නෙළුව තේ වත්තක සිටි "අත්තනායක මහත්තයා" විසිනි .
ඔහු අන් කිසිවෙක් නොව "කමල්ලගේ බොස් "නොහොත් රෝහණ විජේවීර සහෝදරයාය.
