මහා වැස්සක පෙර නිමිති

පසුගිය කොටසෙන් .......

මේ ගුරු පාරේ


කඩේ ලොකු අය්යා අපට වාහනය නැවැත්වීමෙන් පසු නැවතත් ගමන් ඇරඹු අප දැන් ඩන් ලොප් වත්ත පසුකරමින් සිටින්නෙමු.

මේ තේ  වත්තේ  පිහිටීම විස්තර කළහොත්  අම්බලම ළඟ කන්ද පසු කිරීමෙන් එන තැනිතලාවේ මැද හරියේදී  "බෝටි " මහත්තයට අයත් මේ වත්ත හමුවෙයි.

වත්ත මැදින් යන ගුරු පාර දිවෙන්නේ ජයන්ගනිත් මමත් දෙදනාම ජිවත් වූ මල් දෙණිය ගමටයි.

පාර දෙපස කොළ පාටින් පිරිණු තේ ගස් හැරෙන්නට ඇත්තේ වත්තේ මැදට වන්නට වූ මාර ගස් දෙක තුනක් පමණි.

ජයංගනී පොත් මිටියත් ළයට තුරුළු කරගෙන ගමනේ යෙදෙයි . ඇතින් පෙනෙන කඳු මුදුන දෙස බැලුවිට දිස්වන්නේ අපේ නිවස පිහිටි ප්‍රදේශයයි.

ඩන් ලොප් වත්තට කෙලින්ම අපේ ගෙදර නොපෙනුනත් ඊට ගෙවල් දෙකකට පහළින් ඇති සැම්සන් අය්යලා ගෙදර එක එල්ලේම දිස්වේ.

අපේ අම්මා සැම්සන් අක්කා සමග කදයක් දාගන්න ඇවිත් සිටියහොත් කළු සුදු කුඩා තිත් දෙකක් මෙන් අප දෙදෙනා දිස්වනු ඇත.

මේ නිවසේ දසුනට වඩා ඒ කන්ද දෙස බලන මා හට එදා දිස්වූයේ වෙනත් දසුනකි.  ඒ  කළු කළුම වලා කුළු  පොදී පිටින් ඒ පැත්තට එකතු වන දසුනයි.

"ඒයි  අන්න  අර පැත්තෙන් කළු කරගෙන එනවා  .. මහා වැස්සක් එන්න වගේ ලෑස්තිය"

"ඔයා ගාව කුඩයක් තියෙනවද ? මා ගාව නම් මොකවත් නෑ.."

මම හොරැහින් ජයන්ගනිගේ  පොත් මිටිය දෙස බැලුවෙමි.

"තියෙනවා .. ඇයි මොකෝ...? එකේ  දෙන්නෙකුට ඉඩ නෑ .."

සාමාන්‍යයෙන් ජයංගනී පංති ගොස් එනවිට අව්වට කුඩයක් ඔසවා ගනී.

එහෙත්  හිසට ආවරණයක් නැති මාත් සමග යනවිට ඇය කොතරම් අව්ව තිබුනත් ඒ කුඩය ඔසවන්නේ නැත.

ඒ මම වේලි වේලි යද්දී ඇය කුඩේ යටින් යන එක හරි නැති නිසා යැයි මට සිතේ.

මහා වැස්සක් කඩා හැලෙයි

ඩන් ලොප් වත්තේ මැද හරියට එද්දී  ගුරුපාර  පල්ලමකට  ගමන් කරයි  .

වත්ත අවසානයේ හමුවන්නේ චමින්දලා කුඹුරපිහිටි  බැවුමත්, මල්දෙණියේ නාන පීල්ලත් ඇති ප්‍රදේශයයි.

අපි ඒ දෙසට ඇති බෑවුම බහින්න පටන් ගැනීමත් සමගම ...

  අපේ ගෙවල් පැත්තෙන් "ස්රාස් .."  ගාමින් මහා හඬක් සහිතව පැමිණි වැස්ස ජයන්ගනිත් මමත් තෙත බරිත කරන්නට පටන් ගත්තේය.

මෙතෙක් තම ළය තුරුලේ තිබු නිල් පාට මල් මල් කුඩය එළියට ගත් ජයා නංගි එය දිග හැරියාය.

මම තවමත් තෙමෙමින් ඉදිරියට ඇදුනෙමි. මගේ ඉත්තෑ කූරු වැනි කොන්ඩේ තෙමි මුහුණට වතුර බේරේ....

"මේ  සෙල්ලම් නැතුව එනවා මේ කුඩේ යටට " ජයංගනී මට පැවසුවේ ඔලොක්කුවට මෙනි.

ඉබ්බා දියට දාන්න හදද්දී  ඇන්නෑවයි බොලේ  කීවේලු....

මම හෙමින්ම ඇගේ කුඩේ යටට ඇදුනෙමි .

නාකපන වැස්ස  මගේ ශරීරයේ පහළ භාගය සම්පුර්නයෙන්ම තෙමා හමාරය.

අහල පහළ මිනිස් පුළුටක් දක්නට නැත..

මෙතෙක්  සබකෝලයෙන් පසුවූ මගේ සිත දැන් වෙනත් හැඟීම් වලින් පිරීයයි.  මේ අපි ඉන්නේ අපේ  ගමට යන ප්‍රධාන පාරේ බවද මට අමතක වූ සෙයකි.

වමතේ ඇති පොත එසේ තිබෙද්දී මගේ දකුණත ජයන්ගනිගේ  කරවට වැටෙන්නට වැඩි වෙලාවක් ගත වුයේ නැත.

" මේ තමුසෙට පිස්සුද?  කවුරු හරි දැක්කොත් එහෙම විසුමක් වෙන්න නෑ.. "

ඇය වහාම මගේ අත ගසා දැම්මාය.

ඊළඟ කොටස මෙතැනින්  කියවන්න