මගේ ශිෂ්‍යත්වය සහ ටෙලිනාට්‍ය.

අපේ බ්ලොග් හිතවතා  සුරංග  රංජිත්  තම යාන්හැල්ලේ  මෑතකදී  ලිවූ  "කාර්යාල ක්‍රමය" බ්ලොග් පොස්ට් එක   මම කාලෙකට පස්සේ දැක්ක හොඳම බ්ලොග් පොස්ට් එකක්.

එහි සුරංග අපට කියාදෙන  පාඩම  ලංකාවේ  සියළු කාර්යාල වල  අත් පත්‍රිකාවක් ලෙස බෙදාහරින්නට තරම් සුදුසු එකක් කියලයි  මට නම් හිතෙන්නේ

මේ බ්ලොග් පොස්ට් එකට  පාදක කරගන්නේ  සුරංග  කියන දේ අනික් පැත්ත  ..කාර්යාල සේවකයෙක් ලෙස අප  නොකලම යුතු දේවල් පිලිබඳ සාකච්චාවක්   ......

මේ සිද්ධිය  සිදුවුණේ  2005 නොවැම්බර්  -දෙසැම්බර්   කාලේ. මේ වෙනකොට  අපි නෙදර්ලන්තයේ  අවුරුදු දෙකක් ගතකර ( මගේ මාස්ටර් උපාධිය අවසන් කර) ලංකාවට ඇවිත් හිටියේ .

ඒ වනවිටත් පේරාදෙණියෙන්  අධ්‍යන  නිවාඩු පිට සිටි මම  මාවනැල්ලේ   ගමනැගුම  හා  මග නැගුම  වැඩ වල උපරිමයෙන් සහභාගී වෙමින් සිටියා මතකයි.

හැමදාම වාගේ  ඒ දවස් වලත් නිම්මි මගේ ඒ වෙලාවේ ප්‍රමුඛ  රාජකාරිය මතක් කර දුන්නා .. ඒ මගේ ආචාර්ය උපාදියට  අවශ්‍ය  ශිෂ්‍යත්වයකට  අයැදුම් කිරීම ගැනයි.

"මේ  ඔය  කැලෑ  කොට කොටා ඉඳලා හරියන්නේ  නෑ  දැන්  ලබන අවුරුද්දේ නෙදර්ලන්තේ  ශිෂ්‍යත්වයය ඉල්ලුම්පත්‍ර  දාන කාලේ හරි නේද?".

"දවසක් දෙකක්  වත්තේ  වැඩ මල්ලිට බලන්න කියලා ඔය වැඩේට  මහන්සිවුනොත් නරකද ?

 අන්තිමට  යන්න තැනක් නැති වුනොත් ඔය කව්රුත් එන්නේ නෑ උදව්වට .

මතකනේ  මුලින්ම රට යන්න විදිහක් නැතුව දඟලපු දැඟලිල්ල .

යන්තම් මේ කොලු පැටියාගේ වාසනාවට නෙදර් ලන්තේ යන්න හම්බ වුනා.."

නිම්මි කියන්නේ සුපුන් බඩට ඇවිත් මාස කිහිපයක් ඇතුලත  මට සියළු කරදර වලින් ගැලවී  නෙදර්ලන්ත යට යන්න ලැබුණ ආකාරය ගැනයි.

"හරි හරි නත්තල් නිවාඩුව එන්න ඉස්සෙල්ලා දාන්නම් ඉතින්. කෑගහන්නේ නැතිව ඉන්නකෝ  ඩිංගක්..

වෙලාවක  කැම්පස් එකට ගිහින්  ඇප්ලිකේෂන් එක හදාගෙන එන්න ඕනේ"

"මේ  ඕවා ලංකාවෙන් එහාට  යන්න කාලෙකුත් ගත්වෙනවනේ  අද හෙටම පටන් ගන්න තියෙන්නේ "

නිම්මි අයැදුම් පත් වැඩේට  මා පෙළඹ වුයේ එලෙසය.

"ඇයි DHL කරලා යවන්න පුළුවන් නේ.

දවසෙන් දෙකෙන් නෙදර්ලන්තෙට  බඩු ලැබෙයි.

 ඇප්ලිකේෂන් එක  දාලා "ටීනාටත්" ඊ මේල්  එකක් යවන්නයි  මන් හිතන් ඉන්නේ  එතකොට හරිනේ. "

ටීනා කිව්වේ  මගේ නෙදර්ලන්තයේ සුපර්ව්‍යිසර් තුමියයි.

ඇය මේ වනවිට විශ්ව විද්‍යාලයේ  සිටි research vice rector ගේ  ලඟම මිතුරියක්වී   සිටියාය (  දැන්   මේ තනතුර  හොබවන්නේ ටීනා විසින් ).

ඒ නිසා මගේ අයැදුම් පත විශ්ව විද්‍යාලයට  ලැබුණ වහා එය ඇයට දැනගන්නට  ලැබෙන බව මා දැන සිටියෙමි.

ෆයිව් "S" පේරාදෙණියේ තැපැල් කන්තෝරුව 

කැම්පස් එකේ අය සමග අයැදුම් පත ගැන කතා කරද්දී  පේරාදෙණියෙන් ම එය තැපැල් කල හැකි ක්‍රමයක් ඇති බවත්  එය හඳුන්වන්නේ  EMS නමින් බවත් දැන ගත්තෙමි. 

කවදත් රජයේ ආයතන වලින් වැඩ කරගැනීමට  කැමති මම ...

( මා විශ්වාස කරන්නේ අපේ පුළුවන් හැටියට  අපේ සහය දීලා රජයේ ආයතන ගොඩ ගත යුතුයි කියලයි.. 2006  මුල  පිටකොටුවේ  ලංගම බස් එකක යන්න ගිය හැටි ලියන්නම් ඉදිරියේදී )

DHL වෙනුවට  EMS හරහා මගේ  අයැදුම්පත්  යවන්නට තීරණය  කලෙමි. 

සාමාන්‍යයෙන්  මෙවැනි අයදුම්පතක් යැවීමේදී  මට  සෑහෙන ආතතියක් දැනේ.  

ඒ එය මට  ලැබෙයි දෝ නොලැබෙයිදෝ යනුවෙන් හිතේ ඇතිවන දෙගිඩියාව නිසාම නොව ලිපිලේඛන රාශියක් සකස් කීරීමට සිදුවීම නිසා ඇති වන්නකි.

උප්පැන්න සහතික, විවාහ සහතික  , අධ්‍යාපන සුදුසුකම්  , ඉංග්‍රීසි නිපුණතාව ( IELTS)  වැනි  ලිපි ලේඛන රාශියක්  මෙයට ඇතුලත් කල යුතු විය. 

කෙසේ හෝ වදෙන් පොරෙන්  ලියකිවිලි ටික එකතුකර ගත් මම එක් සඳුදාඋදැසනක  පෙරා දෙණියේ තැපැල් කන්තෝරුවට ලඟා වුයෙමි.

මේ කන්තෝරුව පිහිටා ඇත්තේ  නුවර- කොළඹ පාරේ  අපේ පීඨයට පෙනෙන නොපෙනන මානයකයි. 

හිටපු තැපැල් හා විදුලි සංදේශ අමාත්‍ය නිමල් සිරිපාල මහතා යටතේ තිබු කාලයේ  නව මුහුණු වරක් දුන් තැපැල් කාර්යාල අතරට  මෙයද  අයත්වී තිබිණි.

ඒ අනුව මා කාර්යාලයට අතුල්වත්ම දක්නට ලැබුනේ ඉස්සර මෙන් කම්බි කුඩු වල ඇතුළට වී සිටි නිලධාරීන් නිලධාරිනියන් නොව පාරිභෝගිකයා හා සෘජුව  ගණුදෙනු කල හැකි මට්ටමේ මේස වල සිටි අයයි. 

මේ නුවරඑළිය  තැපෑල්  කාර්යාලයේ  පින්තූරයක්  - දැන් මේකෙත් 5S තියෙනවා....

කාර්යාලයේ  දකුණු පස ඇති මේසවල සිටි මහත්මයෙකුට  මා ආ කාරණය පැවසුවෙමි.

"සුභ උදෑසනක්... මට   ඩොකියුමන්ට් වගයක්  නෙදර්ලන්තෙට  EMS කරන්න ඕනේ  .. කොහොමද කර ගන්නේ "

"සුබ උදැසනක්.. අන්න අර නෝනා තමයි කරන්නේ .. එතෙන්ට යන්න මහත්තයා "

තැපැල් සේවක මහතා මාව අදාල තැනට යොමු කළේය.   

උඩරට  සාරියක් සැරසී  මනාව මේක් දමා සිටි ලස්සන නිලධාරිනියක් කිසියම් වැඩක යෙදෙමින් සිටි.  

ඒ අතර ඇය ඉදිරියේ සිටි පාරිභෝගික මහතා එය දෙස උනන්දුවෙන් බලා සිටි. 

මම ඒ මහත්මාට පිටිපස්සෙන්  සිට ගත්තෙමි.  

මගේ දකුණු අතේ  විශාල ලියුම් කවරයකි. 

 ඒ නෙදර්ලන්තයේ ආහුස්  විශ්ව විද්‍යාලයට  යැවීමට ඇති මගේ අයදුම්පතයි.

කන්තෝරුවේ නෝනා හිමින් හිමින්  තම කටයුත්ත කරමින් සිටි . 

ඒ අතර  ඇය තම මේසයේ ඇති දුරකථනය කරකවා කිසියම් කෙනෙකුට ඇමතුමක් ගත්තාය.  

"හලෝ  ගුඩ් මොර්නින්  .. කොහොමද අනේ ...? බස් එක අල්ලගන්න ලේසි වුනාද "

එහා පැත්තේ  ඉන්න කෙනා නාවලපිටියේ හෝ  ගම්පොළ තැපැල් කාර්යාලයේ සේවිකාවක් බව ඇයගේ කතා බහට බලෙන්ම සවන්දෙන්නට ලැබුණු මම පසුව තේරුම් ගත්තෙමි. 

"ඒකනේ මෙයා මේ බස් කාරයෝ හරියට එයාලගේ රාජකාරිය කරන්නේ නෑනේ .. එයාලා වෙලාවට එනවානම් අපිටත් වෙලාවට වැඩට එන්න පුළුවන් වෙනවනේ "

"ඒක  නෙවෙයි ....ඔයා ඊයේ  "අහිංසා " බැලුවද?  බලන්නකෝ මේ කෙල්ල කරන මෝඩ වැඩ ?  මම එහෙමනම්  හොඳ වැඩක්  කරනවා අරයට..."

"ඔය කතාව ලියන්නේ කවුද දන්නේ නෑ අනේ බලන්නකෝ බලන් හිටියා වගේ අපේ පවුල් වල ඇතිවෙන ප්‍රශ්න  ගැන ලියන හැටි ."

එහා පැත්තේ සිටිනා නිලධාරිණියද  හරි හරියට ඇයගේ කතාවට පොහොර දමන අයුරකි.  කතාව නොනැවති ඉදිරියට යයි දැන් මගේ පිටුපසින් තව පිරිසක් එකතු වී සිටි.

ඒ EMS යවන්නට නොව ෆොටෝ කොපි වැනි දේවල් කරන්නේද මේ කවුන්ටරය හරහා වීමයි..  

මේ අතර ෆොටෝ කොපි යන්ත්‍රය ක්‍රියාකරවන්නාද  වැඩක් නැතිව නිකම් සිටි.  

හේතුව ඔහුට වැඩ ලැබීමට නම්  මේ නිලධාරිනිය හරහා ඔහු වෙත ඒවා යොමු කලයුතු වීමයි.

මට සුරංගගේ  භාෂවෙන් ම  කිව්වොත් පුෂ්ප පිපි මකරන්ද  ගලා එන්නට ආසන්නය.

දුරකථන සංවාදය අහිංසා ගෙන් තව ටෙලියකට මාරු විය.  

"බලන්නකෝ නේද මේ ගැනුන්ගේ  හැටි.. 

දැක්කනේද  අර  @#$)  තමන්ගේ  අක්කගේ  මහත්තයත් එක්ක  රවුම් ගහනවා.

පව් අනේ ඒ ළමයි තුනේදෙනා .."

කතාවේ හැටියට  ඒ නාට්‍යයේ එකම පවුල ඇතුලේ සිදුවෙන අයතා ලිංගික සම්බන්ධතාවයක්  ගැන කියවෙන අවස්ථාවක්  තිබෙන හැඩයි.

එහි දරු තිදෙනෙකු සිටින පියෙක් සහ එම කාන්තාවගේ නැගණිය අතර පවතින  අයතා සම්බන්ධය  මේ නිලධාරිනියන්ගේ  අවධානයට  ලක්වී ඇත.

"ඔයාගේ හස්බන්ඩ්  එහෙම කියනවද? ඔව් අනේ අපේ  එක්කෙනෙත් වැඩිය කැමති නෑ මම  ටෙලි ඩ්‍රම බලනවට "

නේද මෙයා ඒවායේ කියන්නේ අපේ පවුල් වල තියෙන ප්‍රශ්නමනේ  

මම නම් අපේ හස්බන්ඩ්ට කියන්නේ 

"මේ වගේ කතා  බලන එකෙන් අපේ පවුල් ජිවිතේ හදා ගන්න හොඳ උපදෙස් ගන්න පුළුවන් " කියලා.

කතාව දැන් පැය භාගයකටත් වැඩිය  . මේසය ඉදිරිපස ඇති පෝලිම එන්න එන්නම දික් වෙයි.  එහෙත් කිසිවෙක්   මේ නිලධාරිණියට  තම රාජකාරිය  කලයුතු බව මතක් කරන්නේ නැත.

ඉවසීමේ සිමාව ඉක්මවා ගිය මම දැහැන බින්දෙමි.

"මිස් කරුණාකරලා  ඔය මහත්තයාගේ වැඩේ ඉවර කරලා දෙනවද ? 

අපි කට්ටිය ගොඩක් ඉන්නවා නේ වෙන වෙන වැඩ කරගන්න "

"ඇයි මිස්ටර් මොකද හදිස්සිය පොඩ්ඩක් ඉන්න බැරිද මගේ කෝල් එක ඉවරවෙනකන්..?"

ඇය තම දුරකථන සංවාදයේ ඇති වැදගත් කම මට මතක් කර දුන්නාය. 

දැන් මගේ "පුෂ්පය එළියට පනින එක"  සක්කරයටවත් නවත්තනන්ට නොහැකිය.  

"ඔයාලා සතිඅන්තයේ  කාපු බිපුවා, ගිය ගමන් බිමන් කතාකරනකම්  අපි මෙතෙන්ට වෙලා හිටගෙන ඉන්න ඕනෙද? 

අපිත් වැඩ තියෙන මිනිස්සු "

"ඔයලාට වැඩ තිබුණට අපිට කරන්න දෙයක් නෑ. ටිකක් ඉවසලා ඉන්න වෙනවා."

මගේ ඉදිරිපත් වීම නිසා සිය දුරකථන සංවාදය අතරමග නතර කල ඇය තම රාජකාරිය ට නැවතත් අත ගැසුවාය.

එහෙත් ඈ  දිගටම සිටියේ  අබ ටිකක් දැම්මා නම්  පුපුරණ වර්ගයේ මුහුණක් සහිතවයි.

ටික වෙලාවකින් මගේ අවස්ථාව පැමිණි විට  " මේක EMS කරගන්න ඕනෑ මට " කියමින් මගේ ලියකියවිලි ටික ඇයට දුන්නෙමි.

මගේ ලියකියවිලි කියවූ ඇය මා පේරාදෙණියේ  කථිකාචාර්යවරයෙකු බව හඳුනා ගත්තාය .

අනතුරුව මා දෙස ඔලොක්කුවට බැලු ඇය

"අහවල් මහාචාර්ය තුමා එහෙම මෙහෙට නිතර එනවා හරි නිහතමානී මිනිස්සු  .

එයාලා මේ වගේ ඇඟට කදාපනින්නේ නෑ  තමන්ගේ වැඩේ කෙරෙනකම්  ඔළුව පහත් කරන් ඉන්නවා "

යැයි පැවසුවේ අප සමග සිටි ප්‍රසිද්ධ මහාචාර්ය වරයෙකු ගැනයි.

ඒ අතරම  මා තව තවත් අවුස්සන්නට ඇයට ඕනෑ වී තිබේ..

"පිට රට වල් වලනම් මෙහෙම් මින්ස්සු රස්තියාදු කරන්නේ නෑ "

මමත් ඇයගේ උගුලට අසුවුයෙමි..

"ඉතින් ඉන්නනෙ  තියෙන්නේ පිට රටට වෙලා මෙහෙ ඇවිල්ලා අපිව හදන්න එන්නේ නැතිව.. "

ඇය නැවතත් වාදය පටන් ගත්තාය..

"සුමනේ මෙන්න මේ ටික EMS කරන්න ලෑස්ති කරන්න " කියමින් මගේ ලියකියවිලි ටික හය්යෙන් තම සහයකයා  දෙසට  විසිකළ ඈ  ගාන රුපියල් 2500 යි කියමින් මා දෙස බැලුවාය..


පසු සටහන:

මම EMS කල ලියවිල්ල තවමත්  නෙදර්ලන්තයට  ගියේ නැත.  නිලධාරිනියගේ  ටෙලිනාට්‍ය රසයට බාධා කිරීමේ වරදට  මගේ සිස්යත්වය  කඩාකප්පල් කරන්නට  ඇය තීරණය කරන්නට ඇත.

මට ඊ මේල් පිට ඊ මේල් එවූ ටීනා අවසානයේ  මගේ අයැදුම් පත  ඊ මේල් මගින් ගෙන්වා ගත්තාය.

ඒ සම්බන්ධයෙන් මට උපකාර කලේ ජිවිතයේ ප්‍රථම වරට  මට කෑගල්ලේදී හමුවූ අමුත්තෙකි.

 ඒ කතාව මෙතැනින්